O gece sessizlik sanki emirle verilmiş gibiydi. Revirin içindeki makineler bile nefes almıyor, lambalar sönük yanıyordu. Günün son nöbeti bendeydi ama saatlere bakmıyordum artık. Zaman, Mina’yla aynı şehirde olduğumu öğrendiğimden beri anlamını kaybetmişti. Dakikalar değil, anılar birikiyordu. Her saniye geçmişe benzeyen bir gölge taşıyordu.
Kapının dışında ayak sesleri duydum. Ritmi tanıdıktı. Yavaş, düzenli, kararlı. Ali.
Kapı çalınmadan açıldı. İçeri girdiğinde karanlık biraz geri çekildi, ama tamamen değil. Üniformasının yakası gevşemiş, yüzünde sanki günün değil yılların yorgunluğu vardı. Bir süre hiçbir şey söylemeden durdu. Sonra masa kenarındaki dosyalardan birini aldı, kapağını çevirdi, ama okumadı.
“Uyumadınız mı?”
“Alışkanlık.”
“Alışkanlıklar, insanı ayakta tutar.”
“Bazen
