"งงซิคะ ก็อยู่ๆ คุณวินโผล่มาดึกๆ ดื่นๆ"
"ที่นี่บ้านฉัน..ฉันจะไปที่ไหนก็ได้" เขายียวนซ้ำประโยคเดิม
เออ..เธอรู้แล้ว จริงๆ เธอก็ไม่นึกอยากอยู่ที่นี่หรอก..แน่จริงก็ปล่อยไปซิ
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว แก้วกัลยากลับไม่กล้าเถียง เพราะรู้นิสัยพระเอกนิยายเรื่องนี้จากการอ่าน รวมถึงความทรงจำร่างเดิม
ยิ่งเขาร้อนเธอยิ่งต้องเย็น..ไม่เช่นนั้นจะโดนพาลพาโลเรื่องจะไม่จบง่ายๆ แน่
แค่เส้นเรื่องที่เปลี่ยนไปก็ทำใจว้าวุ่นมากพอแล้ว
วโรดมเลิ่กคิ้วขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าเล็กกระตุกยิ้มฝืนๆ
"ขึ้นไปนอนได้แล้ว ฉันง่วง"
"เอ๊ะ? เอ่อ..หมายความว่ายังไงคะ? คุณจะนอนห้องนี้เหรอ" เจ้าของห้องเผลออุทานตกใจ ทว่าคำตอบที่ได้กลับเป็นความเงียบ แผ่นหลังบางถูกมือหนาดันลงไปนอนบนเตียงใหญ่
คนตัวเล็กรีบขยับตัวไปนั่งชิดด้านใน..อวัยวะฝั่งซ้ายเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัว
"คุณวินอย่าทำแบบนี้..แก้วไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร"
"อย่าพูดเยอะ..ฉัน
