หนึ่งปีผ่านไป ตอนนี้เวฬากับพักรบเป็นนักศึกษาปีสองแล้ว เทอมที่สองของปีสองพักรบเริ่มเรียนเบาลงกว่าปีแรก แต่ก็ยังถือว่าเรียนหนักเมื่อเทียบกับนักศึกษาชั้นปีที่สองของคณะอื่น ส่วนเวฬาก็เริ่มเข้าช็อปบ่อยขึ้นจนไม่ค่อยมีเวลาไปชมรมเหมือนอย่างเคย
“ปลา วันนี้พี่ทำงานที่ช็อปนะ เลิกหนึ่งทุ่ม ปลามารอพี่หน้าช็อปนะ” เวฬาบอกพักรบบนโต๊ะอาหารที่บ้านในตอนเช้า
“ไม่เอาอะพี่เว รบอยากกลับบ้าน ขอกลับพร้อมกับพี่นาได้ไหม” พักรบบอก
“เอางั้นก็ได้ งั้นรบเลิกแล้วมารอพี่ที่หน้าคณะเภสัชฯ นะ วันนี้พี่เลิกสี่โมงครึ่ง พอดีมีควิซต่อ” นาฬิกาบอก
เทอมสองปีสี่โทมัสออกฝึกงาน เธอจึงต้องขับรถไปมหาวิทยาลัยเอง และเจอกันเฉพาะวันเสาร์และอาทิตย์เท่านั้น
“ครับพี่นา” พักรบรับคำ เวฬาหน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อจะได้กลับคนเดียว แต่ก็เข้าใจว่าพักรบก็มีงานที่ต้องทำส่งเหมือนกัน
“ทำหน้ามุ่ยแบบนี้ไม่ดีเลยนะเว เดี๋ยวน้องก็ลำบากใจแย่” นาทีติงลูกชาย
