พรนาราเข้าบ้านด้วยความกระวนกระวาย เพราะรู้สึกเป็นห่วงปริญเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเขาจะโดนแม่ต่อว่าเรื่องอะไรบ้าง เธอได้แต่จดๆ จ้องๆ โทรศัพท์มือถืออยู่นานหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ แต่สรุปได้ว่าไม่ควรโทรไปรบกวนเขาดีกว่า
พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ ถึงแม้จะรู้ว่าอ้อมกอดของเขาเป็นเพียงเพื่อต้องการปลอบเธอที่กำลังร้องไห้เท่านั้น เหมือนครั้งตอนเป็นเด็กที่เธอเผลอวิ่งจนหกล้มจนร้องไห้เขาก็จะกอดเธอเพื่อปลอบให้หายร้องไห้แบบนี้ แต่ตอนนี้เธอยังรู้สึกหวั่นไหวกับไหล่กว้างที่อบอุ่นไม่หาย เขาทำให้เธอตื่นเต้นจนเลิกร้องไห้ไปเลย
เธอนอนเพ้อถึงอ้อมกอดของเขาจนนอนไม่หลับ ดิ้นไปดิ้นมา จนนึกขึ้นได้ว่ากำลังลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง ที่ยังไม่ได้บอกเบอร์โทรศัพท์เบอร์ใหม่ให้กับเขา เขาถึงได้ทำท่าไม่พอใจแบบนั้น
“พี่ป้องต้องโกรธเรื่องนี้แน่เลย”
เธอพึมพำกับตัวเองเพราะยังจำสายตาของเขาได้เป็นอย่างดีเมื่อเห็นกรัณโ
