ต้องยอมรับว่าตอนนี้เขากำลังขี้เกียจ อาจจะให้เหตุผลว่ามันเป็นการเหนื่อยล้าสะสม แต่ความรู้สึกกระวนกระวายใจนี้ค่อนข้างจะหาเหตุผลได้ยาก อยากรีบกลับแต่ห้องแปลกๆ
รู้สึกว่าจะเช็กโทรศัพท์บ่อยกว่าปกติ และเพียงแค่รู้สึกผิดเวลานิดหน่อยก็แปลกใจ หงุดหงิดเล็กๆ ที่คนซึ่งปกติจะทักมาถามทุกวันว่าจะกลับไปกินข้าวเย็นหรือเปล่าเงียบหายจนล่วงเลยมาเกือบชั่วโมงก็รู้สึกว่าจะทำฟอร์มต่อไปไม่ไหว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วนั่งจ้องกล่องข้อความอย่างใช้ความคิดว่าจะทักไปคุยแบบไหน ให้ถามว่า “ทำไมวันนี้ไม่ถามพี่สักทีว่าพี่จะกินข้าวที่ไหนอะไรยังไง” ก็คงจะเกินไปหน่อย
พี่พร้อม : เย็นนี้ทำอะไรกิน
คิดอยู่เป็นนาทีแต่พอพิมพ์ไปแล้วก็ยังรู้สึกไม่เข้าท่า เหมือนเขาจะเอาใจไปจดจ่อกับเธอจนเกินไป
พี่พร้อม : วันนี้พี่เลิกงานไว อยากไปกินข้าวข้างนอก ไม่ต้องทำมื้อเย็นก็ได้
ถามโดยไม่ปรึกษาใคร แม้ปกติพริษฐ์จะไม่ดองงานให้ค้างมาถึงบ่ายวันศุกร์อย
