
Nagising ako na hudyat na ng kinaumagahan para sa Panibagong araw .
I felt so cold ganito ang palagi ang Nararamdaman ko tuwing Napapanigipan ko sya, Para akong naluluksa, para akong namatayan sa bagay na paulit- ulit kong nararamdaman, paulit-ulit ko syang nararamdaman .
May naiwan ba ako?....
May hindi ba ako natapos?.....
Paulit-ulit ang mga tanong ko sa sarili na kahit anong mga salita ang Makakasagot saakin ay hindi parin ito sapat.
So this is my life Happy and sad those are two emotions I feel right now, I'm still trying to figure out how that could it be.I felt happiness every time when I see him in my dream, but suddenly reality hits me that it is only a dream that I need to wake up every morning.
Is it worth it? To love him unconditionally na kahit anong gawin ko hindi sya maalis sa isip ko, Na kahit anong takas ko nanatili sya sa puso ko.
Niyakap ko ang aking sarili habang naglalakad papuntang trabaho, I'm three years living and working here in Seoul korea ngunit hindi parin ako nasasanay sa lamig.
Suminghap ako at dinama ang ganda ng pang umagang araw.
Morning is remind me to another chapter in life and Everyday is new chance.
Ngunit ano ang nagbago?....
Sino ba ang nagbago?...
Ito parin ako walang nagbago.
Life teaches the hardest Lessons to the softest hearts.
Kamusta na kaya siya?
Kailangan kon'g tiisin ang lahat ng sakit at pagkaulila ko sa kanya.
"Please don't leave, please , please ". he cried ang begging .
"P- Please belle wag mo akong iwan, Mahal na mahal kita hindi ko kayang mawala ka sa akin ikaw lang ang meron ako,I don't want to lose you ." desperado nyang sinabi.
Pumikit ako ng mariin at tinakpan ang aking bibig para sa pagpipigil ng aking mga hagulgol.
Kitang-kita ko ang mga luha at sakit sa kanyang mga mata, Ang makita siyang nanghihina at nagmamakaawa na huwag na akong umalis ay napakasakit para sa akin .
Para akong winawarak at pinag pira-piraso ang puso ko.
I lost you and me in the same day...

