ตอนเห็นท่าทางของหร่วนอิ๋งซุยก่อนหน้านั้น อาโปรู้สึกเจ็บในหัวใจ แต่ตอนนี้ นางเจ็บหนังศีรษะมากกว่า น้ำหนักมือของแม่ทัพเฉียงอู่ไม่ได้เบาๆ เลย แต่เขาก็ดึงผมนางอย่างไม่ถนอมสักนิด
“กลับเกาะซะ เด็กน้อย”
อาโปเม้มปาก เหงื่อเย็นๆ ผุดซึมเหนือริมฝีปากและหน้าผาก
“ขะ...ข้าไม่กลับ”
“พวกเราต่างจากมนุษย์”
“...ถะ...ถ้าข้ากลับไปก็ถูกท่านลงโทษอยู่ดี ข้าไม่กลับหรอก!”
“ใครที่ออกจากเกาะล้วนถูกลงโทษทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ราชา แต่ข้าเมตตาเจ้าขนาดนี้ ไม่ทำให้เจ้าถึงตายหรอก”
“ไม่!”
อาโปยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ให้ตายอย่างไรก็ไม่อยากกลับไปอยู่ในที่ที่เงียบเหงาแบบนั้นอีกแล้ว
“แม่ทัพเฉียงอู่...ท่านพอใจแบบนี้หรือ พวกเราใกล้สูญพันธุ์แล้วนะ”
“กฎก็คือกฎ”
คำพูดโต้เถียงไปมา เดิมมนุษย์ธรรมดาไม่ควรฟังเข้าใจ แต่ไม่รู้ทำไมหร่วนอิ๋งซุยถึงได้เข้าใจความหมายของพวกเขาครึ่งหนึ่ง แน่นอน นางไม่รู้หรอกว่าพวกเขาเป็นอะไร หรือผิดกฎ
