Sabah griydi. Yağmur durmuş ama gökyüzü hâlâ solgundu. Revirin camlarından içeri dolan ışık, her şeyi beyaz değil, yorgun gösteriyordu. Marya dosyaları masaya dizerken, başının içinde yankılanan cümleyi susturamıyordu: “Yanıyorsun, abla.” Geceden kalan not hâlâ cebindeydi. Kurumuştu, ama kırmızı lekesi hâlâ silinmemişti. Ne kan kokusu gitmişti, ne korkunun izi. Dışarıda askerlerin ayak sesleri vardı. Timin eğitim saatleri başlamıştı. Disiplinli bir düzen, her saniyesi hesaplı. Ama onun düzeni yoktu artık; içi Mina’nın sesleriyle doluydu.
Kapı aralandı. Sessiz bir ayak sesi, sonra metalik bir tını. Ali içeri girdi. Üniformasının yakası açık, kolundaki saat 07.03’ü gösteriyordu. Her zamanki gibi dimdik, ama gözlerinin altında ince bir yorgunluk vardı. Marya onun gözlerine bakmamaya çalıştı;
