ตั้งแต่พลบค่ำ ทุกพื้นที่ในป่า ไม่เว้นแม้แต่แถบชานเมืองของเมืองหนิงป่อไห่จะเงียบมาก เงียบเสียจนได้ยินเสียงกระแสลม และเสียงคลื่นที่ดังมาจากทะเล บรรยากาศพาให้เงียบเหงา เช่นเดียวกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังนั่งแหงนเงยมองท้องฟ้ายามค่ำจากหน้าระเบียงบ้าน
หากไม่นับรวมผมเฝ้าที่ไม่เรียบร้อย ยามแสงจันทร์สีเงินยวงตกกระทบลงมาบนใบหน้าคมสันนั้น ยิ่งเป็นการขับให้ใบหน้าของชายหนุ่มหล่อเหลาเด่นชัด
ใช่แล้ว ชายหนุ่มคนนั้นก็คือเสวี่ยนั่นเอง
เขาลดศีรษะลงหลังจากมองดวงจันทร์พลางคิดอะไรฟุ้งซ่าน ก่อนที่แววตาจะฉายแววครุ่นคิด
ระยะหลังมานี้ไม่ว่าจะความรู้สึกหรือการกระทำ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนคำนึงถึงหร่วนอิ๋งซุยเสมอ ความรู้สึกของเขาแปลกไป การกระทำก็เปลี่ยน แต่สิ่งเหล่านั้น ชายหนุ่มไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ ได้ว่าตนเป็นอะไรกันแน่ เพราะอาการพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
นั่งเงียบเหงาในพื้นที่ของตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ ไม่นาน
