Puhon, Tayo

Love can surpass the world’s greatest mountain and love can calm one’s strongest storm. Kung meron man akong natutunan sa takbo ng love story ng kapatid ko iyon ay ang katotohanang, powerful ang pag-ibig. Pero hindi lahat ay suwerte sa pag-ibig, hindi lahat makukulay ang lovelife, lalo na pag pilit na pumapagitna ang tadhana. Life’s not fair after all, even love. Pinagpatuloy ko ang paglalakad sa loob ng convention hall kung saan ginanap ang photograph exhibit ni Chantelle. The whole place shouts of dream coming true and battles finally won. I could even bathe myself in the comforting ambiance of the entire surroundings. My eyes took sight of every masterpiece hung on the wall as if watching a panoramic memory of sweet rendezvous and humble beginnings. Several emotions wash through me but pride and happiness are the most evident. My heart is dancing with pure joy because one of my dearest students finally made her dreams come true, to be able to showcase her photographs to the world. Ito ang totoong tagumpay ko bilang isang guro, ito ang nagre-remind sa akin na tama ang pinili kong propesyon. Pride swells in my entire being because the muse and object of the entire exhibit is my dearest little sister, Kaia. Every photograph is a candid shot of Kaia and Archie’s sweet moments together when they were in their senior high school years. Chantelle, my student and Archie’s sister, successfully captured the fire of love burning in my sister’s eyes as well as the passion written all over Archie’s face while stealing an affectionate peek at my sister. ‘Sana all!’ Masaya ako para sa kapatid ko pero hindi ko kayang pigilan ang konting inggit na unti-unting gumagapang papasok sa puso ko. Will I ever experience something as special as this? Now, I finally figure out why Chantelle used to bring her camera with her all the time back when she was in high school. Noon pa man mahilig na talaga siya sa pagkuha ng mga pictures, naging myembro nga siya ng school publication dahil sa talent niya. Kakaiba ang exhibit ni Chantelle dahil siya ang kauna-unahang artist na nakipag-collab sa Spotify. They created a Spotify Music Glass Art. Every song found in each photo is actually Archie’s rendition of Kaia’s favorite songs. The story behind every photo captured is actually what makes the entire exhibit special. Ang buong exhibit ay naglalarawan ng bawat pagsubok na pinagdaan at napagtagumpayan ng dalawang taong nagmamahalan. ‘Ang haba ng hair ng kapatid ko!’ naisaloob ko habang pinagmamasdan ang isang black and white Glass Art na nakasabit sa dingding. Sana lahat nabibiyayaan ng pangalawang pagkakataon sa pag-ibig. Humugot ako ng malalim na hininga at pilit na winawaglit ang mga unwelcomed memories na nagsi-sulputan sa utak ko. I would never wish for a second shot at love I had experienced. Pipiliin ko na lang tumandang dalaga! “Ma’am Zamora!” Napalingon ako sa tumawag sa akin at agad napangiti nang magsalubong ang aming mga mata. Inabot ko kay Chantelle ang aking kanang kamay pero imbes na tanggapin iyon, maiinit na bisig ang lumukob sa akin. Tumawa ako nang mahina at hinagod ang kanyang likod. “Congratulations!” puno ng galak ang boses na bati ko. Isa ako sa mga naging saksi sa pag-abot niya ng kanyang pangarap at bilang guro, masaya ako na unti-unti na niyang nakakamit ang mga ito. I could say that I really am a successful teacher because of my successful students. “Isa ka sa mga dahilan at inspirasyon ko, Ma’am Z!” sambit ni Chantelle at hinarap ako. The intense fire of passion burning in her eyes is very enchanting I almost want to mirror it. “’Sus! Everything is on you, Chan. You are talented ever since!” Iyon naman talaga ang papel ng mga guro, ang sumuporta sa kung ano man ang pangarap ng mga estudyante nila. Malaki man o maliit basta nangangarap sila para sa sarili’t pamilya nila ay talaga namang suportado ko. “Ah, basta! Isa ka sa mga inalalayan ko ng success na ito. Lalo na ngayon, level up na na relationship natin. ‘Di na lang tayo teacher-student sa isa’t-isa!” Bakas ang galak sa boses ni Chantelle habang nagsasalita. Napangisi rin ako at pinisil ang kanyang palad bago tumango. “Then start calling me Ate Kora now.” “Miss Jalandoni? Can I talk to you?” Natigil ang aming pag-uusap ni Chantelle dahil sa isang curator na gusto siyang makausap. Agad na nagpaalam sa akin si Chantelle na tinanguan ko naman. It’s been years since I stopped teaching in a public high school. When I gained my Doctor’s Degree, I decided to teach at a tertiary education last year. I dreamt of becoming a Professor and I am currently enjoying it now. Binalik ko ang aking atensyon sa pag tanaw ng bawat photograph. Naglakad ako sa kabilang dulo ng gallery kung saan makikita ang tatlong pictures ng kapatid ko at ni Archie. They were wearing a native Filipino costume. If I’m not mistaken, the photo was taken at Silay City in Negros Occidental. The atmosphere here is quite lovely and calm. The soft instrumental music gives out an aura of love and happiness. The entire intimate place is an escape from the harsh world. I’m in the middle of listening to the song I scanned from one of the pictures when I feel soft tiny hands embrace my waist. Kasabay ng paghinto ng kanta ay ang pagpintig ng puso ko. Nagwawala iyon sa hindi ko malamang dahilan. Anong meron sa batang ito at gano’n na lamang ang reaksyon ng puso ko? “M-mommy!” the little girl cried still embracing me. Tama ba ang narinig ko? Tinawag niya akong mommy? Gusto kong matawa dahil sa buong tatlumpu’t apat na taon ng buhay ko, hindi pa naman ako nakapagsilang ng bata. Naging ina ako sa mga estudyante ko, pero mga binata’t dilag na sila ngayon. Naging ina rin ako sa dalawang aso at isang pusa sa bahay, but never in my entire life, I became a mom of this sweet innocent child embracing my thighs. Ngunit kasabay ng katotohanang iyon ay ang realisasyong unti-unting nabubuo sa isip ko. Napayuko ako at napatitig ako sa batang babaeng umiiyak habang yakap-yakap ang baywang ko. It’s as if her life depends on it. Magkasunod na lunok ang ginawa ko at halos maramdaman ko na ang puso ko sa aking lalamunan. Sana mali ang iniisip ko. Naligaw lang siguro ang batang ito at hindi mahanap ang kanyang ina. But when the child raises her head and looks straight to my eyes, my heart triples its beat, knocking the insides of my chest, I could hardly breathe. I am dumbfounded. This can’t be. No way! Bigla naman akong natauhan. Hinawakan ko ang mga braso ng batang babae at pilit sanang ilayo ito sa akin nang bigla akong may narinig na baritonong boses. My world literally stops. My beating heart seems to stop its function. His sandalwood scent immediately invades my nostrils, making my entire being aware of his presence. Parang biglang nag-time warp at kung saang sulok ako ng nakaraan nakarating. O baka guni-guni ko lang ang lahat? Baka overreacting lang ang puso ko. “Bella, I thought I lost you.” A gentle voice brought me back to my senses. Marahan kong inalis ang mga braso ng bata at tila napapasong lumayo sa kanila. Agad naman dinaluhan ng lalaking bagong dating ang batang kanina pa iyak nang iyak. Bigla kaming nagkatinginan ng lalaki at daig pa niya nag nakakita ng multo nang mapagtanto kung sino ang niyakap ng anak niya. my heart’s not overreacting after all. ‘Multo ng nakaraan. Multo ng isa’t isa?’ Suddenly, he is too close, the air between us quenched an invisible thirst. He still smells of brewed coffee and fresh green apples, of summer winds, of cold water fountain, and of endless starry night skies. And of something painful. Of deception and lies. “K-Kora?” It’s been years since I last heard him call my name. Nakakapanibago, oo, pero gano’t gano’n pa rin ang reaksyon ng puso ko. Nagwawala na parang isang leon na gustong makawala. The warmth in every letter coming from his mouth almost have me fooled, once again. “T-tanner.” I forced myself to speak but I can’t even hear my voice. My heart acknowledges the name. Of course, it would acknowledge a debtor. “Mommy!” Huli na nang mapigilan ni Tanner ang bata. Nakapulupot na ulit sa akin ang mga mumunting braso ng batang babae. Ito na ba ang anak nila? My mind could not process that thought. The product of their deceitful loyalty to me. The very reason why we ended up who we are today. The heat coming from the child’s embrace awakens thousands of emotions inside me. Most of it, are negative feelings. Loth, betrayal, envy, pain and… longing. Pero hindi ko maikaila na bata at walang kamuwang-muwang ang nakayakap sa akin ngayon. Wala siyag kasalanan, alam ko naman iyon. The child looks up and meets my eyes. Those eyes, swelled with tears, somehow erase all the negative emotions I’ve been fighting for almost ten years now. “Belle,” tawag ng kanyang ama. Napapikit ako nang mariin sa tuwing naririnig ko ang boses niya. The voice that haunts me to sleep for several years of agony. The voice that once my favorite melody but now my most hated lullaby. Can’t he just shut up? The last thing that I want to hear right now is his voice. Damn! Lumuhod ako at hinawakan ang mga braso ng batang tinawag ni Tanner na Belle. Ngumiti ako sa kanya at tinitigan siya nang mabuti. Gusto kong maiyak at pagsisihan ang ginawa kong pagtitig dahil ngayong napagmamasdan ko siya sa malapitan, unti-unting lumalabas ang feature ng kanyang ama. Belle has her father’s eyes, deep and expressive, while she has her mother’s nose and lips. We’re almost the same. “Hi, little girl. What’s your name?” Nahihirapan man nagawa ko pa rin ang magsalita at ngumiti sa batang babae. Namumula na ang mala-siopao niyang pisngi. “Don’t you remember me, Mommy? I’m Belle!” naguguluhan sambit ni Belle at taas-baba ang dalawang balikat dahil sa pagsinghot-singhot. Kumunot ang kanyang noo at halos mag-isang linya na na ang pino niyang kilay. Humugot ako nang malalim na hininga at nginitian ulit ang bata. Ilang beses na ba akong napabuntong hininga ngayong gabi? “I’m really sorry, Belle, but I am not your---” “Belle, sweetheart, Mom’s not feeling well. That’s why she can’t remember us. Let’s give her time, okay?” Agad akong napatayo dahil sa mga binitawang salita ni Tanner. Hindi makapaniwala sa mga sinabi niya sa bata. What the hell! Why would he say that to a kid? Ang galing talaga niyang manloko! Pati inosentteng bata, hindi niya pinapalampas sa kasinungalingan niya! My hands tremble at the surge of maddening anger. It takes all my might to close my hands into a fist, nails digging at the soft flesh of my palm but it’s numb enough to acknowledge the pain. “O-okay, Daddy!” Inosenteng tumango si Belle habang nasa kandungan ng kanyang ama. What the hell times two! Desidido talaga siyang magsinungaling sa anak niya! “Wha---” “Why don’t you find Lala, first? Your mom and I will talk for a minute.” Tumango naman si Belle at tumakbo paalis para hanapin ang lola niya. Probably my mom. Your mom, huh! Ang kapal naman ng mukha niya! Hindi na nahiya ang lalaking ito. Inaamin kong hindi ko talaga kayang kontrolin ang sarili ko sa tuwing galit. I became my own active volcano, threatening to erupt. “What the hell?” Malakas na ang boses kong binalingan si Tanner. His coffee brown eyes hide the shadow of fear and guilt but desperation is very evident from it. It’s hard enough to look at his eyes when all I see are the painful memories of the past but it is quite harder to look away. I am a captive of those hauntingly expressive embers. “Let me explain!” sansala niya. He raises his hands in surrender. He offers me a forgiving smile. As if it’s easy to forgive him. ‘Wow! The audacity of this guy! He’s using his card against me! Akala naman niya makukuha niya pa ako sa mga simpleng ngiti niya!’ “Oh! As if explaining can turn everything right!” Huli na nang ma-realize ko ang binitawang mga salita. ‘Tunog bitter. s**t!’ Bitter na kung bitter! Wala akong pakialam. Nasaktan ako, period! “I know, Kora. But I can’t just tell my daughter that her mom died. She’s too young for that kind of pain,” he reckoned almost pleading. “Oh! So, ako na naman ang mag a-adjust, gano’n ba? Ano, pagkatapos ng lahat-lahat?” ‘Tumigil ka na sa pagsasalita, ghorl!’ “Kora, please. Tone down your voice,” saway niya at sinubukang abutin ang braso ko pero umatras ako. Anong karapatan niyang hawakan ako? Anong karaptan niyang makiusap sa harapan ko? I know I’m near hysterical but the sight of him brings back all the pains I’ve been through. Akala ko, matapang na ako. Akala ko sa susunod na pagkikita namin, matatag na ako. Pero mali, lahat akala lang. Lahat ng salita ko, inisang lunok ko lang. “Ayoko,” matigas na turan ko at pilit na pinatatag ang sarili. The last thing I want to do in front of this guy is cry. No! I don’t want to give him that satisfaction. I don’t want him to think that he still has an effect on me. When in fact, he still does. Damn it! “Kara, would very much appreciate it if you will stand as a mother to Belle, Kora.” Game over. With the mere mention of her name, my walls crumble into ashes of unbearable pain. Every letter of her name are daggers senseless perched straight into my heart. Napatawa ako nang pagak bago nagsalitang muli, “Naririnig mo ba ang sarili mo? Hindi ako pinangank na martyr, Tanner! Tama na! I will never be a mother to her kid!” Marahas na pinunasan ko ang kumawalang luha sa aking mga mata. Akala ko rin kaya kong pigilan ang sariling umiyak. But, they’re too much and the overwhelming emotions are drowning me. ‘No f*****g way!’ His eyes soften by the sight of my tears. Nakakasura! Mag-uumapaw na naman ang pride niya! “I will tell the kid that I am not her mother and that I am her mother’s twin sister!” “Well, technically, you are her mother, Kora!” Pamimilit pa rin ni Tanner. His mouth curves with tenderness. Gusto ko nang sapakin ang gwapo niyang mukha. It’s been a while since I practiced my Taekwondo skills and I won’t mind practicing it again in this man’s face. Siya naman ka-sparring ko no’ng high school kami. ‘Will you stop walking down memory lane?’ “What the hell are you talking about? Naririnig mo ba ang sarili mo?” pangalawang beses ko na yata itong natanong sa kanya. Well, I am overwhelmed and distracted! I, being the kid’s mother’s twin sister does not technically make me her mother. Hindi naituro iyon sa Science! Well, wala namang katotohanan iyon. Gusto ko na lang matawa sa mga pinagsasabi ng lalaking kaharap ko pero napatigil ako nang bigla siyang may dinukot mula sa kanyang Armani tux at may inabot na dukumento sa akin. Ano naman ang gagawin ko diyan? Walang ganang hinablot ko iyon. Napataas ang isang kilay ko nang mabasa ang header. Marriage Certificate? Seriously? Nang-iinsulto ba siya. Eh, kung punitin ko kaya to sa harap niya! Pinilit ko pa ring basahin ang laman niyon kahit alam kong masasaktan na naman ako. Gano’n ako, eh. Nagawa ko ngang maging maid of honor sa kasal nila tapos sa pagbasa lang ng dokumentong ito, hindi ko makakaya? ‘Saan ba pwedeng magpatayo ng rebulto ni St. Kora? Magpapatayo ako ng isang libong rebulto!’ Darn it! Can a heart stop beating, even though you are still alive? Ang kaninang huminto kong mundo ngayon ay nadurog na. Hindi ako makapaniwala sa nababasa. Totoo ba ito? Napabitiw ako sa hawak at nanginginig ang mga kamay na napatutop sa aking bibig. I can’t help but find myself trapped in a spinning wheel. This can’t be happening! ‘Kara! Bakit ang hilig-hilig mong manakit? Ako, na kambal mo. ‘Di ba dapat ako ang kakampi mo? Bakit hanggang sa huli pilit mo akong kinakalaban?’ Isa, dalawa, tatlong luha ang nagsiunahan sa paglandas sa pisngi ko hanggang sa hindi ko na mabilang. Nanumbalik ang sariwang sakit na naramdaman ko sampung taon na ang nakalilipas. Dinurog ako ng dalawang taong importante sa buhay ko. The people whom I thought are my life’s greatest allies turned out to be the ultimate villain of my story. They betrayed me. Several years after, they’re still trying to hurt me. Hindi pa rin nila ako pinapalaya sa lahat ng pagtatraidor nila. Kung puwede ko lang gisingin mula sa hukay ang kambal ko, gagawin ko at isumbat lahat sa kanya. Pero matiwasay na ang pahinga niya kahit hindi kami nagkaayos. Kahit sa huling segundo ng buhay niya, pilit pa rin niya akong dinudurog. “I only found out when I processed her death certificate here in the Philippines, Kora. Trust me, I did not know.” Sinubukan ni Tanner na lumapit sa akin pero umatras lang ako. I even raise a hand and motions him to stop. ‘Just don’t go near me, Tanner. Just don’t!’ I look at him before returning my gaze to the marriage certificate I’m holding. It clearly states that Kora Iseobelle Zamora is married to Von Tanner Gaston. Kora not Kara. It was even signed by my own signature. Kara and I are identical twins. We shared almost everything. From the same OOTD’s every single day to the colors of our undergarments. Our mother raised us matching every single thing that belongs to us. Kaya siguro pati sa pag-ibig, iisa ang ginusto namin. Hindi na bago ang katotohanang alam namin pati signature ng isa’t-isa kaya niya siguro ginawa ito. Pero ano ang dahilan ng kambal ko sa paglagay ng pangalan ko sa Marriage Certificate nila ni Tanner? Bakit? “Hindi totoo ito!” “Believe it or not, you are my wife, Kora. My one and only. You are bound to me forever, as I am to you.” Never.