ต่อให้คนผู้หนึ่งมีนิสัยเงียบๆ เพียงใด ก็มิได้หมายความว่าจะไร้หัวใจถึงขั้นเมินเฉยต่อคำสัญญา
ล่วงเข้าสู่วันที่ห้า ผู้ที่เริ่มนั่งไม่ติดไม่เพียงแค่หร่วนอิ๋งซุย นั่นยังรวมถึงซุ่นเหยากวานที่เดินกลับไปกลับมาพร้อมกับยกมือขึ้นลูบคาง
หลายวันก่อนได้ยินว่าโจรที่ซุ่มตัวอยู่นอกเมืองถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม ศพแล้วศพเล่าถูกทิ้งเกลื่อนอยู่ในป่า สภาพศพไม่น่ามอง แต่แล้ววันต่อมา ฉางซุนไท่หยางก็จับคนน่าสงสัยได้ เรื่องเหล่านี้หากจะว่าแปลกก็แปลก ทว่าหากไม่คิดอะไรมาก มันก็เป็นแค่กรรมตามสนองสำหรับโจรพวกนั้น
ย้อนกลับมาเรื่องที่เสวี่ยตกลงกับหร่วนอิ๋งซุย เรื่องที่เขาต้องมาร้านผ้ามั่งมีในทุกวันหรืออาจจะทุกๆ สามวัน เรื่องนี้ ซุ่นเหยากวานเองก็รู้ดีไม่น้อยไปกว่าเจ้าตัว ซึ่งดูจากนิสัยของเสวี่ย ฝ่ายนั้นไม่ใช่คนผิดสัญญา และการที่เขาจู่ๆ ก็เงียบหายไปเช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องน่าสงสัย
หากถามว่าทำไมเขาถึงมองเสวี่ยด้วยความรู้สึก
