บทที่7 เธอไม่ใช่แฟนฉัน
3266 Words
ใต้ต้นไม้
"วันนี้มีประชุมอีกแล้ว" ออยพูดอย่างเบื่อๆกับการประชุม
"ยิ้มนั่งข้างพี่นะ" พี่วิวพูด
"หวานเว่อร์" พี่ฟิวแขวะ
"ขอร้องอย่าอิจฉา" พี่วิวบอกพร้อมทำหน้ากวนๆ
"อิจฉาตายล่ะ"
ฉันนั่งมองสองคนนี้กำลังทำสงครามน้ำลายอยู่ พี่บอลไปไหนนะ
"มองหาใคร" ออยนั่งข้างๆฉันถามขึ้น
"เปล่าซะหน่อย"
"หาพี่ธีเหรอ พี่ธีหายไปไหนน้าาาา" ออยพูดลอย
"ว้าา เสียดาย ไอ้ธีไปหาหมอ" พี่วิวบอก
อะไรกันคนพวกนี้ชอบยุแยงจะให้ฉันเป็นของพี่ธีอยู่ได้ ฉันแฟนพี่บอลเว้ยยย ฉันได้แต่ตะโกนในใจ
ซ่าาาา โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวน้ำเปล่าสาดน้ำหน้าฉันเต็มๆ และเธอคนนั้นก็กระชากผมฉันแล้วเหวี่ยงไปมาก่อนจะ เหวี่ยงฉันลงพื้นและตามมาตบซ้ำ กรี๊ดดดด เจ็บนะ
"ทำบ้าอะไรวะ!!!" ออยวิ่งมาประคองตัวฉัน
"แกใช่มั้ย!!" วิ่งเข้ามาหาหมายจะทำอีกครั้ง
"หยุดบ้าได้แล้วอีนี่" มายเข้ามาจับเธอไว้
"แกเป็นอะไรกับพี่บอลห้ะ!!" เธอตะโกนเสียงดัง
"อะไรของเธออะ" ฉันถามอย่างเดือดๆ เจ็บชะมัด ตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาทางเราอย่างสนใจ
"แกเป็นแฟนพี่บอลใช่มั้ยห้ะ ตอบ!!"
"พูดบ้าอะไรห้ะ" มายผลักไหล่เธอ ฉันได้แต่ยืนเหวอ
"เมื่อวานพี่บอลไม่มาหาฉัน เพราะพี่เขาบอกว่าอยู่กับแฟน ฉันเลยไปแอบดูว่าใครคือแฟนเขา และฉันก็เห็นแกเดินออกมาพร้อมเขาเมื่อคืน และก็ตอนเช้าด้วย" คอนโดฉันก็อยู่ที่นั้นอีบ้า
เมื่อเธอพูดจบก็เข้ามาตบฉันอีกรอบ ฉันเซถอยหลังไปหลายก้าวเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
"พี่บอล" เธอพูดเสียงสั่นและมองไปยังข้างหลังฉัน
"ทำอะไร" น้ำเสียงบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธมากๆ
"เอ่อ..."
"ฉันถามว่าทำอะไร" เป็นคำถามที่ทำฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ พี่จะเสียงดังทำไมเล่า! คนอื่นมองมาทางเรากันแล้วนะ!
"พี่บอลทำแบบนี้กับนิวได้ยังไง!! พี่คบกับมัน" ชี้หน้าฉันอย่างโกรธแค้น
"อย่ามาชี้หน้าเพื่อนฉันนะ" ออยปัดมือเธอออกไป
"ใครบอกเธอว่าฉันคบกับยัยนี่" พี่บอลชี้มาทางฉันอีกคน
"ก็ฉันเห็นยัยนี้เดินออกมาจากคอนโดพี่เมื่อคืน และก็เมื่อเช้านิ"
"เหรอ"
"ทำไมพี่ทำเฉยแบบนี้ หนูเป็นแฟนพี่นะ" เธอได้แต่แหกปากพูด
"ฉันเคยบอกเหรอ ว่าเธอเป็นแฟนฉัน" เป็นคำพูดทีกรีดเข้ากลางหัวใจผู้หญิงคนนั้นมากๆ ขนาดฉันเป็นคำฟังยังรู้สึกเจ็บเลย แล้วฉันละ เป็นแฟนกันก็จริงแต่คนอื่นไม่รู้ อันไหนเจ็บกว่ากันนะ
"แต่เรามีอะไรกันแล้วนะ"น้ำตาคลอเบ้า
"แล้วไง"พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"พี่คบกับมันใช่มั้ย!!!"แหกปากเข้าไป
"ฟังนะ!! ยัยนี่อยู่คอนโดเดียวกับฉัน และเธอก็ไม่ได้เป็นแฟนฉัน"
ฉึก!!
คำพูดของพี่บอลได้เชือดเฉือนหัวใจอย่างจัง ทำไมมันจุกอย่างนี้ น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่จนออยต้องดึงฉันเข้าไปกอด ทำไมฉันอ่อนแออย่างนี้นะ!
"ออยพาหวานไปห้องพยาบาลก่อนนะ" ออยพยุงฉันเดินอย่างช้าๆ แรงเดินฉันยังมีเลย "ไม่ต้องร้องไห้นะหวาน ฉันเข้าใจแกนะ" ออยพูดปลอบ
ห้องพยาบาล
"นานเท่าไหร่แล้ว" ออยเดินมากอดฉันไว้
"สองเดือน" น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
"ทำไมต้องปิดบังด้วย" มิ้นผู้อัธยาศัยดียังพูด
"มันเป็นความต้องการของเขา"ฉันตอบ เขาแค่ไม่อยากให้ใครรู้ก็เท่านั้นโดยไม่คิดถึงความรู้สึกฉันบ้างเลย พี่บอลใจร้าย!
"แล้วแกยอมงั้นเหรอ ดอซคนเดิมของเพื่อนหายไปไหน" ยิ้มโววาย
"ช่างมันเหอะ" ปาดน้ำตา "เอาเป็นว่าเก็บความลับไว้ด้วยละ"
"จะมีคนเชื่อมั้ยวะ ว่าแกไม่เป็นแฟนพี่เขาอะ" ออยถาม
"เชื่อสิ ในเมื่อพี่เขาปฏิเสธซะขนานนั้น" มายบอก ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย!
"เจ็บนะนั้น" ฉันพูดพร้อมทำหน้าจะร้องไห้
"ขอโทษ"
ตึง!!เสียงผลักประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างชายสะบักสะบอมเดินเข้ามา
"แฮ่กๆๆ หวานมาช่วยหน่อย"
"เฮ้ยย!!"เราอุทานขึ้นมาพร้อมกันเมื่อพี่ฟิวเดินเข้ามา
"พี่ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าถึงเละอย่างนี้"ออยถาม
"หวานมากับพี่เร็วๆ"
พี่ฟิวรีบลากฉันออกจากห้องและพาวิ่งไปที่หน้าตึกคณะนิเทศ คนมุ่งอะไรเยอะแยะนะ มาทำอะไรกันตรงนี้
"พี่ฟิวเกิดอะไรขึ้น"ฉันถามเมื่อพี่ฟิวหยุดวิ่ง
"พี่ไนซ์กับไอ้บอล แฮ่กๆ"
ฉันเข้าใจในทันทีจึงรีบแหวกกลางวงล้อมที่ล้อมรอบไปด้วยนักศึกษามากมาย อ้ากกก ขออย่าให้เกิดเรื่องกันเลย
"หลบหน่อยค่ะ ขอทางหน่อย"ฉันพยายามเบียดเข้าไปข้างในให้ได้ หลบไม่ได้หรือไงวะ"หลบโว้ยยย"
แฮ่กๆๆ แทบขาดใจกว่าจะฝ่าวงล้อมนั้นได้
ผลั่ก ผลั่ก
เสียงเหมือนกระดูกโดนกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่างดังเข้ามาในหูฉัน ภาพที่ฉันเห็นคือพี่ไนซ์กระหน่ำต่อยพี่บอลอย่างบ้าคลั่ง ขนาดพี่วิวยังห้ามไว้ไม่อยู่ ตอนนี่ไนซ์เหมือนกับหมาป่าที่กำลังจะขย้ำเหยื่อให้ตายคามือ
"ไนซ์หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"ฉันยืนแหกปากเหมือนกับคนบ้าที่ไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำ
ผลั่ก!! พี่บอลโดนเตะเข้าท้องอย่างจังจนฉันรู้สึกเจ็บแทน
"พอแล้ว!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"คนบ้าคนเดิมอีกแล้ว "ฟังกันบ้างดิวะ ไอ้ไนซ์!!!"
ผั๊วะ!!
พี่บอลเริ่มสวนพี่ไนซ์แล้ว ไม่ไหวแล้วโว้ยยย ฉันเดินเข้าไปหาสองคนนั้นที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มในการคลุกวงในกันอยู่ ไม่เชื่อกันแล้วใช่มั้ย!!
ฟึ่บ ฟึ่บ
มือเล็กๆรับหมัดของสองคนนี้ไว้คนละมือ จนทั้งคู่ชะงักลง เสียงร้องเชียร์ตอนนี้กลับเงียบกริบ กลายเป็นเสียงกระซิบแทน
"ไนซ์เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อกันแล้วใช่มั้ย อยากทำอะไรก็เชิญ!!!"
เพลียะ!! ฉันสะบัดมือใส่หน้าไนซ์อย่างเต็มแรง
"พี่บอล พี่ก็อีกคน ถ้ายังเห็นความรู้สึกนี้ของผู้หญิงเป็นของเล่น ฉันจะไม่ยุ่งกับพี่แล้ว!!"
เพลียะ เพลียะ ฉันตบหน้าพี่บอลสองครั้งซ้อน จนพี่บอลเหวอไปเลย
"อยากทำอะไรก็เชิญ ไม่สนใจแล้ว พอกันที!! หลบ!!"
"หวานเดี๋ยว/เจ้!!"
ฉันไม่สนใจเสียงร้องที่ดังตามหลังมา เดินแหวกวงล้อมออกมาอย่างเท่
"หวานเกิดอะไรขึ้น ฉันเข้าไปไม่ได้"ออยถาม
"ลาให้ด้วยนะ"
"เออๆ"
ฉันเดินออกจากมหาลัยด้วยอารมณ์ไม่คงที่ หงุดหงิดชะมัด ยืนโบกแท็กซี่ตั้งนานกว่าจะจอด มันน่ากระชากคอเสื้อมาตบสักทีสองทีโทษฐานไม่จอดรับนะ พาลไปทั่ว!! ฉันเดินขึ้นรถแต่หูได้ยินเสียงแว่วๆลอยมา
"เฮ้ย นั้นมันไอ้หมานิ ไอ้ต้า ไอ้เบส ดูตรงนั้นดิวะ"
"ไหนวะ ไอ้เจมส์ ไม่เห็น"
"ขึ้นรถไปแล้ว เฮ้ยๆๆ ไอ้หมารอด้วย"
"ตาฝาดหรือเปล่าไอ้เจมส์"
ใครกันนะ หมา อีกแล้วเหรอ ทำไมมันรู้สึกคุ้นๆกับน้ำเสียงนี้จัง แต่ช่างเถอะ
"ไปสวนธารณะxxค่ะ" ฉันมองไปยังกระจกหลังรถผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งตามรถฉันมา จังหวะนั้นสายตาเราประสานกันพอดี
"พี่เจมส์"หรือว่าฉันตาฝาดนะ ฉันจึงหันไปดูอีกรอบ เอ๊ะ! หายไปไหนแล้ว สงสัยตาคงจะฝาดจริงๆ
อีกด้านหนึ่ง
"ทำไมรถคุณมึงต้องมาเสียตอนนี้ด้วยครับคุณต้า"ผมบ่นออกมา
"ไอ้ต้ามันจะตรัสรู้ได้มั้ยไอ้คุณเจมส์"เบสตอบกลับอย่างกวนๆ
"ไปเรียกแท็กซี่หน้ามหาลัยดีกว่า"ต้าเสนอ
ตามนั้น"เบสตกลงทันที
"โบกอยู่ตั้งนานทำไมไม่จอดวะ ยิงแม่งดีมั้ย"ผมบ่นอย่างเซ็งๆ
ทำไมอากาศประเทศไทยมันร้อนอย่างเน้!!
"ใจเย็นๆดิวะไอ้เจมส์"เบสบอก
"ร้อนนี่หว่า"ผมบ่น
"จะหยุดบ่นได้ยัง"ต้าคงจะรำคาญน่าดู
"ขอโทษครับคุณต้า" ผมพูดอย่างกวนๆตามสไตล์ "เฮ้ย นั้นมันไอ้หมานิ ไอ้ต้า ไอ้เบส ดูตรงนั้นดิวะ"
"ไหนวะ ไอ้เจมส์ ไม่เห็น"เบสมองหา
"ขึ้นรถไปแล้ว เฮ้ยๆๆ ไอ้หมารอด้วย"ผมชี้ไปยังแท็กซี่คันข้างหน้า
"ตาฝาดหรือเปล่าไอ้เจมส์"เบสยังคงหาไม่เจอ
"ไอ้หมาจริงๆ"เจมส์วิ่งตามรถแท็กซี่คันนั้นไป จังหวะที่วิ่งนั้น เธอหันมาสบตากับผม ใช่เธอจริงๆด้วย
โครมมม
อ้ากกกกก เจ็บบบบบบ!!!
"55555"เบสหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จนผมอยากมุดแผ่นดินหนี
"หัวเราะทำไมวะ"จุกฉิบ
"เจอแล้วสินะไอ้หมานะ ชนเต็มๆเลยวะ สุดยอดพร้าว555"หัวเราะกุมท้องตัวเอง
เออ ผมวิ่งชนหมาตีลังกาสามตลบได้ ซวยจริงๆ
"ไอ้หมาจริงๆนะเว้ย ไอ้ต้า เชื่อกู กูเห็นมาสองครั้งแล้ว"ผมอธิบาย
"ไม่เชื่อมึงแล้ว พวกกูก็หาตามที่มึงบอกไม่เห็นจะมีเธอ"
"แต่เราไม่ได้ไปหาที่คณะนิเทศเลยนะ"เบสแย้งขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อน
"เธอไม่อยู่ที่นั้นหรอก ถ้าอยู่ไอ้ไนซ์ก็ต้องบอก"ต้าพูดอย่างมีเหตุผล
"เออวะ มึงตาฝาดแล้วละ แต่ท่าล้มเมื่อกี้กูให้10คะแนนวะ 555"
"เฮ้ย แต่กูว่าเป็นไอ้หมา เมื่อกี้กูสบตากันด้วยนะ"ผมแย้งอีกครั้ง
"สวยมั้ยวะ555"
ผั๊วะ ต้าตบหัวเบสอย่างแรง
"555 สม รู้ไว้ด้วยว่าคนนั้นของใคร"ผมหันไปสมน้ำหน้า
"สมองเสื่อมมั้ยวะ อู้ยยยย"เบสลูบหัวตัวเอง
"หึ"
ด้านของหวาน
นี่ฉันนั่งเหม่อมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินอย่างสงบ หูก็เสียบหูฟังนั่งฟังเพลงเดียวที่อยู่ในเครื่อง นี่ฉันนั่งฟังมันเป็นรอบที่สิบของวันนี้ ฮ่าๆ ทำตัวเหมือนตัดขาดจากโลกใบนี้จริงๆ
ขวับ!! หูฟังโดนกระชากออกจากหูทั้งสองข้าง
"จะนั่งทำเอ็มวีอีกนานมั้ย รอนานแล้ว หิวข้าว"
"แซม มาตั้งแต่ตอนไหนอะ"ฉันถามอย่างตกใจเมื่อซ้ายมือของฉันเป็นแซมที่นั่งอยู่
"ตั้งนานแล้ว" เฮ้ย ขวามือคือเจ
"ตั้งแต่ต้นอะนะ"แซมบอก
"ทำไมไม่เห็นอ่ะ"
"สนใจสิ่งรอบข้างด้วยเหรอ"
"เหอะๆ"
"กินข้าวกัน เลี้ยงเอง"เจบอก
"ดีมาก" ฉันลุกขึ้นยืนโดยมีแซมกับเจตามมาด้วย
"กินอะไรดี"ฉันถาม
"อะไรก็ได้"เจตอบ
"ยากอ่ะ"
"ชาบู"แซมเสนอ
"ดีๆ"
แซมเดินมากอดคอฉัน ส่วนเจเอามือมาตั้งบนหัว พวกมันเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย
"ครั้งหน้าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอีกละ"แซมบอก
"คิดอะไรกับฉันเปล่าเนี่ย กิ้วๆ"ฉันพูดกวนๆ
"คิดดิ"ตอบหน้าตาย
"เฮ้ย จริงดิ"ตกใจนะนั่น
ฉันไม่สามารถคิดอะไรกับเพื่อนได้นะเว้ย!! และไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย
"จริงดิ เพราะเธอมันตัวปัญญาไง"
"ไอ้นี่!!" ตบปากแตกดีมั้ย-__-+
"555"ยังจะมาหัวเราะ
"เฮ้ย นั้นมันคนเป็นลม" เจชี้ไปทางด้านหน้า มีชายแก่คนหนึ่งที่กำลังล้มตัวลงอย่างช้าๆ
"ไปช่วยเร็ว"ฉันรีบวิ่งไปทางนั้นทันที "นี่มันคุณตาคนนั้นนิ"
"จริงด้วย"
"ไอ้เจไปเอารถมาเร็ว"แซมสั่ง
"เออๆ รอแปบ"
"หวานช่วยพยุงคุณตาหน่อย"
"ได้ๆ"
โรงพยาบาลxx
"คุณตาเป็นไงมั้ง"แซมถามก่อนยื่นขวดน้ำมาให้
"ยังไม่ฟื้นเลยอะ"ฉันรับขวดน้ำขึ้นมาดื่ม
"ติดต่อญาติคนป่วยได้หรือยังครับ"เจหันไปถามพยาบาลที่กำลังดูแลคุณตา
"ติดต่อได้แล้วค่ะ อีกสักครู่เขาคงจะมาและจะขอบคุณพวกคุณด้วยค่ะ"
"อ้อค่ะ"
ฉันเล่นเกมอยู่กับแซมและเจหน้าห้องคนป่วยอย่างเมามัน นี่ต้องมาแบกสองชายอีกเหรอเนี่ย! อย่าทำให้ฉันดาวตกเซ่!!
ตึกๆ ตึกๆ เสียงเท้าดังอย่างสม่ำเสมอเดินเข้ามาใกล้ๆที่ที่พวกเรานั่งอยู่
"แม่"น้ำเสียงของชายบ่งบอกถึงความรู้สึกอันโหยหาดังขึ้น
"คะ?" ฉันเงยหน้ามองชายที่กำลังมองมาทางฉันอยู่ตอนนี้
"เอ่อ ขอโทษครับ"ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างสุภาพ"พวกคุณคือคนที่ช่วยคุณตาท่านนี้หรือเปล่าครับ"มือชี้ไปในห้องคนป่วย
"ใช่ค่ะ"
"ต้องขอขอบคุณพวกคุณมากเลยนะครับที่ช่วยเขาไว้ เขาเป็นญาติคนเดียวของผมที่เหลือนะครับ"น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
"คนเดียวที่ไหนกันละ"ฉันเอือมมือไปจับมือเขาไว้"คุณตาเขากำลังตามหาลูกสาวเขาอยู่นะ ลูกสาวคือคุณแม่ของคุณหรือเปล่าคะ หนูว่าคุณต้องเจอคุณแม่แน่ๆ"ฉันให้กำลังใจเขา
"ขอบคุณนะ หนูนิสัยเหมือนแม่ผมเลยนะ แถมหน้าตายังคล้ายกันอีก555"
"จริงเหรอคะ คุณตาก็บอกกับหนูแบบนี้เหมือนกันเลยค่ะ"
"บังเอิญจัง แม่หนูชื่ออะไรเหรอ"เขาถาม
"วนิดาค่ะ วนิดา อินธเสน"ฉันตอบอย่างรวดเร็ว
"แม่ผมชื่อ วนิสา อินทรเสนโน"
"ขนาดชื่อยังคล้ายกันเลย"แซมพูด
"นั้นสินะ"ยิ้มเล็กน้อย
"งั้นพวกหนูกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"ยกมือไหว้สวยๆ
"สวัสดีครับ"ไหว้รับ
1618
ฉันยืนมองประตูห้องตัวเองอย่างงงๆ รู้สึกถึงความเย็นของแอร์ลอดผ่านมาทางใต้ประตู ฉันลืมปิดแอร์เหรอเนี่ย
ตี้ด ฉันเสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้อง
วิ้ง!
"โอ๊ะ"จากห้องที่มืดกลายเป็นห้องที่สว่างขึ้นมา พี่บอลยืนกอดอกมองฉันด้วยสายตาคาดโทษ
เหอะ! ฉันยังโกรธพี่อยู่นะ ทำเป็นไม่สนใจเดินเข้าห้องครัวหยิบน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะออกหยิบรีโมทเปิดโทรทัศน์ค้นหาหาช่องเพลง
"ไปไหนมา"พูดด้วยน้ำเสียงแข็ง
"เป็นอะไร"พูดเสียงเย็นชา
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอห้ะ!! ดูเวลาด้วยกี่โมงแล้ว"ตวาดใส่หน้าฉัน
"ไม่ใส่นาฬิกา กี่โมงแล้วอะ"เผลอไปกวนประสาทคนตรงหน้าซะงั้น
"สี่ทุ่ม ห้าสิบห้านาที"
"แล้ว..." ยังไม่หยุดกวนเขาอีก
"พี่ถามว่าไปไหนมา ตอบ!!"
"พี่เป็นอะไร"
"เป็นห่วงสิถามมาได้ ไม่เป็นพี่เราไม่รู้หรอกว่า พี่ตามหาเราทั้งวันเหมือนคนบ้า" คนเห็นแก่ตัวอย่างพี่ต้องเป็นบ้าไปเลยฉันถึงจะพอใจ!
"นั้นไม่ใช่คำตอบของหนู" มองด้วยสายตาว่างเปล่า "ฉันถามว่าพี่เป็นอะไรกับฉันต่างหากละ!!" ความอดทนของฉันหมดลงกลายเป็นฉันที่ขึ้นเสียงแทน ปิดโทรทัศน์และเดินเข้าห้องทันที
"จิ้"ส่งเสียงในลำคอและเข้ามาข้างทางฉันไว้
"หลบ"
"เราตกลงกันเรื่องนี้แล้วนิ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย"
"ฉันเป็นอะไรนั้นมันเรื่องของฉัน"
"เราเป็นแฟนกันนะ"
"เหรอคะ แฟนยังไงเหรอคะ แฟนที่รู้กันแค่สองคน แฟนที่เป็นความลับ แฟนที่พี่พยายามปิดบังอย่างนี้เหรอคะ อย่างนี้เหรอคะที่เรียกว่าแฟน พี่เรียกหนูว่าแฟนแบบเต็มใจสักครั้งมีมั้ย ไม่มี ไม่เคย ถ้างั้นฉันคงแฟนที่แย่นะสิ ที่แฟนตัวเองยังให้คนอื่นดูแลได้ หนูขอถามหน่อยเถอะ พี่มีความสุขมั้ยเวลาอยู่กับหนู พี่รู้สึกใจเต้นแรงมั้ยเวลาเราจับมือกัน พี่เคยใจเต้นแรงเพราะพี่หอมแก้มหนูมั้ย และคำถามสุดท้ายพี่รักหนูจริงๆเหรอคะ"
"ฟังพี่อธิบายบ้างสิ พี่อายที่มีแฟน"
"เหอะ พี่อายแล้วพี่จะมาคบกับฉันทำไม!!!" น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "จะมีสักกี่คนที่ให้โอกาสคบซ้อนได้ มันไม่มีหรอกนะที่ผู้หญิงจะยอมรับได้ แต่ทำไมหนูถึงรับได้ละ เพราะหนูรักพี่ไง แล้วทำไมพี่ทำกับหนูแบบนี้ เพราะไอ้คำว่ารักของหนูมันไม่พอสำหรับพี่ใช่มั้ยค่ะ หรือว่าพี่ไม่รู้จักพอ พี่ตอบหนูสิ!!!" พี่บอลดึงฉันเข้าไปกอด
"ปล่อยหนูนะ ฮึกๆ" ดิ้นๆ
"พี่จะไม่ปล่อยเราอีกแล้ว พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ"
"พี่บอลปล่อยนะ"
"พี่ขอโอกาสได้มั้ยครับ พี่รู้ว่าพี่ผิด แต่เราช่วยฟังพี่อธิบายได้มั้ย"
"ฮึกๆ"
"ที่พี่บอกว่าพี่อาย ก็เพราะพี่เขิน พี่อายที่มีคนมาแซวพี่ แล้วพี่ก็เขินที่แฟนพี่สวย"
"..."
"เราคือแฟนที่พี่เรียกได้เต็มปากว่าเราคือแฟนพี่จริงๆ ส่วนคนอื่นพี่จะไม่ใช้คำว่าแฟนเพราะพี่มีแฟนแค่คนเดียว นั้นก็คือหวาน ผู้หญิงคนที่ยืนตรงหน้าพี่ตอนนี้ เราไม่ได้เป็นแฟนที่แย่แต่เป็นเพราะพี่ที่เป็นคนผิด"
"..."
"พี่อยู่กับเราพี่มีความสุขมาก พี่ชอบรอยยิ้มของเรามันทำให้พี่รู้สึกว่าจะไม่สารถถอนตัวจากเราได้อีก เวลาพี่จับมือเราหัวใจพี่เต้นแรงมากเลยนะ" จับมือฉันเอาไปทาบที่อก
ตึกตักๆ ตึกตักๆ
"...."
"เวลาพี่หอมแก้มเราใจพี่เต้นแรงจนแทบระเบิด ขนาดเราอยู่ใกล้ๆพี่ใจพี่ยังเต้นแรงไม่มีตกเลยนะ"
"..."
พี่บอลจับมือฉันไปทาบอกอีกครั้ง ก่อนจะโน้มลงและประกบปากกับฉันอย่างนิ่มนวล
ตึกตักๆ ตึกตักๆ ตอนนี้หัวใจของเราสองคนเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกจากอกทั้งคู่
"คำตอบสุดท้าย พี่รักเราจริงๆนะ พี่ขาดเราไม่ได้แล้ว"เกลี่ยผมที่บังหน้าเอามาทัดหู
ประกบปากฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป ความโหยหาและความดุเดือดนี้ทำเอาฉันขยับปากแทบไม่ทัน
"อื้อออ" ฉันส่งเสียงให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะหมดลมหายใจ พี่บอลถอนจูบอย่างช้า ฉันสูดอากาศเข้าปอดอย่างเร็ว พี่บอลเชยคางขึ้น และจูบอีกแล้ว ความนิ่มของริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่าทำเอาเขาแทบคลั่งบวกกับผิวอันเนียนละเอียดนี่แล้วเขากำลังจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว
คนตัวใหญ่กว่าไม่ยอมปล่อยเธอได้พักหายใจยังคงถาโถมเพิ่มความร้อนแรงให้อีกแถมยังกดท้ายทอยเข้าไปหาให้แนบชิดกว่าเดิม
ผมถอนริมฝีปากออกจากกัน คนตัวเล็กกว่าถึงกับหอบแฮ่กๆ
"หยุดเลยนะ" เธอร้องห้ามเมื่อผมจะก้มจูบอีกครั้ง
"พี่สัญญานะ ว่าจะรักแค่เราคนเดียว ต่อไปนี้พี่จะเลิกเจ้าชู้"เกี่ยวก้อยสัญญา
"แล้วหนูจะรู้ได้ไงคะว่าพี่พูดจริง"
พี่บอลหยิบโทรศัพท์ขึ้นพร้อมโชว์รายชื่อผู้หญิงนับสิบขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาแบบเรียงคน และบอกเลิกกับพวกเธอต่อหน้าฉัน
"พี่ทำอย่างนี้แล้ว งั้นพี่ขอจูบอีกครั้งนะ"
"เฮ้ยย มะ...อื้อ"
- Writer
