5
1690 Words
เลขาส่วนตัวท่านประธาน....
หลังจากงานเลี้ยงคืนนั้นผ่านไป เธอก็ได้มาช่วยงานคุณไป๋และท่านประธานเยอะขึ้น คุณไป๋แทบจะได้ออกไปคุยงานแทนท่านประธานแทบทุกวัน ส่วนเธอก็ต้องช่วยงานและทำหน้าที่แทนคุณไป๋ และได้ออกไปพบลูกค้ากับเจ้านายเสมอ งานเลขาที่เธอชอบมันเลยทำให้เธอสนุกไปกับงานนั้นๆทุกครั้ง ที่สำคัญเธอได้รู้จักเจ้านายของเธอมากขึ้น เขาเป็นคนที่โคตรจะจริงๆจังกับงาน ผิดพลาดนิดหน่อยไม่ได้เลย ต้องเป๊ะๆทุกเรื่อง แต่ก็ดีถือว่าเป็นการพัฒนาฝีมือในการทำงานของเธอขึ้นไปอีก....
ก๊อกๆๆ
" เชิญ "
" ท่านประธานค่ะ ตอนบ่ายสองมีนัดคุยข้อสัญญากับทางคุณ เดวิดค่ะ ให้ดิฉันจองที่เลยไหมคะ"
" อืม จองที่ร้านประจำ ว่าแต่มู่เฉินบอกแล้วใช่ไหมว่าร้านไหน..."
"ค่ะ คุณไป๋บอกเรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะไปจัดการจองโต๊ะแล้วก็นัดสถานที่เลยนะคะ"
" อืม "
อี้ซานรู้สึกว่าตั้งแต่เขามีเลขาคนนี้ ร่างกายของขามันรู้สึกวว่ามีอะไรที่แปลกขึ้นไปมาก แต่เป็นไปในทิศทางที่ดี เพราะช่วงนี้ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามลองที่จะไม่นั่งบำเพ็ญเพียร หรือเข้าชาญแต่พลังงานของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปกว่าเดิม....
" เจ้าเป็นใครกันแน่.... "
ป๊อกแป๊กนั่งทำงานของตนจนใกล้เวลานัดเธอจึงเลือกวางงานส่วนอื่นแล้วก็หันมาจัดการเตรียมเอกสารและสิ่งของต่างๆที่จำเป็นเพื่อการคุยสัญญาในครั้งนี้.....
เมื่อใกล้ถึงเวลาเธอจึงเดินไปยังห้องหน้าท่านประธานเพื่อที่จะเตือนอีกครั้งว่าอีกไม่นานก็ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว....
ก๊อกๆๆ
"อนุญาตค่ะท่านประธาน เหลือเวลาอีกสองชั่วโมง ดิฉันว่าเราควรจะออกไปก่อนเพื่อที่จะป้องกันรถติดค่ะ..."
" อืม... มานี่หน่อย.... " อี้ซานเรียกให้เลขาส่วนตัวของเขาให้เข้ามาใกล้ๆ...
" ค่ะ "
" ช่วยเลือกหน่อยว่าผมควรใส่อันไหนดี..."
ป๊อกแป๊กยืนมองเสื้อผ้าของท่านประธานที่อยู่ในตู้ของห้องส่วนตัว เธอไล่สายตาของเธอมองไปที่ตู้ที มองมาที่ท่านประธานที.....
" ใส่ชุดนี้ดีกว่าค่ะ แต่คือดิฉันขออนุญาตหน่อยนะคะ.... "
ป๊อกแป๊กเลือกเดินไปที่หน้าของท่านประธานเธอแล้วก็จับให้ท่านประธานนั่งลงที่ปลายเตียงในห้องส่วนตัว....
อี้ซานถึงกับตกใจไม่เคยมีใครกล้าเข้าถึงตัวเขาเช่นนี้มาก่อน แม้แต่เจ้ามู่เฉินมันยังไม่กล้าทำเช่นนี้... อี้ซานกำลังจะอ้าปากค้านแต่หญิงสาวก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
" ขออนุญาตมัดผมนะคะ เพราะมันจะทำให้ท่านประธานดูหล่อกร้าวใจขึ้นไปอีก... ผมสวยจัง... " ป๊อกแป๊กหาเนคไทที่มันห้อยอยู่แล้วหญิงติดมือมาหนึ่งเส้น เธอจัดการเกล้าผมของท่านประธานขึ้นแล้วก็ทำทรงคล้ายๆกับหนังจีนย้อนยุค เธอจึงจัดการรวบผมขึ้นแล้วม้วนให้เป็นทรงคล้ายๆโดนัท แล้วก็ใช้เนคไทมามัดเอาไว้อีกชั้นเพื่อให้ผมมันอยู่ตัว.....
อี้ซานถึงกับรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่หญิงสาวตรงหน้าใช้มือบางของเธอจับไปยังเส้นผมของเขา เขารับรู้ถึงพลังงานที่สุดแสนจะคุ้นเคย.... มันเป็นพลังงานที่เขาก็ไม่สามารถบอกได้ ว่าความรู้สึกและพลังงานที่เขาได้รับในตอนนี้มันคืออะไร แต่ที่แน่ๆหัวใจของเขาที่มันไม่เคยเต้นมาก่อน มันกลับรู้สึกว่าตอนนี้มันกำลังทำงานและทำหน้าที่ของมันอย่างขมักเขม่น.... ทำไมกัน ทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นแบบนี้....
" เสร็จแล้วค่ะ ถึงมันไม่ดูเป็นมืออาชีพเท่าไหร่ แต่ก็พอที่จะหลับตาข้างนึงปล่อยมันผ่านไปได้ค่ะ ชุดที่ดิฉันเลือกให้ท่านประธานเป็นชุดสี่น้ำเงินเข้มนะคะ เพราะมันดูลึกลับหน้าค้นหาดี ท่านประธานออกจะหล่อกร้าวใจขนาดนี้... ทำผมแบบนี้ยิ่งดูดี และชุดที่เลือกให้มันยิ่งทำให้ดูหน้าคนหาขึ้นไปอีกเป็นกองค่ะ.... "
" อืม.." อี้ซานรับคำเบาๆ แล้วเขาก็เดินเลี่ยงไปหยิบชุดที่หญิงสาวเลือกไว้ให้ แต่เพียงแค่เขามองไปยังกระจกเขาถึงกับต้องตกตลึง.... เขาไม่ได้เกล้าผมแบบนี้มานานหลายร้อยปีแล้ว.... มันทำให้เขารู้สึกถึงว่าตัวเองได้ย้อนกลับไปเมื่อช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา ตอนนี้เขาทำทรงผมแบบนี้เพื่อออกไปปราบมารทั้งหลาย.... เขาพึ่งจะมาปล่อยผมให้สยายออกแบบนี้ก็เพียงแค่ไม่กี่ปีนี่เอง....
แกร๊ก.....
ตึกตึกตึก
0__0
" หล่อมากค่ะท่านประธาน สุดยอด... ว๊าวมากกก หล่อโฮก... "
อี้ซานถึงกับทำหน้าไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้นึกอยากจะชมก็ชม นึกอยากจะหลอกกินเต้าหู้หล่อนก็ทำ...
" ขออนุญาตนะคะ..." ป๊อกแป๊กเดินมาหยุดตรงหน้า แล้วก็ขยับเนคไท พร้อมกับจัดแต่งทรงผมของท่านประธานอีกครั้ง เธอเลือกจับปอยผมให้มันหลุดออกมานิดๆ แลดูเซอร์หน่อยๆ ดี!!
" เรียบร้อยแล้วค่ะ หล่อแล้วค่ะ..."
"แฮ่ม.. อืม งั้นก็ไปกันได้แล้ว..."
อี้ซานทำตัวไม่ถูกมันเลยทำให้เขาต้องกระแอมออกไปหนึ่งทีแล้วก็พยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติมากที่สุด....
ทั้งสองคนเดินมายังลิฟเพื่อที่จะพาตัวเองลงมายังชั้นล่างสุด... ในขณะที่ทั้งคู่อยู่ในลิฟ อี้ซานก็พยายามจังสังเกตุคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาอยากรู้นักว่าเธอคิดอะไรกันแน่....
อี้ซานเหลือบมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังพิมพ์อะไรสักอย่างในมือถือของหล่อน แล้วก็ทำท่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่.... อี้ซานต้องการที่จะรู้เหลือเกินว่าหล่อนกำลังทำอะไร เขาจึงเหล่สายตาของตนเองไปยังมือถือของแม่เลขา....
อะไรกัน... ทำไมมองไม่เห็น ปกติสามารถมองเห็นข้อความหรือว่ากิจกรรที่กำลังทำผ่านมือถือไม่ใช่เหรอ... แต่ทำไมของเธอคนนี้เขาไม่สามารถมองเห็นได้ นางมีมนต์อะไร นางร่ายมนต์อะไรทำไมเขาถึงไม่สามารถมองเห็นได้....
งืดดดด
" ว่า... อือ... ได้รับแล้ว... แต่ว่ามันกันคนอื่นมองจอมือถือได้จริงอ่ะ... ไม่รู้ดิ.. แกไปได้ยินมาจากไหนว่าไอ้ฟิมล์อันนี้มันกันเสือกได้อุ๊ย.... แกๆ เดี๋ยวค่อยคุยกันๆ ฉันทำงานอยู่ ลืมไปว่าเจ้านายอยู่ด้วย..."
อี้ซานถึงกับมุมปากกระตุก.... ฟิมล์กันเสือกเยี่ยงนั้นรึ... นี้นางหาว่าเขาสอดรู้สอดเห็นรึ....
" เอ่อขอโทษค่ะ เมื่อกี้คุยกับเพื่อนเสียงดังไปหน่อย... "
"เมื่อกี้เจ้าเอ้ย เมื่อกี้เธอบอกว่าอะไรนะ ฟิมล์กันอะไรนะ " อี้ซานถึงกับหางตากระตุกยิ๊บๆ
" อ๋อ... ฟิมล์กันคนอื่นมามองมือถือของเราน่ะค่ะท่านประธาน... แบบว่าเวลาเราไม่อยากให้คนข้างกายมาคอยแอบมองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ฟิมล์ตัวนี้มันช่วยได้ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจริงไหม เพื่อนบอกมาแบบนี้ค่ะ นางเห็นเขาโฆษณากันใน ตุ๊กติ๊กค่ะ นางเลยซื้อมา แต่มันมีสองอัน นางเลยแบ่งมาให้ดิฉันใช่อันนึง..."
อี้ซานถึงกับโล่งอก เขาคิดว่าหล่อนด่าเขาเสียอีก...
" แล้วทำไมต้องกลัวคนอื่นมองด้วยล่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่ มีความลับมากขนาดนั้นเลยเหรอ" เอ๊ะ เมื่อกี้เขาก็พยายามดูนิ...
" บางทีเวลานั่งรถกลับบ้านน่ะค่ะ มันมีคนอื่นที่ชอบทำตัวเป็นลุงข้างบ้านป้าข้างบ้าน ชอบมาส่องดูว่าดิฉันทำอะไรกับมือถือ และบางครั้งก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้รหัสมือถือ รหัสสำคัญๆต่างๆ ดิฉันเลยคิดว่าถ้ามันกันได้ก็น่าจะดี แต่เอาจริงๆ ก็ยังไม่รู้หรอกค่ะว่ามันกันคนเสือก เอ้ย... กันคนอื่นไม่ให้มองเห็นได้ไหม... ท่านประธานช่วยดูหน่อยได้ไหมค่ะว่ามันกันได้รึเปล่า.."
" นี้คุณหาว่าผมสอดรู้สอดเห็นอย่างนั้นเหรอ..."
" ไม่ค่ะ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น คือดิฉันแค่อยากรู้ว่ามันใช้ได้จริงๆหรือว่าเพื่อดิฉันโดนหลอกก็เท่านั้นเอง... ไม่ได้หมายความว่าท่านประธานเป็นคนสอดรู้สอดเห็นสักหน่อย..." พูดจบป๊อกแป๊กก็ยู่หน้าทันที...
เฮ้อ.....
" อืมๆ ไหนลองดูสิ แล้วผมจะบอก..."
^__^
" ได้ค่ะ เริ่มเลยนะคะ..." ป๊อกแป๊กเปลี่ยนไปคุยกับเพื่อนของเธอผ่านแอพสีเขียว.... เธอพิมพ์ไปหันไปมองเจ้านายไป เธอเห็นสีหน้าของเขาแล้วก็คงน่าจะได้คำตอบแล้ว....
" เห็นอะไรไหมคะ? "
" ไม่หรอก แต่ถ้ามองแบบนี้น่ะเห็นแน่นอน" พูดจบอี้ซานก็ก้มหน้าของตัวเองลงไปยังที่หน้าจอมือถือของคุณเลขาทันที...
0///0
ป๊อกแป๊กถึงกับต้องกลั้นหายใจของตัวเองเอาไว้.... เพราะตอนนี้เจ้านายของเธอก้มหัวลงมาใกล้เธอมากจนมันทำให้เธอได้กลิ่นแชมพู และกลิ่นน้ำหอม....
ตายห่าเถอะไอ้แป๊กเอ้ย... ผู้ชายอะไรเนี่ย ตัวโคตรหอม ผมก็โคตรนิ่ม หล่อก็หล่อ ฮือออ จะทนยังไงไหวเนี่ย....
อี้ซานถึงกับอมยิ้มให้กับความคิดของเลขาทันที...
" เอาเป็นว่าถ้ามองจากทางด้านข้างไม่เห็นนะ แต่ถ้ามองใกล้ๆแบบเมื่อกี้.... เห็นแน่นอน"
" เอ่อ ค่ะๆ ดีแล้ว งั้นก็ดีแล้วค่ะ..." ป๊อกแป๊กตอบออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน... ให้ตายเถอะทำไมวันนี้ลิฟมันถึงลงช้าขนาดนี้เนี่ย....
- Writer
