"..."
"นอนเถอะคนดี..พี่วินอยู่ตรงนี้..จะไม่ไปไหนจนกว่าฝนจะหยุด" เขายังคงย้ำให้เธอสบายใจ
ร่างเล็กเหมือนจะจดจำความอบอุ่นได้ และรู้ว่าเขาจะไม่มีวันข่มเหงรังแกถ้าไม่ยินยอมพร้อมใจ
มันเป็นความเชื่อใจที่ฝังอยู่ในจิตวิญญาณ
กว่าจะรู้ตัวหล่อนก็ผล็อยหลับไป..ในขณะที่คนตัวโตนอนตาค้างเสียอย่างงั้น
วโรดมเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของตนแม้แต่นิด เพียงแค่เห็นฝนตกหนัก..ฟ้าผ่าลงมา เขาก็กุลีกุจอมาหาคนตัวเล็กถึงห้อง เหตุผลเพียงเพราะแก้วไม่ชอบฝน
ใช่ มันก็แค่นั้นจริงๆ
เขาควรจะลงโทษในสิ่งที่เธอทำลงไป..เธอทำให้ลูกของเราต้องตาย..ทำให้แพทริเซียเป็นซึมเศร้า อีกทั้งยังวางแผนเรื่องชั่วๆ อีกหลายเรื่อง
ที่น่าแค้นคือไม่ยอมอยู่รับกรรม..กับตายหนีความผิดเสียดื้อๆ ทิ้งให้เขาใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่
เขาเกลียดเธอ..เกลียดความตอแหลเสแสร้ง..เกลียดความใจดำที่ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น..ที่สำคัญเกลียดตัวเขาเอง
