6

1787 Words

ใกล้เข้าไปอีกนิด อี้ซานและเลขาส่วนตัวพากันมุ่งตรงรถที่ใช้เดินทางในครั้งนี้ เลขาสาวของเขาจัดแจงเอกสารและสิ่งของสำคัญที่ต้องใช้ อี้ซานนั่งหลับตาเงียบๆและเลือกที่จะฟังความคิดของแม่เลขาส่วนตัวของเขาอย่างเบาๆ ในขณะที่ป๊อกแป๊กจัดเรียงเอกสารต่างๆนาๆ เธอก็คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย เธอคิดว่าเย็นนี้จะกินอะไร พรุ่งนี้จะกินอะไร วันพรุ่งนี้จะใส่เสื้อผ้าตัวไหน เธอซักผ้ารึยังนะ พ่อกับแม่ทำอะไรกันอยู่ อยากกลับบ้านแต่ติดที่พึ่งเริ่มงานได้ไม่นาน เธอคิดถึงช่วงที่ทำงานในที่ทำงานเก่ามันช่างแตกต่างจากที่นี่เหลือเกิน ถึงแม้ว่าเธอจะมีเพื่อนร่วมงานไม่เยอะ จะว่าไปก็คือไม่มีเลยต่างหากฮ่าๆๆ อี้ซานถึงกับขมวดคิ้ว เขาคิดแค่ว่าแม่เลขาส่วนตัวคนใหม่ของเขาดูๆไปก็เหมือนคนไม่ที่สติไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย... แต่สิ่งที่แปลกก็คือ เพียงแค่เขานั่งใกล้ๆ... เขากลับได้พลังงานบางอย่างที่มันสามารถทำให้เขาสงบได้ แล้วพลังของเขาก็ไม่ได้เสื่อมถอยลงไป แต่กลับกลายเป็นพลังงานในตัวของเธอคนนี้ทำให้พลังงานที่อยู่ในตัวของเขาสงบ และเพิ่มขึ้นจากเดิม.... สภาพถนนที่รถค่อนข้างเยอะ แต่ก็ถือว่าดีที่อย่างน้อยทั้งสองคนเลือกที่จะออกมาก่อนล่วงหน้า.... ดังนั้นเลยทำให้ทั้งสองคนมีเวลาจัดแจงและทำความเข้าใจเกี่ยวกับการมาคุยงานในคร้งนี้.... " ขออนุญาตค่ะท่านประธาน.... " ป๊อกแป๊กขออนุญาตท่านประธานก่อนที่เธอจะจัดการขยับเนคไท และจัดแจงเสื้อผ้าให้ท่านประธานของเธอ ว๊าย! เธอใช้คำว่าท่านประธานของเธองั้นเหรอ... ตัยแล้วๆ บ้าบอ... เพียงแค่สัมผัสเบาๆที่อี้ซานได้รับจากเลขาคนนี้ มันทำให้จิตใจของเขาที่ปกติไม่เคยอยู่นิ่งๆสงบๆ กลับทำให้ตอนนี้มันนิ่ง และสงบขึ้นกว่าเดิม... มันคืออะไรกันแน่ สัมผัสที่เขาได้รับจากผู้หญิงคนนี้... มันคือพลังงานอันใดกัน.... " เชิญค่ะท่านประธาน... หล่อมากๆเลยค่ะท่านประธานเนี่ย..." อี้ซานถึงกับทำหน้าไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้ขยันชมเขาเหลือเกิน แล้วไอ้ท่าทางที่นางใช้ มันช่างทำให้หัวใจของเขาคันยุบยิบๆ มันจั๊กจี้เหลือเกิน... " อืม.." ทั้งสองคนเข้ามาในร้านอาหารสไตล์ยุโรปที่ราคาค่อนข้างแพง นฤมลเลือกเป็นห้องที่มีความเป็นส่วนตัว เพื่อที่จะได้พูดคุยกับคุณเดวิดอย่างเป็นการส่วนตัว เพื่อให้เกรียติทางคุณเดวิดด้วย เธอจึงเลือกห้องนี้ ส่วนอาหารเธอยังไม่ขอสั่งอะไรทั้งนั้น เพราะเธอคิดว่าไม่ควรจะสั่งอะไรล่วงหน้าเพราะเธอไม่สามารถรู้เลยว่าทางนั้นชอบทานอะไร หรือไม่ชอบอะไร ไอ้คำว่าอะไรก็ได้ กินได้ทุกอย่างนี่แหละน่ากลัวที่สุด... คนที่พูดแบบนี้ ไม่กินง่ายอยู่ง่ายหรอก เธอเอาหัวเป็นประกัน..... " ผมดูโอเคแล้วใช่ไหมคุณเลขา" อี้ซานเลือกที่จะถามเลขาอีกครั้ง เขาไม่เคยมัดผมแบบนี้มานานมากแล้ว เขามักจะปล่อยยาว หรือไม่ก็มัดไว้ครึ่งหัว แต่ครั้งนี้แม่เลขาของเขาเกล้าผมให้มันเลยทำให้เขาไม่ชินสักเท่าใด..... " ดีมากค่ะ บอกเลย ดีมาก ดีย์ เชื่อแป๊กค่ะ แป๊ก บอกว่าดีก็คือดี ท่านประธานหล่อขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องชมค่ะ " ป๊อกแป๊กพูดออกไปด้วยความสัจจริง เจ้านายเธอหล่อขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องชม ใครไม่ชมคือตาบอด.... อี้ซานถึงกับส่ายหน้า เพราะความคิดของคุณเลขานี่มันช่างเปิดเผยเสียเหลือเกิน... ก๊อกๆๆ แกร๊ก..... ครืดดด ตึกตึกตึก..... " สวัสดีค่ะคุณเดวิด.... เชิญค่ะ...." ป๊อกแป๊กเลือกที่จะยืนขึ้นแล้วกล่าวต้อนรับบุคคลสำคัญในวันนี้... หลังจากที่ทั้ง4คนทำความรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ป๊อกแป๊กเลือกที่จะเป็นผู้ฟังเงียบๆแต่เธอจดทุกคำพูดของทั้งเจ้านายและคู่ค้าคนสำคัญ... เมื่อเวลาล่วงเลยไปนานครึ่งชั่วโมง ทั้งสองฝ่ายต่างเริ่มหาทางที่จะมาเจอกันคนละครึ่งทาง เธอเห็นว่าเป็นเวลาอันดี เธอจึงเลือกที่จะเรียกพนักงานของร้านมาให้มารับออร์เดอร์เครื่องดื่มก่อน... เพียงไม่นานเครื่องดื่มก็มา และมันทำให้ทั้งสองฝ่ายใจเย็นขึ้นและเริ่มคุยกันดีขึ้น... หลังจากที่เจ้านายเธอและคุณเดวิดตกลงกันได้แล้ว เธอจึงสรุปสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกันให้ฟัง และดูเหมือนว่าคุณเดวิดจะชอบเสียด้วย เพราะบางส่วนคุณเขาก็หลงลืม และเลขาของเขาก็ลืมไปเหมือนกัน มีบ้างที่ทางคุณเลขาของคุณเดวิดบอกว่าไม่น่าจะใช้เพราะเธอก็จดทุกคำ ป๊อกแป๊กจึงเลือกเปิดคลิปเสียงที่เธอได้จัดการอัดเอาไว้ให้ทางฝั่งนั้นฟัง เพียงแค่นั้นก็เป็นที่ตกลงกันได้ว่า เธอไม่ผิดและไม่ได้พูดหรือเขียนอะไรเกินจริง แล้วที่สำคัญมันทำให้เธอโดนคุณเลขาของคุณเดวิดมองแรงเสียด้วย... แต่โชคดีที่ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เมื่อเห็นว่าทุกอย่างลงตัวกันแล้ว เธอจึงให้พนักงานมารับออร์เดอร์อีกครั้ง.... ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่ สอบถามเรื่องธุระกิจของแต่ล่ะฝ่าย เธอสามารถสังเกตุเห็นได้ว่า เลขาของคุณเดวิดมองเจ้านายเธอด้วยสายตาที่เชื้อเชิญเอามากๆ อยู่ๆป๊อกแป๊กก็สะดุ้งตัวโยน แล้วมันก็ทำให้เจ้านายของเธอรับรู้ได้... " เป็นอะไร" อี้ซานกระซิบถามเลขาของเขาทันที อยู่ๆคุณเลขาก็สะดุ้งตัวโยน... " โดนสะกิดที่ขาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าใคร..." ป๊อกแป๊กเลือกตอบไปตามความจริงๆ.. เธอไม่รู้ว่าใครสะกิดขาเธอ แต่มันเป็นการสะกิดที่จาบจ้วงเอามากๆ..... " หึหึ ไม่เคยโดนสะกิดเหรอ? ผมโดนบ่อยนะ " อี้ซานเอ่ยออกไปด้วยอารมณ์ที่แสดงถึงความภูมิใจ.. " ไม่ค่ะ ไม่เคยโดนสะกิดมาก่อน ดิฉันพึ่งมาทำหน้าที่เลขาเป็นครั้งแรกที่โดนแบบนี้..." เดวิดเห็นเจ้านายและลูกน้องคู่นี้กระซิบกระซาบกันนานสองนานเขาถึงกับอยากรู้ทันทีว่าทั้งสองคนได้นินทาเขาอยู่หรือไม่.... ' มีอะไรกันรึเปล่าครับ เห็นกระซิบกันนานแล้ว' " ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คุยเรื่องไม่เป็นเรื่องกัน พอดีดิฉันพึ่งมาทำงานเป็นเลขาคุณหลี่ได้ไม่นาน ดังนั้นกลัวทำงานผิดพลาดน่ะค่ะ เลยต้องถามอะไรนิดๆหน่อย และให้คุณหลี่ช่วยอธิบายให้ฟังก็เท่านั้นเองค่ะ" 'ผมก็นึกว่าอะไร แต่คุณก็เก่งมากนะครับคุณนฤมล นี่ขนาดพึ่งทำงานได้ไม่นาน ยังมีความสามารถได้ถึงเพียงนี้... ถ้าวันไหนคุณเบื่อที่จะทำงานกับคุณหลี่แล้ว ผมตอนรับนะครับ ผมยินดีรับคนเก่งๆมาร่วมงาน ฮ่าๆๆ' "ฮ่าๆๆ" ป๊อกแป๊กหัวเราะรับด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก เพราะสิ่งที่คุณเดวิดพูดมันทำให้ตอนนี้เธอถูกคุณเลขามองแทบละลายหายไปกับพื้นห้องแล้ว... " หึหึ คงจะอยากหน่อยครับ คนนีรับมาทำงานแพงเสียด้วย... กว่าจะได้มา มันไม่ง่ายเลย... ทำงานกับผมถ้าไม่เก่งจริง... ตาย !! คนของผมต้องมีความสามารถเท่านั้นครับ ผมเลือกคนมาทำงานด้วย ถ้าผิดพลาดแค่นิดเดียวก็เตรียมตัวได้เลย.." เอือก..... ป๊อกแป๊กถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลายเลยทีเดียว..... เจ้านายเธอนี่ดุแห๊ะ... อี้ซานถึงกับยิ้มมุมปาก ยัยนี้ก็กะไร คิดอะไรก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างนั้น... สนุกดีจังที่ได้แกล้งยัยนี่... " เอ่อ.... เอาเป็นว่าเราเริ่มทานอาหารกันเลยดีไหมคะ เดี๋ยวมันจะเย็นก่อนแล้วจะไม่อร่อย..." ป๊อกแป๊กเลือกที่จะเปลี่ยนโหมดการคุยทันที.... หลังจากที่ทานอาหารมื้อสำคัญนี้เสร็จแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ยกเว้นก็แต่เธอและเจ้านาย เพราะตอนนี้คุณหลี่ชวนให้เธอมาซื้อของเป็นเพื่อน.... " ท่านประธานต้องการอะไรบ้างคะ เดี๋ยวดิฉันช่วยเลือก..." " อยากทำอาหารน่ะ แต่ไม่รู้จะทำอะไรดี " " อ้าว อยากทำอาหาร แต่ไม่รู้จะทำอะไร แล้วจะเลือกของได้ไงค่ะ แปลกคน...." พรึ๊บ... "เมื่อกี้เธอว่าอะไรน่ะ" " ตายๆ.... โอ๊ยยยย คุณหลี่ค่ะ... ตกใจหมด คุณจะมาประชิดตัวแป๊กอะไรเสียเร็วขนาดนี้คะเนี่ย... ตกใจหมดเลย... ขวัญเอ้ย... ขวัญมา... คนหรือผีเนี่ย... มาเร็วจัง" ป๊อกแป๊กถึงกับต้องลูบลงไปที่หน้าอกของเธอเบาๆ มันตกใจนิ จู่ก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าเธอ.... " ไม่ใช่ผี แล้วเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร" " เอ.... พูดว่าอะไรคะ? ลืมแล้วอ่ะ จริงนะคะ เพราะมัวแต่ตกใจเลยลืมไปเลยว่าพูดว่าอะไร..." " ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ? " อี้ซานขยับเข้ามาใกล้เลขาของเขาจนตอนนี้ใบลำตัวแทบจะแนบชิดสนิทกัน.... หมับ!!! " เอ่อ.... ยืนไกลๆก็ได้ค่ะคุณหลี่...." ป๊อกแป๊กรีบยกมือของตัวเองมายันไว้ที่หน้าอกแน่นๆของท่านประธาน.... 0//0 แน่นมาก... แม่เจ้าโว้ย... แน่นมากแม่... อู้ววว ตายๆ ท่านประธานจะอ่อยเธอแบบนี้ไม่ได้... อี้ซานถึงกับยกยิ้มด้วยความพอใจ ดูสิใบหน้าของคุณเลขาตอนนี้มันแดงมากเสียจริง " ผมเคยบอกคุณแล้วว่าให้เรียกว่าอี้ซานไม่ใช่เหรอ..." " ค่ะเคยบอกแล้ว แต่มันเรียกยากนี่คะ... ขอเรียกคุณหลี่ไม่ได้เหรอ..." พูดจบป๊อกแป๊กก็ทำปากจู๋พร้อมกับทำตาปริบๆ.. อี้ซานเห็นแบบนั้นมันทำให้เขาอยากจะใช้ริมฝีปากของตนขบลงไปแรงๆสักครั้ง.... "จะเรียกยังไงก็ได้แต่อย่าเผลเรียกว่า เหล่ากง ก็พอ..." 0///0 "บ้า..." หึหึ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more