พักรบตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความสดชื่น รู้สึกเหมือนว่าตัวเองน่าจะหายไข้แล้ว
เมื่อวานเขารู้สึกเหมือนว่าจะมีไข้ตั้งแต่เช้า แต่ก็ยังฝืนไปเรียน ไหนจะเห็นข่าวที่เวฬาไปดื่มกาแฟหน้ามอกับไอ้เพื่อนเก่าที่คิดไม่ซื่อคนนั้นอีก ยิ่งรู้สึกปวดหัว จนต้องกลับมาพักในช่วงบ่าย
‘ไปทานข้าวกันตอนเที่ยง แทนที่จะรีบตามมาง้อที่บ้าน เสือกไปแดกกาแฟด้วยกันอีก ฟายเอ๊ย’ พักรบนึกในใจอย่างโมโห
เมื่อวานเลยเอาคืนโดยการไม่พูดด้วย ถึงแม่ตอนเปลี่ยนชุดในห้องน้ำจะได้ยินเสียงเขาอธิบายและพร่ำเอ่ยขอโทษซ้ำไปซ้ำมาก็ตาม
พักรบลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเอาชุดนักศึกษาทั้งของตัวเองและเวฬาลงไปลงเครื่องซักผ้าไว้ แล้วเดินขึ้นมาก็พบว่าเวฬายังนอนอยู่
“ตื่นได้แล้ว” พักรบบอกเสียงห้วน
เวฬายังนอนต่อไม่ยอมลุก
“ลุกได้แล้วพี่เว อย่ามาเล่นมุกนอนต่อ แล้วให้รบปลุก” พักรบบอก
พักรบหงุดหงิดที่คนทำผิดไม่ยอมลุกขึ้นมา เลยเดินไปเขย่าตัวเขา
