O gece, yağmur yağmaya başlamıştı. Revirin çatısına düşen damlalar, düzenli bir metronom gibi tıkırdıyordu. Bir günün daha sonu gelmişti ama bende hiçbir şey bitmemişti. Bitmek — bazıları için dinlenmekti, benim için sadece yavaşlamak. Ve yavaşlamak, hata yapmaktı.
Revirde yalnızdım. Dr. Kemal erken çıkmış, Deniz nöbet değişimi için diğer bloğa gitmişti. Sadece ben, bilgisayarın ekran ışığı ve dışarıdaki yağmur. Masama oturdum, dosyaları tarayıcıya aktarıyordum. Sistem, yeni güvenlik güncellemesi istemişti.
Ali’nin timinden gelen sağlık raporları, yaralı kayıtları, tüm tıbbi veriler önümdeydi.
Bir yandan görevimi yapıyor, bir yandan sistemin arka kapısına gizlediğim izleme dosyalarına bakıyordum.
Kamera kayıtları. Küçük, sessiz, görünmez. Hepsi çalışıyordu.Ama bu gece bir tanesi farklı
