4
1565 Words
อย่าอยู่ห่างฉัน....
หลังจากที่เจ้านายของเธอพามาลองชุดอยู่นายสองนาน ในที่สุดเจ้านายก็ตัดสินใจได้แล้วว่าควรจะใส่ชุดไหน และโชคดีที่ชุดมันไม่โป๊มากเกินไป เธอไม่ได้เป็นคนชอบโชว์ขนาดนั้น
เธอถูกพนักงานของร้านรุมทึ้งอยู่นานสองนาน พนักงานที่นี้ดูเก่งมาก เสื้อผ้าหน้าผม คือทำออกมาให้เธอดูจากผีกลายเป็นคนได้ คือแบบ สุดยอด.. และที่สำคัญ ช่างที่นี่สามารถทำให้เธอไม่ดูแก่จนเกินไป... ในส่วนของเจ้านายเธอคือแบบ... แซบมากแม่... หล่อโฮก... อือหือ ตายๆ เจ้านายเธอเป็นผู้ชายผมยาวนิดๆ ดูแบดหน่อยๆ แลดูเป็นชายเอเชียที่มาจากจีนอย่างแท้ทรู... กร้าวใจมากพ่อเอ้ย.....
ความคิดของหญิงสาวทำให้อี้ซานถึงกับทำหน้าไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้นี่ก็กะไร ใช้สายตามองเขาเสียจาบจ้วง นางแอบกินเต้าหู้ของเขาด้วยสายตาที่นางมองอยู่ ดูสิ เดี๋ยวก็หรี่ตา เดี๋ยวก็ทำตาโต เดี๋ยวก็เม้มปาก นางเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน....
' เสร็จแล้วค่ะ... คุณผู้ชายดูหล่อกร้าวใจมากๆเลยค่ะ ส่วนคุณผู้หญิงก็ดูสวยราวกับนางพญาเลย'
นางพญาปลวกน่ะสิ ป๊อกแป๊กรีบต่อท้ายคำให้กับพนักงานของร้านทันที...
หึหึ
เสียงหัวเราะในลำคอของเจ้านายเธอทำให้ป๊อกแป๊กถึงกับขมวดคิ้วทันที... เอ๊ะ!! เจ้านายเธอหัวเราะเยาะเธองั้นเหรอ....
" อะแฮ่ม ไปกันได้แล้ว... " พูดจบอี้ซานก็ดันหลังของหญิงสาวเบา เพื่อเป็นการบอกให้เธอเดินออกไปได้แล้ว....
" กลับค่ำไหมคะท่านประธาน"
ป๊อกแป๊กถามออกไปเพราะเธอกลัวว่าถ้าดึกแล้วเธอจะหารถกลับหออยาก....
" ทำไม มีใครรอที่บ้านงั้นหรอ? " อี้ซานแค่ถามออกไปเพราะเขาอยากรู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไรต่อ.... อันที่จริงเขาก็รู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวอยู่คนเดียวให้รูแคบๆแห่งนั้นจะเรียกว่าห้องก็กระดากปากเขาเหลือเกิน....
" ไม่มีหรอกค่ะ แต่กลัวหารถกลับไม่ได้ ถ้ามันดึก"
" ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวไปส่งเอง.... "
หลังจากที่ทั้งคู่นั่งคุยงานกันก่อนในรถเกี่ยวกับการมาร่วมงานในครั้งนี้ ป๊อกแป๊กก็ให้คำมั่นสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด เพราะคนที่เจ้านายของเธอจะมาคุยด้วยนั้นกมีชื่อเสียงใช่เล่น เจ้าชู้ตัวพ่อ แต่กระเป๋าหนักจริงไรจริง ไม่นานรถก็มาจอดที่บรรไดทางขึ้นของโรงแรมที่จัดงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้....
ป๊อกแป๊กลงออกมาจากรถทันที ที่มีคนเปิดประตู สาวเจ้ารีบกุลีกุจอไปยังทิศทางของเจ้านาย เธอจะวิ่งไปเปิดประตูให้เจ้านายของเธอแต่ก็ช้ากว่าพนักงานต้อนรับไป 1 ก้าว ไม่สิ หลายก้าวเลยทีเดียว....
" จะทำอะไร? " อี้ซานถามอย่างไม่เข้าใจ เมื่อจู่หญิงสาวก็ยื่นมือเล็กๆของหล่อนมาตรงหน้าเขา...
" ก็ช่วยประคองตัวทานประธานไงคะ จะได้ไม่ล้ม"
เฮ้อ... อี้ซานถึงกับต้องผ่อนหายใจหนักๆแล้วก็หรี่ตามองแม่เลขาคนใหม่ด้วยความระอา...
" เธอจะบ้าเหรอ เธอเป็นผู้หญิง แล้วฉันดูแก่ขนาดที่ต้องมาให้เธอประคองเข้างานงั้นเหรอ...? "
" เอ่อ..... ขอโทษค่ะ คือ คือว่าดิฉันเห็นในละครเขาทำกันแบบนี้ เวลาที่นางเอกลงมาจากรถ แล้วพระเอกก็มาช่วยประคองให้นางเอกออกมาจากรถแล้วก็พากันเดินเข้างานอย่างสวยงามนี้ค่ะ"
อี้ซานถึงกับต้องหลับตาเพื่อข่มอารมณ์ที่เขาก็บอกไม่ถูกว่าจะหัวเราะ หรือร้องไห้ดี....
" สติหน่อยคุณเลขา ตั้งสติ ผมเป็นเจ้านาย คุณเป็นเลขา ที่สำคัญ ผมเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง ดังนั้นคนที่ควรจะทำคือผมไม่ใช่คุณ ไป เข้ากันกันได้แล้ว บ้าบอ..."
หญิงสาวได้แต่เม้มปากเอาไว้ เพราะตอนนี้พนักงานต้องรับต่างพากันหัวเราะเธอเบาๆ จ๊ะแค่เบาๆแต่ไหล่สั่นไปแล้วนั่น...
เพียงที่หญิงสาวก้าวเข้ามาในงานได้ไม่นานเธอก็ต้องตกตะลึงเป็นอย่างมาก เพราะคนในงานมีแต่คนระดับประเทศที่ว่าใครก็สามารถพบตัวได้
หมับ!
"เกาะแขนฉันเอาไว้ดีๆ เธอเป็นผู้หญิง อย่าอยู่ห่างจากฉันเป็นอันขาด ถ้ามีเหตุจำเป็นที่ฉันจะต้องเดินไปที่อื่นเพื่อไปคุยงานกับคนอื่น เธอจะต้องจำเอาไว้ว่าต้องทำทุกวิถีทางให้ตัวเองมาอยู่ใกล้ๆฉัน และอยู่ในรัศมีสายตาที่ฉันสามารถเห็นเธอได้... เข้าใจไหม" อี้ซานเอ่ยเสียงเข้ม... เพราะเพียงแค่เขาก้าวเข้ามาในงานเขาสามารถรับรู้ถึงพลังงานสีดำที่มันก่อตัวรวมกันวิ่งไปวิ่งมา มันเป็นคล้ายวิญญาณที่ถูกส่งมาจากใครบางคน แต่มาหาใคร และต้องการสิ่งใดนั้น เขาไม่รู้เลย.... และแม่เลขาสาวของเขา ก็น่าจะเป็นแรงดึงดูดพวกพลังงานสีดำได้อย่างดีด้วยนี้สิ..
" รับทราบค่ะ" เจ้านายไม่บอกเธอกจะทำอยู่แล้ว... เพราะเธอไม่รู้จักใครในงานเลยสักคน รู้น่ะรู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นใครแต่คนเหล่านั้นไม่รู้หรอกว่าเธอน่ะเป็นใคร....
เพียงแค่อี้ซานเดินเข้ามาเขาก็ถูกเหล่าบรรดานักลงทุกต่างๆ แวะเวียนเข้ามาทักทายพร้อมกับทักทายสาวน้อยแสนน่ารักที่อยู่ข้างกายของเขาด้วยสายตาที่ปิดไม่มิดว่าสนใจนางเป็นอย่างมาก ช่วงแรกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่นานเข้ามันเริ่มจะวุ่นวายกันเกินไป จนทำให้แม่เลขาของเขาต้องคอยกระตุกแขนเขาเบาๆ เพื่อให้เขาช่วยพูดอะไรบ้าง และเขาก็คอยช่วยเสมอ....
เมื่อถึงเวลาสำคัญ คนที่อี้ซานรอก็มาถึง ทั้งสามคนต่างพากันเดินไปยังโต๊ะที่เงียบสงบเพื่อทำการพูดคุยเรื่องสำคัญของทั้งคู่
ป๊อกแป๊กยืนรอไม่ไกลเพื่อว่าเจ้านายของเธอต้องการให้เธอช่วยอะไร ดังนั้นเธอจึงเลือกยืนอย่างสงบเงียบๆ... แต่ทุกครั้งที่เธอมองไปยังเจ้านายของเธอ เธอกลับไปรับสายตาของชายอีกคนกลับมาในทำนองที่สนใจในตัวเธอ สายตาที่มองอย่างกระลิ้มกระริ้มกระเรี่ยมันทำให้เธออยากเดินไปจกตาของไปผู้ชายคนนั้นสักที
ไอห่าเอ้ย... มองแบบนี้ไม่แดกกูเข้าไปเลยล่ะ.. อุ๊ยขอโทษตัวเองค่ะที่พูดไม่เพราะ... มันน่านัก ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนที่เจ้านายมาตกลงคุยงานด้วยล่ะก็ แม่จะจิ้มให้ตาบอดเลย.....
หูของอี้ซานกระดิกอยู่สองสามที แล้วเขาก็อมยิ้มเล็กๆ.... อี้ซานมองชายตรงข้ามอย่างค้นหา เขานั่งฟังในสิ่งที่ฟั่งตรงข้ามพูดเพื่อตกลงกันในเรื่องธุรกิจ และเขาก็ฟังบทพูดของเลขาส่วนตัวของเขาไปด้วย.. อี้ซานได้แต่อมยิ้มไปตลอดระหว่างที่พูดคุยกับชายตรงข้าม เพราะทุกครั้งจะมีเสียงบ่นจากใจของแม่เลขาลอยปนออกมาด้วยตลอด...
เมื่อการสนทนาของทั้งสองฝ่ายจบลง ทั้งสองคนก็ยืนขึ้นและจับมือกันอย่างให้เกรียติซึ่งกันและกัน...
' ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะครับคุณเลขาคนสวย... จุ๊บ'
0__0
ป๊อกแป๊กถึงกับตกใจ.... เมื่ออยู่ๆชายที่คุยกับเจ้านายมาจูบที่หลังมือเธอ....
" โถ้.... ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้คนชีกอ... อุ๊ย!! ขอโทษค่ะเจ้านาย..." หญิงสาวด่าไล่หลัง และเมื่อหันกลับมาเธอก็เจอกับสายตาของเจ้านายของเธอที่มองมายังเธอ....
" ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับ... เธออยากกินอะไ"
" อะไรก็ได้ค่ะ ของในงานอันเล็กนิดเดียว ทำอย่างกับเอามาเซ้นเจ้าที่ ถ้าเปลี่ยนจากช้อนเล็กๆ หรือว่าถ้วยเล็กๆมาใส่กระทงใบตองล่ะก็... ใช่เลยค่ะ ฉันคิดว่าต้องเอามาเซ้นเจ้าที่ผีป่าแน่เลย... กินกันไปได้ยังไงไม่เห็นอิ่มเลยสักนิด..."
หึหึ
" ไปได้แล้ว พูดมาก..." อี้ซานถึงกับหัวเราะ เขาไม่ได้หัวเราะมานานกี่พันปีแล้วนะ ครั้งสุดท้ายที่เขาสามารถหัวเราะได้แบบนี้มันคือตอนไหนกัน....
ป๊อกแป๊กถึงกับต้องเอียงคอมองเจ้านายของเธอทันที...
" มองอะไร? " คนถูกเอียงคอมองถึงกับต้องถามอออกมาทันที
"มองเจ้านายหัวเราะคะ หล่อดี "
อี้ซานถึงกับทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆแม่เลขาก็มาชมเขาซึ่งๆหน้า ปกติเขาโดนผู้หญิงชมออกบ่อย แต่เขาไม่เคยเสียอาการแบบนี้มาก่อน....
" ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะดึกเอา..." อี้ซานรีบเอ่ยปากไล่เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตน....
- Writer
