Gece saat on bir. Revirdeki ışıklar birer birer sönüyor. Koridorda yalnızca acil çıkış levhasının yeşil parıltısı kalmış. Çayım soğumuş, kâğıtların kenarı nemden kıvrılmış. Ama zihnimin içindeki uğultu hâlâ taze. Ali’nin sesi yankılanıyor. “Bir kadın. Ve bir çocuk.”
Her nefes alışımda o cümle yeniden doğuyor, yeniden öldürüyor beni. Kurtaramadığını sanıyor. Oysa beni hayatta bıraktı. Ve şimdi, o kurtardığı şey, onu yavaşça yakacak.
Masamın üstünde açık duran deftere eğiliyorum. Yazdığım cümleler artık tıbbi kayıtlar değil, plan notları.
“Ali’nin güven çizgisi: ilerleme %60. Zeynep şüpheli. Tarık farkında olabilir. Mina hâlâ sessiz.” Kalemin ucu kırıldığında elim durmuyor. Kâğıda bastırıyorum. Her harf bir nabız gibi atıyor.
Telefon titriyor. Ekranda bir mesaj. Selis.
“O burada.”
Ne?
