นี่ไม่ใช่เสียงของฉางซุนไท่หยางหรือเสียงของนายอำเภอเกา แต่เป็นเสียงแหบและเย็นชาชนิดที่ทำให้คนฟังหนาวสะท้าน ยิ่งมองเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย เสวี่ยยิ่งมั่นใจในลางสังหรณ์ของตน
ทั้งหมดต้องเป็นฝีมือของยักษ์ตนนี้แน่นอน!
“ในโลกของมนุษย์ เผ่าพันธุ์อย่างเราไร้ที่ยืนเสมอ นี่แหละคือความเป็นจริง”
คำพูดของชายผมขาวแม้สื่อความหมายว่าต้องการให้เขาตาสว่างสักที หากน้ำเสียงกลับไม่อาจปิดบังเจตนาเย้ยหยันได้ แต่ฝ่ายนั้นเองก็พูดไม่ผิด
ตอนที่ฉางซุนไท่หยางมาหาที่ท่าเรือวันนั้น ด้านหลังยังมีองครักษ์ติดตามมาด้วย มองอย่างไรก็คล้ายมาเพื่อจับเขา
ในตอนที่พวกเขาแลกสายตากันไปมา บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทุกชั่วขณะ และแล้วฉางซุนไท่หยางก็พูดขึ้น
‘เพื่อความสบายใจของชาวบ้าน ข้าจำเป็นต้องขังท่านไว้จนกว่าคดีปริศนานี้จะสิ้นสุด’
‘ข้าบริสุทธิ์’
นั่นคือคำแก้ตัวหนึ่งเดียวของเสวี่ย แต่ใครเล่าจะเชื่อ ในเมื่อแม้แต่โจรผู้ร้ายที่อยู่นอก
