За что ты любишь меня?

2

Раз'юшаная, Максі ўскочыла на ногі.

— Вы думаеце, што я поўны ідыёт?

Анжэлас Петранід выцягнуў свае неверагодна доўгія ногі. Не палохаючыся, ён, здавалася, высмейваў яе выбух гневу.

Максі сутаргава ўдыхнуў, прыкрыў рот далонню і рэзка павярнуўся да яго спіной. Дзіўна, як лёгка яму ўдалося яе знерваваць. Яна чула крыкі дзяцей, якія гулялі ў мяч у двары, але гэтыя гукі здаваліся такімі далёкімі, быццам яны пранікалі сюды з іншага свету.

- Не трэба прасіць прабачэння, - насмешліва працягнуў Анжэлас. — Мне ўжо даводзілася назіраць, як ты вылазіш з сябе: бляднееш і ганарліва глядзіш. Кожны раз, калі Ліланд выкрываў вас, вам і Тру Дому ўдавалася пераадолець жаданне пазбавіцца ад яго. Напэўна, у спальні было смешна.

Максі здрыгануўся. Яе пальцы сціснуліся, гатовыя падрапаць яму твар крывёю. Яна хацела яго забіць, але ад хвалявання не магла нават гаварыць. Такога гневу яна яшчэ не адчувала ў сваім жыцці, і яна не ўяўляла, што ёй трэба зрабіць, каб зноў прыйсці ў сябе.

— «Але мне заўсёды здавалася, што найвялікшае задавальненне Ліланда — вывесці цябе на свет: «Паглядзі на мяне, побач са мной бландынка, удвая вышэйшая за мяне і ўтрая маладзейшая», — з грубай весялосцю прагаварыў Анжэлас. — Падазраю, што інтымныя паслугі яму спатрэбіліся не вельмі часта. Бо ён ужо не быў першым юнацтвам...

— Ну, а ты... без сумневу, самы агідны хлопец, якога я калі-небудзь бачыў, — выпаліў Максі, не паварочваючыся.

— Звыкнешся. Бо вам такі мужчына патрэбен. — Нечакана моцныя рукі ўпалі на далікатныя плечы Максі і даволі груба прымусілі яе зноў павярнуцца да яго тварам.

— «Ты мне не патрэбен не больш, як вазку трэба пятае кола», — накінуўся на яго Максі, жорстка вырываючыся з жалезных ціскоў. -- здымі рукі... Я цярпець не магу, каб мяне абмацвалі!

— Што ты злуешся? Я павінен быў сказаць табе пра пазыку, — спакойна сказаў Анжэлас. — Я даведаўся, што адвакат Култэрс ужо распачаў справу. Цалкам натуральна, што я хацеў вас супакоіць.

Згадка пра доўг закранула Максі, як ванну з халоднай вадой. Яркі румянец змяніўся смяротнай бледнасцю. Яна астыла і, адчуўшы раптоўную слабасць, утаропілася на пацёрты дыван пад яго нагамі.

— Вы купілі сабе цацку. Я не магу вярнуць гэты крэдыт. А цяпер у мяне так мала грошай, што я нават не магу ўнесці ўклад у пагашэнне, — прамармытала яна слабым голасам.

— Ці варта так мучыцца па дробязі? - Анжэлас цяжка ўздыхнуў. — Сядай, а то ўжо на нагах не стаіш. Хіба я не казаў табе, што не збіраюся патрабаваць з цябе гэтага доўгу? Але, дарэчы, можна спытаць, навошта вам гэты крэдыт?

— «У мяне былі праблемы з грашыма, вось і ўсё», — невыразна прамармытала яна, як звычайна прыкрываючы бацьку. Ягоная залежнасць нязменна выклікала пачуццё вострай непрыязнасці ў іншых, больш настойлівых мужчын. І, зусім знясіленая, саромеючыся ўласнага прыступу гневу, Максі бязвольна апусцілася ў крэсла.

Цяпер яна сапраўды баялася Ангела Петраніда. Яна была павінна яму столькі ж, колькі і Ліланду некаторы час таму, але гэты чалавек відавочна чакае большага. Максі выдатна разумеў, што насамрэч стаіць за яго запэўненнямі, і гэты навязлівы голас, якога яна ад яго не чакала, таксама не падмануў яе. Яму спатрэбілася ўсяго дзесяць хвілін, каб зрабіць яе істэрыкай і зусім страціць самавалоданне. Дагэтуль ён быў задаволены тым, што дазваляў ёй адчуваць, хто тут галоўны, але гэта толькі пакуль.

-Я ніколі не гавару з жанчынамі пра грошы, - спакойна сказаў Анжэлас. — І я не хацеў бы ніколі вяртацца да гэтай тэмы.

Анджэлас Петранід... мультымільянер -- і ўвасабленне дабрыні? Максі недаверліва паціснуў плячыма. Цікава, ці чытае ён калі-небудзь пра сябе ў газетах? Ёй даводзілася наведваць дзелавыя сустрэчы, дзе ён старшынстваваў. Сапраўды, цяжка забыць: кароль і яго перапалоханыя падданыя, быццам у любы момант ён мог ускочыць і загадаць адсекчы ім галовы. Дарослыя мужчыны ў яго прысутнасці заікаліся і выціралі халодны пот са сваіх ілбоў, бляднелі, калі ён адхіляў іх прапановы, і дрыжалі ад страху, калі ён хмурыўся: ён не цярпеў дурняў вакол сябе.

Анджэлас меў бліскучы розум, але яго інтэлектуальная перавага рабіла яго скрытным і ўладным. Ён падпарадкаваў навакольных. Ліланд, наадварот, быў абсалютна бяскрыўдны. Максі без праблем спраўляўся з ім. І, каб аддаць яму належнае, ён ніколі не спрабаваў прыкідвацца яе адзіным сябрам у гэтым жорсткім свеце. І вось цяпер ёй пагражае рэальная небяспека ў асобе волата ростам пад два метры, цалкам пазбаўленага сумлення.

-Я ведаю, што ты за чалавек, - раптам сказала сабе Максi, кiваючы галавой. Анжэлас глядзеў на яе немігаючымі вачыма.

— «Тады ў чым справа?»

Максі праглынула, адчуваючы, як яе гнеў закіпае з новай сілай. Яна спадзявалася, што яе словы прымусяць яго задумацца і адступіць. Чаго яна не чакала, так гэта яго спакойнага прызнання, што яна дастаткова разумная, каб выкрыць яго хітрыкі. Жалезная рука ў аксамітнай пальчатцы.

— «Мы разам паабедаем r сёння, — спакойна прапанаваў Анжэлас. — Тады мы пагаворым. Вам трэба час, каб абдумаць усё.

— У гэтым няма патрэбы. — Узняўшы галаву, Максі зазірнула ў яго непранікальныя вочы і адчула дзіўнае галавакружэнне, нібы зямля хісталася пад нагамі. Яна ўзмахнула вейкамі, злёгку нахмурыўшыся, і пахітала галавой. Яе доўгія густыя валасы спадалі на плечы, нібы покрыва з залатога шоўку.

— Я не збіраюся станавіцца тваёй палюбоўніцай.

— Я вам гэтага яшчэ не прапаноўваў.

Максі ўскочыў на ногі, дзёрзка засмяяўшыся яму ў твар. Не трэба было.

— Нічога іншага ад вас я і не чакаў. І я больш не буду пра гэта гаварыць, — строга заключыла яна, асцярожна пазбягаючы яго позірку. — Дык вось, спадар Петранід, выбар за вамі: або ўмееце годна прайграваць, ці не. Думаю, так і будзе. хутка стане зразумела...

"Я ніколі не губляю", - ціха сказаў Анджэлас. -"Акрамя таго, я вельмі настойлівы. І хоць, без сумневу, як і любы мужчына на маім месцы, буду гарэць ад нецярпення і прыкрасці, жаданне толькі разгарэцца яшчэ больш.

Максі ўздрыгнуў, не ведаючы чаму. Нібы падпарадкоўваючыся чужой волі, яе вочы зноў павярнуліся да яго, і яе позірк быў прыкаваны да яго твару неадольнай сілай.

— І я таксама буду вельмі злавацца на вас. -

Анжэлас падсунуўся бліжэй, яго акцэнт прыкметна ўзмацніўся. Цяпер ён гаварыў вельмі ціха.

— Ліланд ніколі не танцаваў пад вашу мелодыю, дык навошта мне гэта рабіць? Але са мной табе будзе значна лепш, чым з ім. Я ведаю, як спадабацца жанчыне. Я ведаю, што трэба такой жанчыне, як ты, як прымусіць яе адчуваць сябе ў бяспецы і быць упэўненай у тым, што яна запаветная, шчаслівая, задаволеная, задаволеная...

Максi слухаў яго як зачараваны, як дзiця, якое занадта блiзка наблiзiлася да шалёнага полымя. Яна адчула, як яе сэрца б'ецца часцей, кроў цячэ па жылах. Нейкае незвычайна моцнае і зусім новае пачуццё апанавала яе.

-- А-Анджэлас?.. - прашаптала яна, адчуваючы галавакружэнне.

Ён прыцягнуў яе да сябе, не перарываючы чароўнай плыні сваёй прамовы:

— З якой лёгкасцю вы вымаўляеце маё імя...

Максі дрыжала, ногі яе больш не слухаліся, і ў той жа час яна ніколі не адчувала кожную частку свайго цела з такой выразнасцю. Раптам штосьці з моцным грукатам стукнула ў аконную раму. Максі ўскочыў ад нечаканасці, і нават Анжэлас здрыгануўся.

— Нічога... гэта футбольны мяч, — гыркнуў ён з прыкрасцю, падымаючы цёмнавалосы галаву.

Але Максі не слухаў яго. Яна гарэла ад сораму, калі выявіла, што рукі Анжэласа сціснуліся вакол яе таліі, і ён збіраўся яе пацалаваць. А самае страшнае было тое, што яна прагнула гэтага пацалунку ўсёй душой.

Рэзка вызваліўшыся з яго абдымкаў, Максі прыціснула дрыготкія далоні да палаючых шчок.

— Выходзь і не смей больш ісці сюды. Анжэлас прамармытаў нейкую грэцкую лаянку і не зрушыўся з месца, гледзячы на яе ва ўпор. У яго вачах быў выклік.

— Што з табой?

Максі адчуў вострае пачуццё сораму, прачытаўшы на яго твары шчырае недаўменне. Божа мой, яна нават не супраціўлялася яму! Яна прыцягвалася да яго, сама таго не ўсведамляючы, не магла адысці ад жаданняў і захаплення, якія апанавалі яе. І ён гэта адчуў. Цікава, ці адчувае ён тое ж самае, што і яна цяпер: нейкую няўтольную смагу? І, разгубленая такімі незвычайнымі для яе адчуваннямі, Максі зразумела, наколькі яна не кантралюе сябе.

— «Мне не трэба табе тлумачыць», — выпаліла яна ў паніцы і, выбегшы ў калідор, адчыніла ўваходныя дзверы. — «Я хачу, каб ты неадкладна сышоў і больш ніколі сюды не прыходзіў. Калі ён адважыцца прыйсці, я адпушчу цябе!

Зусім нечакана Анжэлас засмяяўся ціхім, гартанным смехам. Выраз змрочнай недаступнасці бясследна знік з яго твару. Максі са здзіўленнем глядзеў на яго. Бясспрэчная чароўнасць гэтай драпежнай усмешкі застала яе знянацку.

— Ваш сабака хутчэй радасна кінецца да маіх грудзей... а вы? - падняўшы цёмны брыво, ён сачыў за яе рэакцыяй.

Максі пачырванеў.

-- Выходзь! -- адрэзала яна. Больш за ўсё яна хацела, каб ён нарэшце заткнуўся.

-- І ты? - упарта паўтарыў Анжэлас. — Чамусьці зусім незразумелае для мяне тое, што цяпер адбылося паміж намі, вас засмуціла, вы спалохаліся, разгубіліся...

І, слухаючы яго, Максі адчуў, што ўсё ўнутры яе сціскаецца: нікому ніколі не ўдавалася так лёгка чытаць яе думкі, нібы разглядаў яе пад мікраскопам.

- Чаму цялеснае жаданне павінна выклікаць сорам, - ціха спытаў Анжэлас, - чаму не задавальненне?

Задавальненне?

— Не магу сказаць, што я бачу вас наскрозь... ва ўсякім выпадку, пакуль не. — І, кінуўшы ў яе апошні раз гэтую нахабную фразу, выйшаў на двор і пайшоў па тратуары да доўгага цёмнага лімузіна, дзе яго ўжо чакаў шафёр у форме. Двое вялікавокіх абшарпаных хлопчыкаў, адзін з якіх прыціскаў футбольны мяч да грудзей, беспаспяхова спрабавалі пагаварыць з кіроўцам. Анжэлас спыніўся і, нязмушана нахіліўшыся, абмяняўся з імі парай жартаў. Злавіўшы сябе, што зноў глядзіць на яго

нібы зачараваная, Максі ляснула дзвярыма ў сваім сэрцы.

Ён вернецца; гэта ясна як дзень. Цяжка растлумачыць, але Максі не сумняваўся ў гэтым. Адчуўшы крыху галавакружэнне, яна вярнулася на кухню і, да свайго здзіўлення, знайшла там Ліз. На твары сяброўкі была выяўлена непрыхаваная заклапочанасць.

— Адскок сеў ля дзвярэй у студыю і пачаў скуголіць. Напэўна, ён чуў, як ты крычыш. Я вярнулася ў дом, але, вядома, не ўмешвалася, калі зразумела, што вы проста сварыліся, - сказала Ліз з сумам у голасе. . Які ты агідны, Адскок, ты так пакорліва віляў хвастом перад Анджэласам Петранідам, што я нічога не падазраваў!

— Дык ты зразумеў, хто да мяне прыйшоў?

— Не адразу, але, Божа мой, як я не зразумеў? - з запалам усклікнула Ліз. «Вы так часта гаварылі пра яго!

-- Сапраўды? - збянтэжана ахнула Максі . Яе шчокі пачырванелі.

Ліз усміхнулася.

— Ты ўвесь час так чапляўся да яго і так наракаў на яго, што не цяжка было зразумець, наколькі ты ім цікавіўся...

з грудзей Максі вырваўся хрыплы смех.

— Чаму ты мяне не папярэдзіў? Я быў зусім не гатовы да гэтага. Гэта проста інстынкт, мне гэта нават у галаву не прыходзіла. Я адчуваю сябе поўным ідыётам! — Максі ледзь стрымліваў слёзы. — Ну, цяпер у мяне страшэнна баліць галава...

- «Ня дзіўна, - сказала Ліз, - я ніколі раней не чула, каб ты так крычаў.

— Але ніхто ніколі не выклікаў у мяне такога прыступу лютасьці, — дрыготкім голасам прызнаўся Максі. — Я хацеў яго забіць! Цяпер я ў даўгу перад ім, а не перад Ліландам...

— Я чуў, як ён казаў, што не трэба турбавацца аб гэтым.

У Максі бліснулі вочы

-"Я аддам яму кожную капейку, нават калі мне давядзецца патраціць на гэта ўсё жыццё!"

-"Магчыма, ён пакрыўдзіў вашае самалюбства, але ён вельмі настойваў, што не будзе патрабаваць расплаты. Мне здавалася, што ён гаварыў шчыра. Чаму вы не верыце ў яго шчодрасць, незалежна ад таго, павінны вы яму ці не? - Ліз скончыў з лёгкім збянтэжанасцю.

- Ліз, - з безнадзейнай усмешкай перапыніў Максі.

— А калі ён акажацца тым, хто жэніцца? - дражніла яе сяброўка.

Максі адкрыла рот ад здзіўлення, пачуўшы такую недарэчную здагадку.

— Ты зусім звар'яцеў? Як ты мог падумаць пра такое?

— Воля тваёй хроснай.

- "О, гэта. Забудзь пра яго, Ліз. Гэта ўсё ў мінулым. Павер мне, Анжэлас Петранід і не марыў бы ні пра што думаць... пра нешта такое доўгае, як шлюб. - Максі старанна падбірала словы, крадком уздыхаючы. У Ліз занадта шмат фантазіі. - "Ён не закаханы ў мяне. Ён не такі чалавек. Жорсткі, нячулы.

— «Мне ён зусім не здаваўся такім. Я зразумеў, што ты яму вельмі цікавы. Ты здзівішся, колькі я магу даведацца пра чалавека па яго голасе.

Ліз была дзіўна наіўная адносна некаторых рэчаў. Максі не хацела ўдавацца ў падрабязнасці і тлумачыць, што для магутных магнатаў, такіх як Анжэлас Петранід, яна чалавек ніжэйшага саслоўя, прыгожы аб'ект, жывая цацка, прызначаная для задавальнення іх прымхаў

— Ліз... ён пакрыўдзіцца, калі нехта падкажа, што нават можа падумаць пра сур'ёзныя адносіны з жанчынай, якая была палюбоўніцай іншага мужчыны.

— Але ж ты не была нічыёй палюбоўніцай!

Максі не адказала. Пасля ўсяго таго, пра што не пісалі ў газетах, цяпер наўрад ці хто паверыць.

— Увогуле, Ліз, усё, што трэба Анджэласу, — гэта ўкласці мяне ў ложак

-"Ой!" — выдыхнула Ліз і пачырванела так, што яе вяснушкі ўжо нельга было адрозніць — О, божа, не тое! Не трэба звязвацца з такім чалавекам.

У тую ноч Максі не спаў, прыслухоўваючыся да шуму машын, якія праязджалі міма. Яна не магла дараваць сабе таго, што яе прыцягваў Анджэлас Петранід. Што ёй магло падабацца ў ім? – Такая жанчына, як ты. Вось што ён сказаў. І гэта выдаў сябе. Распусніца, якая прывыкла прадаваць сваё цела ў абмен на прыгожае жыццё. Менавіта так ён і думаў. Сэрца балела балюча. Як яна магла дайсці да таго, што людзі так пра яе думаюць?

Калі Максі была выбрана для рэкламы сродкаў па догляду за валасамі, яна была невядомай васемнаццацігадовай мадэллю. Не адчуваючы асаблівага жадання стаць мадэллю, Максі ўсё ж дазволіла бацьку пераканаць яе паспрабаваць і вельмі хутка пачала зарабляць грошы, што ў той час здавалася казачным.

Аднак пачуццё навізны неўзабаве прайшло, і яна ненавідзела атмасферу паклёпу і пустых плётак, якая пануе сярод мадэляў. Максі адкладаў кожную капейку ў надзеі знайсці іншы спосаб зарабіць на жыццё.

А бацька, разлічваючы на яе заробкі, стаў гуляць у буйныя ўпотайкі ад дачкі. Трэба прызнаць, што менеджэр казіно Leland прыкрыў пазыку Раса Кендала, як толькі западозрыў, што стары па вушы. Максі пазнаёмілася з Ліландам Култэрам, калі прыехала аддаць доўг свайго бацькі.

— «Ты не можаш змяніць яго, Максі», — сказаў ён ёй тады. — Нават калі ён пойдзе па свеце, — усё роўна пакладзе апошнюю капейку на карту. Ён павінен жадаць змяніць сябе.

Пасля той зневажальнай сцэны мой бацька кляўся і кляўся, што больш ніколі не будзе гуляць, але, як і варта было чакаць, не стрымаў слова. А паколькі яго больш не пускалі ў прыстойныя казіно, ён пачаў гуляць у покер у душных, задымленых барах, кантактаваў з сумнеўнымі тыпамі, якія з радасцю паламалі б яму ўсе косці, калі б ён вырашыў адтэрмінаваць доўг. Вось тады і насталі цяжкія часы для Максі.

Страціўшы буйную суму, Раса да свайго жаху выявіў, што ўсе грошы дачкі пайшлі на пагашэнне ранейшага доўгу. Яго моцна збілі, у выніку страціў нырку. Апынуўшыся на бальнічным ложку, заплакаў ад сораму і страху на руках дачкі. Яго папярэдзілі, што калі ён не аддасць доўг у тэрмін, ён будзе калекай.

Максі быў у паніцы, не ведаў, што рабіць, і звярнуўся за парадай да Ліланда. Ён прапанаваў ёй здзелку: заплаціць даўгі бацькі і дасць ёй магчымасць паступова вярнуць яму грошы пры ўмове, што яна пераедзе да яго. Ліланд быў вельмі сумленны: сэкс яму не патрэбны. Усё, чаго ён прагнуў, — гэта пацешыць сваё ганарыстасць, з'яўляючыся на публіцы ў кампаніі маладой прыгажуні, якая будзе сядзець побач з ім за сталом, прымаць гасцей і паўсюль суправаджаць яго.

Максі здалося, што ён вельмі патрабаваў. Ніхто іншы не пагадзіўся б даць ёй такую суму. І яе напоўніла ўдзячнасць: усё-такі жыццю бацькі ўжо нічога не пагражала. Максі не заўважыў сетак. Яна нават не ведала, што Ліланд жанаты, пакуль не ўбачыла загалоўкі таблоідаў. У адно імгненне яе рэпутацыя была сапсаваная. Яе абвінавацілі ў разбурэнні сваёй сям'і.

- «Мы з Джэніфер рассталіся, таму што яна падманула мне», - растлумачыў Ліланд, калі Максі паскардзіўся на няёмкую сітуацыю, у якую яна трапіла з-за яго. — Але цяпер, калі ты са мной, я не адчуваю сябе дурнем... ты разумееш?

І яна яго шкадавала. Увесь гэты час Ліланд і Джэніфер не перасталі змагацца адзін з адным за маёмасць і грошы. Бітва працягвалася аж да разводу, і муж і жонка ні ад каго не хавалі сваёй варожасці. Аднак за тыдзень да пачатку шлюбаразводнага працэсу, калі ў Ліланда здарыўся сардэчны прыступ, адзінай жанчынай, пра якую ён мог думаць, якая ляжала, як яму здавалася, на смяротным ложы, была яго жонка.

— Ідзі, пакінь мяне... Мне патрэбна Джэніфер... Я не хачу, каб яна знайшла цябе тут са мной! -- разгублена крыкнуў ён тады.

Максі пацярпеў ад гэтага. Дзіўна, але яна здолела па-свойму прывязацца да гэтага марнага чалавека. Лайлан не быў злым, ён быў проста эгаістам, як і ўсе мужчыны, з якімі ёй даводзілася мець справу. І яна пажадала яму шчасця цяпер, калі ён уз'яднаўся са сваёй Джэніфер. Вядома, ён выкарыстаў Максі не толькі для таго, каб залячыць рану, нанесеную яго самалюбству, але і каб звесці рахункі з нявернай жонкай. І дзяўчына ніяк не магла забыць пра гэта, як і дараваць ёй наіўную даверлівасць, якая прывяла да такіх наступстваў. Яна паклялася сабе, што ёю больш ніхто ніколі не скарыстаецца...

На наступную раніцу Максі дапамагла Ліз сабраць рэчы. Сяброўка збіралася ў Дэвон да сяброў, і для яе было вялікім палёгкай ведаць, што дом не будзе пусты ў яе адсутнасць. Летась сюды ўварваліся злодзеі і разбурылі студыю.

Правёўшы Ліз, Максі правёў гадзіну перад люстэркам, апранаючыся і наносячы макіяж на твар, як баявую фарбу. Анджэласу Петраніду трэба даць ўрок, і яе стаўленне было вельмі рашучым.

Яна пайшла ў ламбард і заклала сваю адзіную каштоўнасць. Ёй было адзінаццаць, калі яна знайшла ў скрынцы з таннымі пацеркамі антыкварны бранзалет, які належаў яе маці. І Максі не магла стрымаць слёз, здагадаўшыся, чаму гэта так надзейна схавана. Відаць, за кароткія тры гады, праведзеныя ў шлюбе, маці давялося зрабіць глыток гора: калі бацьку патрэбны грошы, ён гатовы быў прадаць што заўгодна. Таму Максі схаваў і бранзалет.

Так балюча было з ім цяпер расставацца! Гэта было як здрадзіць маці, якую яна амаль не памятала. Але Максі адчайна хацела грошай, і нічога іншага ў яе не было. Яна проста павінна даказаць Анджэласу, што ён зусім не купіў яе, аддаючы доўг перад Ліландам, і не мае на яе абсалютна ніякіх правоў. Неабходнасць ахвяраваць бранзалетам на час ці назаўжды толькі яшчэ больш загартавала Максі, умацоўваючы яе горкую рашучасць.

Праз паўгадзіны яна выйшла з ліфта на верхнім паверсе хмарачоса, дзе знаходзіцца лонданскі філіял велізарнай кампаніі Petronides. Ледзьве ўдаволіўшыся зірнуць на сакратара, яна абвясціла, што хоча бачыць Анжэласа. Максі ведала, як прыцягнуць да сябе ўвагу.

— Міс... міс Кендал? — Брунэтка ўскочыла на ногі і паглядзела на яе ва ўсе дзіркі. Не пазнаць Максі было сапраўды цяжка: адкрытае пунсовае сукенка адкрыта падкрэслівала кожны выгіб стройнага цела, раскошныя валасы спадалі да пояса залацістай вэлюмам, а абцасы прыкметна дадалі вышыні.

— Я ведаю, дзе яго кабінет. — Максі накіравалася па калідоры, сакратарка ішла за ёй па пятах, зяпаючы ад здзіўлення.

Дабраўшыся да дзвярэй кабінета, Максі шырока расчыніў іх. Пакой аказаўся пусты, і яна кінулася ў залу пасяджэнняў, не звяртаючы ні найменшай увагі на галашэнні сакратаркі, адчайныя пратэсты якой прыцягнулі ўвагу яшчэ двух супрацоўнікаў. Нарэшце! Максі спыніўся ў дзвярах залы. Мужчыны ў дзелавых касцюмах, што сядзелі за сталом, рэзка павярнулі галовы ад яе з'яўлення і застылі ад здзіўлення. Максі не глядзеў на іх. Уся яе ўвага была скіравана на Анжэласа Петраніда, які ўжо падымаўся ёй насустрач са свайго месца на чале доўгага лакаванага стала. Лютасць, якая ўспыхнула ў яго позірку, змянілася ў наступны момант халоднай бязвыразнасцю. Аднак Максі было дастаткова таго, што яна ў гэты момант паспела прачытаць у яго вачах.

-"Мне трэба неадкладна пагаварыць з табой. - Яе ярка-блакітныя вочы бліснулі выклікам.

- "Вы можаце пачакаць у кабінеце містэра Петраніда, міс Кендал", - сказала элегантная жанчына, паветліва адчыняючы дзверы суседняга пакоя.

- «Прабачце, але я не магу чакаць», - агрызнуўся Максі.

У вачах Анжэласа пацямнела ад гневу, які кіпеў у іх. Здаецца, раней ён ніколі не рабіў публічных сцэн. Максі міла ўсміхнуўся. Ён не можа пакрыўдзіць яе, таму што ёй няма чаго губляць: у яе няма ні грошай, ні працы — нічога, акрамя гонару і ўласнай знаходлівасці. Анджэлас павінен быў гэта прадбачыць. І якой бы цаной ні была, яна прымусіла б яго заплаціць за прыніжэнне, якое ён перажыў напярэдадні.

І цяпер Анджэлас быў побач з ёй, яго пальцы сціскалі яе запясце. — закрычаў Максі. Здзіўленая, Анжэлас выпусціў яе руку. Сустрэўшы насмешлівы, спакойны позірк, ад якога іншая жанчына, напэўна, зморшчылася б ад страху, Максі ніколькі не здзівілася і адзначыла сабе, што ў гэтага волата выдатная рэакцыя.

— Дзякуй, — шчыра падзякавала яна і без лішніх слоў пайшла ў вялізны шыкоўна абстаўлены кабінет. Яна ведала, што ён зараз пойдзе за ёй. — Ад наведвальнікаў, якія прыходзяць без папярэджання і паводзяць сябе так непрадказальна, адно хваляванне, ці не так? - праспяваў Максі, спыняючыся каля вялізнага стала.

Па-грэцку вылаяўся Анжэлас, пагрозліва гледзячы на яе злымі цёмнымі вачыма.

— Ты проста... — з бачным намаганнем стрымліваў ён абразы, якія вось-вось павінны былі выбухнуць. Што, чорт вазьмі, ты спрабуеш зрабіць?

-- Нічога. Я прыйшоў заплаціць. — Максі дэманстратыўна шпурнуў на стол скамечаныя банкноты. -- Гэта за кошт пагашэння крэдыту. Мяне не купіш, як бляшанку кансерваванай фасолі ў супермаркеце!

— Як ты адважыўся перапыніць сустрэчу? — накінуўся на яе Анжэлас. — Што за сцэны падчас дзелавой сустрэчы?

Максі зморшчыўся. Яна ніколі раней не бачыла такога раз'юшанага чалавека. Ніколі ў жыцці яна не бачыла, каб такі цемнаскуры мужчына збялеў. У вачах бліснула маланка.

— Ты сам вінаваты, — адказала яна. -"Ты ўчора ўвечары паставіў мяне ў няёмкае становішча. Ты мяне прынізіў. Я адчуваў сябе бездапаможным, але вось настаў час расплаты. Напалі не на таго!

- "Я сапраўды размаўляю са Снежнай Каралевай?" — Словы прагучалі незвычайна суха.

— Вы здольныя растапіць лёд на Паўночным полюсе! -- прашыпела яна ў адказ, здзіўляючыся, чаму ён раптам стаў такім спакойным, а яго такая адчувальная скура набыла нармальны адценне. Насамрэч, быццам ужо і не злаваўся.

— Вы пакутуеце на раздвоенасць асобы?

— Ты сапраўды ўяўляў, што мяне добра ведаеш толькі таму, што пару разоў быў са мной у адным пакоі? — Максі адкінула галаву, — яе ўразіў яго захоплены позірк, прыкаваны да каскаду яе валасоў. Анжэлас Петранід быў відавочна перакананы ў сваёй прыроджанай перавазе над усімі вакол яго, а тым больш над жанчынамі, з якімі ён проста не мог сур'ёзна размаўляць пяць хвілін.

Бліскучыя чорныя вочы зноў глядзелі ёй у твар.

- «Ты ніколі не паводзіў сябе так з Ліландам.

— Нашыя з ім адносіны вас зусім не датычацца, — з пачуццём запэўніў яго Максі. — Але, паверце, мяне яшчэ ніхто не абразіў так, як вы ўчора.

— У гэта цяжка паверыць.

Нечакана Максі здрыгануўся. Высокі і ўладны ў сваім прыгожа пашытым серабрыста-шэрым касцюме Анжэлас сачыў за ёй. Ягоны твар зноў набыў свой звычайны бесстрасны выраз.

— З якога часу цяга мужчыны да жанчыны з'яўляецца для яе абразай? -"Што гэта?" — насмешліва спытаў ён.

— Ты напалохаў мяне да смерці, калі сказаў, што выплаціў гэты крэдыт... Ты загнаў мяне ў кут, а потым выставіў свае патрабаванні, як халодны, разважлівы бізнэсовец! - павярнуўшыся на абцасах, Максі накіравалася да дзвярэй.

- «Усе замкі зачыненыя, цяпер ты не можаш выбрацца адсюль», - ціха сказаў Анжэлас. У гэтым Максі адразу пераканаўся, дарэмна пацягнуўшы за ручку дзвярэй.

-- Адчыняць! - злосна прашыпела яна.

-- Чаму на зямлі? - пацікавіўся Анжэлас, ляніва абапіраючыся на край стала з такім непарушным спакоем, што Максі хацелася разарваць яго.

-"Няхай бы ты прыйшоў сюды пацешыць... І хоць я не цярплю сцэн, ты проста цудоўная ў гэтай сукенцы. Натуральна, мне хацелася б ведаць, чым я заслужыла такі меладраматычны адказ на сваю прапанову. .

Максі вярнуўся да стала.

— Дык ты прызнаешся, што зрабіў мне прапанову?

-- Хачу цябе. І рана ці позна я ўсё роўна даб'юся свайго, — ціха сказаў ён у мёртвай цішыні, якая наступіла.

— Калі ўгаворы не дапамагаюць, звяртаешся да пагроз...

— Гэта не пагроза. Я не пагражаю жанчынам, — прабурчаў Анжэлас.

Максі паглядзеў на яго з нянавісцю.

— Вы лічыце сябе асаблівым, так? Ты думаў, што я буду ліслівіць, я з задавальненнем паспрычу на тваю прапанову... Але ты нічым не адрозніваешся ад тых мужчын, якія заляцаліся да мяне, — ясна сказала яна. — А ў мяне шмат досвед працы з такімі людзьмі Я выглядаў так з чатырнаццаці гадоў.

- Я рады, што ты паспеў пасталець да таго, як нашы шляхі перасякаюцца, - здзекліва сказаў Анжэлас.

— Думаеш, я не разумею, што для такога чалавека, як ты, я не больш чым лялька? - сказала яна з непрыхаванай пагардай. — Дык вось, спадар Петранід, я хачу вам нешта сказаць. Я не маю намеру станавіцца чыёй-то цацкай. Табе патрэбна цацка, ідзі ў краму і купі сабе цягнік!

- "Я думаў, ты ацаніш маю непасрэднасць", - задуменна прызнаўся Анжэлас. — Але адкуль мне было ведаць, што за вашым непрыступным выглядам хаваецца комплекс непаўнавартасці.

Узрушаны яго адказам і з жахам разумеючы, што сілы ў спрэчцы відавочна няроўныя, Максі раптам адчуў сябе поўным дурнем.

— «Не будзь дурным... Вядома, не так», — запярэчыла яна. — Але колькі б я ні здзяйсняў памылак, — не збіраюся іх паўтараць. Цяпер вы ведаеце, што я думаю пра гэта, так што адчыніце чортава дзверы і выпусціце мяне адсюль!

Анжэлас акінуў яе пранізлівым позіркам.

— Калі б гэта было так лёгка...

на гэты раз, калі яе пальцы ўхапіліся за ручку, дзверы расчыніліся, і Максі кінуўся да выхаду. Яна зусім не была падобная на велічную каралеву, яна проста бегала, і кожны нерв яе разагрэтага цела звінеў ад напружання.