RBS 1: Embracing the Beast

CHAPTER 1

CHAPTER 1

Sinag ng araw na nanggagaling sa nakabukas na bintana ang nagpagising sa akin. I open my eyes slowly even if I think I'm still sleepy. Dahan dahan kong iniangat ang kalahati ng aking katawan at marahang umiling iling ng ilang beses para magising ako ng tuluyan.

The wind carelessly caressed my face when I turned my body in front of the window. Masiyadong maganda ang tanawin sa labas kaya hindi ko mapigilang hindi ngumiti. The entire house was so quite and it adds more beauty on the scenery. Some birds also land on the window edges at marahas na tinutuka ang salamin nito. Ang gaan sa pakiramdam habang pinagmamasdan ko sila.

I sighed and silently comb my hair. Inilagay ko ang ilang takas na buhok ko sa aking mukha at inipit ito patungo sa aking tenga.

"It's time to get up." I said to myself and stand up.

I yawned again and stretch my body. Ang tagal kong nakatulog kagabi kaya pakiramdam ko ay kulang ako sa tulog.

Pagkatapos kung maayos ang kama ko ay agaran akong lumabas ng kwarto ko para maghanda nang agahan. But before that, sinipat ko muna ang sarili sa salamin at inayos ang nakusot na damit. I'm just wearing a white jacket and a black pajama. It's too cold in here and my skin is very sensitive that is why I always wear long clothes to avoid rushes.

When I descend downstairs, I immediately heard deep voice of laughters in our living room. Maybe Alejandro has a guest. He never informed me about that? Napailing ako at napatulala ng ilang saglit bago nagpatuloy.

Nang nakababa na ako ay agad kong nakita kung sino ang bisita niya. He's with his friends. I sighed in relief. Guminhawa naman ang pakiramdam ko nang mapansin wala siyang babaeng kasama sa loob ng pamamahay namin. Not that I wish for that... besides his friend respected me at kahit papano ay napapanatag ang loob ko tungkol doon.

Tinanaw ko sila. They were just there, drinking some familiar liquor. I wanted to scold my husband for drinking this early in the morning but then again I changed my mind. Baka magkasagutan pa kami't san pa aabot ang away namin.

Nang mapansin ako ng isa sa mga kaibigan niya ay kaagad naman akong binati.

"Hi, Angelina! I hope you don't mind us visiting your husband?" Nicholas said with a teasing voice.

Agad namang natigil ang tawanan nila at lahat silang naroon ay tumingin sa gawi ko. Even Alejandro stopped from what he's drinking when he saw me. But he didn't budge and just stared at me coldly. There is no expression in his eyes. No love. It's just so plain.

As usual. What do you expect, Angelina? Kausap ko sa aking sarili. He's been cold to me since our wedding day.

I smiled. Kahit pinilit ang ngiti ko ay nagawa ko pa rin 'yon.

"No. I don't." I said while roaming my eyes at Alejandro's friend.

Si Nicholas lang ang nakilala ko sa kanilang lahat dahil siya lang ang naka-attend sa kasal namin. He's friendly towards me. Kaya mabilis ding naging magaan ang pakikitungo ko sa kanya.

Lumapit ako sa kanila para sana batiin ang asawa ko pero agad siyang tumayo.

"I'll just go and get some wine." Malamig na sabi niya sa kanyang mga kaibigan at nilagpasan ako.

Nanlamig ako at agad nagbara ang lalamunan ko. I smiled even if I was embarrassed. My heart burned. Tumahimik ang mga kaibigan niya pero may isang tumikhim kaya nabaling ang atensiyon ko sa isang lalaking may kulay na lila na mata.

He smirked at me. "I'm Greg Montellana." He said with a baritone voice and laid his hand in front of me for a shake.

Tinanggap ko naman iyon at nakipagkamay sa kanya. Kaagad ko din namang nabitawan ang kamay niya nang may isa pang nagsalita katabi niya.

"Gabriel Zegarra, beautiful madame! It's nice to finally meet you." A colored green eyed man said with a playful boys on his tone.

Natawa naman ako sa kanyang sinabi kaya siya rin din man ay natawa. Tinanggap ko naman ang kamay niya at nakipagkamay.

"The pleasure is mine, monsieur." I said honestly with a genuine smile.

"I'm sorry for not being there in your wedding. Umuwi kasi ako sa probinsiya at may inasikaso doon."

I smiled. "It's okay. You have your priorities, so we understand."

Kumunot ang noo niya pero ngumiti na lamang siya bilang pagsang-ayon.

All in all, they were so handsome. Hindi na ako nagulat dahil ganoon din naman ang asawa ko and sometimes, I wonder why he fell in love with me. He's so handsome and his stand will always ended up with a model type. But then again I reprimanded myself b ecause looked what we are now. Just strangers living in one house.

"Tapos na ba kayong kumain? Kung hindi pa ay ipaghahanda ko kayo." Tanong ko sa kanila.

Sa kanilang tatlo, I felt at ease with Nicholas and Gabriel but with Greg I felt suffocated. Siya ang pinakatahimik sa kanilang tatlo at walang ibang ginawa kung hindi ang tignan ako nang mayroon mapanghusga na mata. Pero baka guni guni ko lang iyon.

"Don't mind us, Angelina. We're only here to discuss a business venture with Alejandro." Saad ni Nicholas nang nakangiti.

Ngumiti nalang ako sa kanila. "Sige. Maiwan ko na kayo dito."

Tumungo ako sa kusina at nakita kung hindi pa rin tapos sa paghanda nang wine si Alejandro. Agad naman naging kabado ang paghinga ko nang makita siya. Our kitchen has also a mini-bar dahil ayaw niyang ipaghalo ang mga wine sa iba.

Hindi ko nalang siya pinansin at binuksan ang refrigerator upang makapagluto ako nang agahan. I saw eggs, vegetable, and many meats. Hindi naman ako mahilig sa gulay pero parang hindi ata ako ginugutom ngayon. Umiiling akong nagkuha nang isang box nang gatas at isang cereal box na inilagay ko freezer kagabi. I don't like my cereal warm.

"Ayyyy!" Napasigaw ako sa gulat nang makitang nasa tabi ko siya nang maisara ko ang ref.

Marahas niyang kinuha ang dala ko at walang pasubaling nilagay niya sa mesa iyon. Tumalbog ang kahon ng gatas at nahulog iyon sa sahig. Gulat ko siyang tinignan at halos mapaso ako nang nanlilisik ang kanyang mga mata na nakatingin sa akin.

Kabado akong yumuko para sana kunin ang nahulog na gatas pero hinawakan niya ang siko ko at pabalya niya akong tinulak sa ref. Malakas na tumama ang likod ko doon dahilan nang pagbalatay ng sakit sa aking mukha.

What did I do this time?

Inipit niya ang katawan ko gamit ang kanyang malalakas na braso at hinawakan naman ng isa niyang kamay ang mukha ko para mapirmi ito.

"You'll never learn, will you? Bakit ba sa tuwing nawawala ako ay may nalalandi ka na naman?" Parang kulog na sabi niya sa akin na ikinaimpit ko.

Malakas akong suminghap sa sinabi niya. I can perfectly smell his breath brushing my skin. Nalilitong tumingin ako sa kanya.

"W--what are you talking about?" Kandautal na saad ko sa kanya.

Naninikip ang dibdib ko sa mga pinagsasabi niya. I can't seem to understand why he's angry this time. Wala naman akong maalala na may ginawa akong ikakasira ng pangalan niya.

"You better stop acting like a flirt before my patience get really damn screwed." Mariin niyang sabi sa akin habang may galit na galit na ekspresiyon.

"Let me remind that pretty little head of yours... They are my friends, don't you even dare try to flirt with them. You really disgust me!" He spat angrily at me.

With that, ladies and gentlemen, my heart sunk. My heart just drowned.

Pilit kung inaalis ang kamay niya sa akin kahit nasasaktan ako sa pagkakahawak niya. My skin were really compressed and I felt my face became numb. Gusto kung sumbatan siya sa mga pinagsasabi niya. Isang taon akong nagtiis at habang tumatagal ay nagagalit ako sa sarili ko kung bakit humahaba din ang pasensiya ko.

My love for him was labored with patience and loyalty. How could a man like him question me like that? He knows everything about me! Kaya't bakit tinatrato niya ako ng ganito?

Gusto kung umiyak but I promised myself that I will not cry starting on that day, when he left me in the garden sa kasal namin, dahil gusto kung malaman ang totoong rason kung bakit nagkakaganito siya.

I always wanted to ask him kung bakit niya pa ako pinakasalan kung ganito naman ang trato niya sa akin. Gusto kung bumalik sa mga panahong maayos kaming dalawa at ang panahon na mahal na mahal pa niya ako. Dahil doon ay masaya ako.

Why, Alejandro? Oh my God, why are you so angry?

"Don't be shallow, Alejandro. Hindi ako lumalandi sa mga kaibigan mo. I'm just trying to be hospitable to them as your wife." Magaan kung sabi sa kanya. "I won't stoop low like that..." Hindi ko makapaniwalang dagdag kahit araw-araw niyang sinasabi sa akin iyan.

Is he not proud of me? Kahit man lang ang mabuting pakikitungo ko sa mga kaibigan niya ay bibigyan niya pa nang malisya?

Mahinahon ko siyang tinignan dahil kung pareho kaming galit ay baka mas magalit pa siya sa akin at nandito pa naman ang mga kaibigan niya.

Malakas niyang isinampa ang kamay niya sa gilid ng uluhan ko dahilan nang aking labis na pagkagulat at kaba. Namutla ako nanag kamuntikan niyang mahagip ang mukha ko.

"You better be... because I don't know if I can hold it back anymore." Matigas na sabi niya sa akin at marahas akong binitawan.

Mas mabuti pa sigurong saktan niya ako keysa sa pagsalitaan nang masasakit na mga salita. He may not hurt me physically but emotionally, sobrang sobra pa.

For almost one year of our marriage, I never experienced physical abused from him. Hindi niya ako pinagbuhatan ng kamay. I'm still thankful for that even though I want to end this agony I'm feeling with. I have a choice, of course. Tanga lang ang nanatili sa sitwasiyong ito. Accusing me without proper evidence is so low. Kaya't bakit tinitiis ko ang sakit na ito mula sa kanya?

Simple.

It is because I'm too afraid that my marriage will be broken. I don't want that dahil diyan ako nagsimula.

Biglang kumirot ang puso ko kaya napahawak ako doon habang nakayuko pa rin.

"Pagkatapos mong kumain ay bumalik ka sa kwarto at huwag kang lalabas habang nandito pa ang mga kaibigan ko. Don't try to disobey me kung ayaw mong ipadala na naman kita sa isla." Pagkatapos niyang magsalita ay iniwan niya ako doon.

Natatakot akong nag-angat nang tingin.

No! Not that island! I will never go back there. Ikinulong niya ako sa isla nang minsan ay sinuway ko siya. Lumabas ako nang bahay noon dahil may autograph signing ako sa mga fans ko. Ang hindi ko alam ay sa pag-uwi ko ay galit na galit siya. Pinagbintangan niya akong may kinikita na naman akong lalaki kaya dali dali niya akong dinala sa pribadong islang iyon na pagmamay-ari niya.

I was alone there dahil kahit ang care tacker nang rest house niya doon ay ipinauwi niya kaya ako na lang ang naiwan. I was so afraid at my first night. He jailed me in there for almost a month at wala akong magawa. I was hopeless. Wala akong mahingian nang tulong nang minsan ay atakihin ako nang allergy ko dahil hindi ko alam na may bawang pala ang isa sa mga junk foods doon. I almost swim just to save myself.

Nang mahimasmasan ako ay naghilamos muna ako. Pinulot ko ang gatas na nahulog at nagsimula nang kumain. Pagkatapos kong kumain ay iniligpit ko ang bowl na gamit ko. Wala na sila sa living area nang makalabas ako sa kusina. They might be in his library. I was never been there because he never permitted me. Ayaw niyang pinakikialaman ko ang gamit niya.

Anong gagawin ko na naman ngayon?

Magsusulat? Pero tapos na ako sa librong sinusulat ko at napasa ko na iyon sa publishing company. Pumikit ako at pabalyang nahiga sa kama.

Today is our first wedding anniversary. Didn't he remember that? I wanna greet him but I don't want to see his angry face. I accidentally landed my eyes at the calendar and saw the X mark I created one of the days this month.

"I gave you a year Alejandro to explain your side but then again I will still give you another chance. If the date will stop on that red mark, I will leave you and you'll really die trying getting me back."

If he's not gonna talk to me about that problem, then he will leave me no other choice.