Şehrin merkezine inmek, askeriyenin duvarlarından çıktığım her seferde tuhaf gelirdi. Sanki oksijen değişiyordu. Buradaki hava serbestti, ama kirliydi; oradaki hava düzenliydi, ama soğuk. İkisi de nefes aldırmıyordu. Ama yine de, bu sabah izinliydim — en azından görünürde. Gerçekte, Selis çağırmıştı beni. “Önemli bir şey var” demişti.
Sivil kıyafetle dışarı çıktım. Koyu yeşil bir kaban, siyah pantolon, topuklu çizmeler. Saçımı toplamamıştım. Kendime aynada baktığımda, Marya Karakaya değil de, eski ben gibi görünüyordum. Kısa bir süreliğine askerî kimliğimden arınmak, içimdeki eski gölgelere yeniden yer açıyordu.
Kafenin cam kapısına yaklaştığımda, Selis çoktan içerideydi. Her zamanki gibi tam köşe masayı seçmişti. Camın önünde oturuyor, dışarıyı gözlemliyordu. Onu ilk tanıdığımda da böyl
