За что ты любишь меня?

   «А оскільки Ліланд найняв мене керувати своїм бізнесом, я проведу сідниці через суд і знищу їх». Ангелос Петронід подивився на англійську сестру — зведену сестру його покійної матері — ввічливо уважним поглядом. Ніхто б не подумав, що в той момент він був сповнений радості, адже Дженніфер лише давала йому інформацію, на яку він без вагань вклав купу грошей. Ліланд змарнував удачу. Дженніфер, яка сиділа в лондонському офісі Ангелоса, була обурена. - Ви повинні побачити акаунти, які я виявив! Ви не повірите, скільки нарядів від кутюр до лайна! - Подивіться на відповідний гардероб... А у Максі Кендалл великі амбіції. Я можу уявити, як у Ліланда все це - «Ты цяпер не можаш вярнуць гэтыя грошы», - працягвала лямантаваць Джэніфер, падціскаючы вусны. — І раптам я даведваюся, што шлюха таксама здолела пераканаць Ліланда даць ёй гэтую пазыку... Не ведаючы суразмоўцы, Ангелаў скрывіўся. Трэш, шлюха?.. У Джэніфер няма ні годнасці, ні такту. Энергічнаму, поўнаму жыцця мужчыну патрэбна палюбоўніца, але не шлюха. І ўсё ж Ліланд парушыў правілы. Разумны чалавек не пакіне жонку дзеля каханкі. Грэк ніколі б не паступіў так неабачліва, падумаў Анжэлас. Ліланд Култэр скампраметаваў сябе і збянтэжыў усю сям'ю.    -- Но ты все-таки получила то, что, по твоим словам, было важнее всего, -- Ангелос прервал поток упреков и обвинений, -- к тебе вернулся муж.   Ад адной толькі згадкі пра гэта твар жанчыны пачырванеў, вусны зноў скрывіліся. — Вядома, Ліланд вярнуўся... пасля таго, як у яго быў сардэчны прыступ, і цяпер ён настолькі слабы, што пройдуць месяцы, перш чым ён зможа ўстаць на ногі. Той сволач пакінуў яго прама ў бальніцы... Я табе пра гэта казаў? Я сказаў доктару звязацца з жонкай і пайшоў. Але цяпер мне патрэбны гэтыя грошы, і я вырву іх у яе, чаго б мне гэта ні каштавала. Мой адвакат ужо даслаў ёй апавяшчэнне... — Джэніфер... Цяпер, калі Ліланд захварэў, у цябе ёсць пра што турбавацца. І я ўпэўнены, што ён не будзе ў захапленні, убачыўшы, як яго жонка губіць былую каханку. — З-пад густых чорных павек Анжэлас сачыў за рэакцыяй бландынкі, — яна змоўкла, відаць, толькі цяпер зразумеўшы, што ён мае рацыю. — Дазвольце мне зрабіць гэта, я бяру на сябе ўсе абавязацельствы па пазыцы, а таксама кампенсую вам страты. Джэніфер недаверліва адкрыла рот. — Вы... вы сапраўды збіраецеся гэта выправіць? — «Усё ж мы сям’я», — папракнуў яе Анжэлас. Павольна, нібы загіпнатызаваная, Джэніфер сцвярджальна кіўнула. Дзіўныя чорныя вочы Ангела Петраніда свяціліся дабрынёй, і паколькі гэтая рыса характару не ўпісвалася ў яго вобраз, якім яна яго ўяўляла, яна не ведала, што і думаць.   Глава клана Петронидесов, он пользовался непререкаемым авторитетом, был жесток и беспощаден. При своем сказочном богатстве он обладал огромной властью, а его поступки отличались непредсказуемостью. Он внушал людям страх, стоило ему лишь появиться на пороге комнаты. Когда Лиланд ушел от Дженнифер, ей хватило всего одного его насмешливого, холодного взгляда, чтобы прекратить свои жалобные причитания. Каким-то образом Ангелос узнал, что первой изменила она, и с тех пор Дженнифер избегала его...   Толькі заклапочанасць тым, што можа здарыцца, яе вельмі няўмелае кіраванне сеткай казіно Leland, якая прыносіла немалы прыбытак, прымусіла яе звярнуцца да Анджэласа па параду і дапамогу. Цяпер яна і сама не разумела, як так атрымалася, што выклала Анджэласу свой план па звядзенні рахункаў з Максі Кендал. — «Ты прымусіш яе плаціць?» - спытала Джэніфер. У яе нават перахапіла дыханне. - "У мяне ёсць свае метады", - сказаў Анжэлас ціха, але цвёрда, даючы ёй зразумець, што пазыка больш не яе справа. Яго строгі прыгожы твар набыў выраз, ад якога па скуры Джэніфер прайшлі дрыжыкі. І ўсё ж яна перамагла. Безумоўна, сямейныя сувязі, нават далёкія, азначалі для Анжэласа больш, чым яна магла здагадацца. Гэтая маленькая нахабная дзяўчынка атрымае тое, што заслугоўвае! Застаўшыся ў спакоі, Анжэлас зрабіў тое, што было для яго зусім нехарактэрным. Моцна збянтэжыўшы сакратара, ён загадаў не звязваць яго ні з кім. Потым ляніва апусціўся ў сваё скураное крэсла. На яго прыгожых поўных вуснах зайграла пачуццёвая ўсмешка: яму больш не давядзецца прымаць халодны душ. І ніякіх бяссонных начэй. У вачах успыхнула д'ябальскае святло.     Аднак, нягледзячы ні на што, ён не будзе выкарыстоўваць пазыку як прамы шлях да дасягнення мэты. Трэба быць джэнтльменам. Праявіце ветлівасць. Ён вывядзе яе з фінансавых цяжкасцей, заваюе ўдзячнасць, і ў выніку яна будзе ставіцца да яго з адданасцю, пра якую Ліланд і марыць не мог. Ёй з ім не будзе холадна. І ён акружыць яе раскошай, аформіць яе дасканалую, як брыльянт, прыгажосць адпаведнай аправай, задаволіць яе самую нікчэмную капрызу, найменшую прыхамаці. Ёй больш не давядзецца працаваць. Як разумнай жанчыне жадаць большага? Шчасліва не ведаючы аб планах, якія робяцца для яе, Максі выйшла з таксі. Кожны рух быў прасякнуты прыроднай грацыяй, раскошная грыва залацістых валасоў развявалася на ветры. Выпрастаўшыся на ўвесь рост (метр восемдзесят), яна агледзела хату нябожчыцы хроснай. Gilbourn быў элегантным грузінскім будынкам, размешчаным у чароўным месцы. Калі яна падышла да дзвярэй, Максі адчула, як балюча сціскаецца яе сэрца, і яна ледзь стрымала слёзы, якія наварочваліся на яе вочы. У дзень, калі яна ўпершыню выйшла з Ліландам, яе хросная маці Нэнсі Льюард прыслала ліст, у якім яна даў зразумець, што з гэтага часу дзяўчыне больш не вітаюць у гэтым доме. Аднак чатыры месяцы таму яе ў Лондане наведала хросная маці. Пайшло нешта накшталт прымірэння, але яна не сказала ні слова пра хваробу, нават не намёкнула, а паведамленне пра смерць дзяўчына атрымала толькі пасля пахавання. Так што з'яўляцца цяпер на чытанне завяшчання Нэнсі і нават мець нерэальныя надзеі на тое, што ў апошнюю хвіліну сэрца яе хроснай маці змякчэла і яна знайшла ў сабе сілы дараваць ёй лад жыцця, які яна лічыла амаральным, было проста смешна. У элегантнай сумачцы Максі ўжо ляжаў ліст, які ператварыў у пыл усе надзеі на будучую свабоду. Прыйшло раніцай. І гэта нагадала ёй доўг, які, як яна наіўна лічыла, спішуць пасля разводу з Ліландам. Ён ужо адабраў у яе тры бясцэнныя гады жыцця, і ўвесь гэты час яна ўносіла ўсе грошы, якія паспела зарабіць як мадэль, на пагашэнне доўгу.  Хіба гэтага мала? Яна апынулася на вуліцы без грашовых сродкаў, а ганебная слава нанесла сур'ёзны ўрон яе кар'ерным перспектывам. Ліланд быў дарэмным і дзіўна эгаістычным чалавекам, але ў ім не было жорсткасці, і ён зусім не быў бедным. Чаму ён рабіў гэта з ёй? Няўжо ёй нельга было даць час хаця б стаць на ногі, перш чым адправіць рахунак? Пакаёўка адчыніла дзверы раней, чым дзяўчына дакранулася да званка. Пульхны твар выказаў сур'ёзнае непрыняцце. - «Міс Кендал, - яна ніколі не атрымлівала тут такога халоднага прыёму, - місіс Джонсан і міс Філдынг ужо чакаюць у гасцінай. Містэр Хартлі, адвакат місіс Льюард, неўзабаве прыедзе. — Дзякуй... не, не трэба мяне праводзіць. Я добра памятаю дарогу. Аднак у некалькіх кроках ад гасцінай Максі спыніўся, не адважваючыся паўстаць перад яснымі вачыма жанчын, якія былі там, і шчыра баючыся рэакцыі адной з іх. Яна спынілася каля акна, якое выходзіла на сад — гонар Нэнсі. У памяці, нібы з туману, паўстала карціна: летні дзень, падвячорак для трох дзяўчынак — Максі, Дарсі і Полі. Дзеля Нэнсі, якая ніколі не мела сваіх дзяцей і якая жыла старымі ідэямі і таго ж патрабавала ад сваіх хроснікаў, дзяўчаты стараюцца паводзіць сябе як мага лепш. Максі заўсёды быў трэцім лішнім. Дарсі і Полі выраслі ў заможных сем'ях. Яны былі модна апранутыя, калі прыязджалі спыніцца ў Гілборн, а ў Максі не было нават прыстойнай сукенкі, і кожны год Нэнсі нязменна брала з сабой пакупкі. Можна толькі ўявіць, як бы хросная маці была ў шоку, калі б даведалася, што бацька дзяўчынкі прадае ўсе гэтыя дарагія ўборы, як толькі яна апынулася дома. Маці Максі, Гвен, якая рана памерла, калісьці была спадарожніцай Нэнсі, але Нэнсі палічыла за лепшае называць яе сяброўкай. Але хросная маці вельмі не любіла мужчыну, якога абрала сабе мужам яе спадарожніца і сяброўка.  Слабасць, эгаізм, ненадзейнасць... Рас Кендал, на жаль, меў поўны набор падобных якасцяў, але ён быў і адзіным бацькам, якога ведала Максі, і яна яго любіла. Бацька гадаваў яе адзін і любіў як мог. А што тычыцца яго поўнай няздольнасці годна стаяць у кампаніі такой багатай жанчыны, як Нэнсі, то Максі ўспрыняў гэта як крыж, які выпаў на яе долю. Кожны раз, калі Рас Кендал прыводзіў сваю дачку ў Гілборн, ён затрымліваўся даўжэй, чым дазваляла прыстойнасць, імкнучыся намазаць хросную маці кампліментамі, перш чым зноў папрасіць пазыку. Здавалася, ён не заўважыў халоднай непрыязнасці старой. І кожны раз, калі яе бацька нарэшце сыходзіў, Максі адчувала палёгку, змяшаную з пачуццём віны. — Я думаў, што машына пад’ехала, — але, відаць, памыліўся. Хацелася б, каб Максі прыйшла хутчэй... Я не магу дачакацца, каб убачыць яе зноў, — выразна прагучаў жаночы голас. Максі здзіўлена абярнуўся, толькі цяпер заўважыўшы, што дзверы ў гасціную прыадчынены. Голас належаў Полі, нясмелы і мяккі, як і яго ўладальніца. - "Гэта той, без якога я б з задавальненнем абышоўся", - рэзка адказаў іншы жаночы голас. Максі лялька... - "Гэта не яе віна, што яна прыгожая, Дарсі. Стоячы за дзвярыма, Максі зморшчыўся, збянтэжаны пякучай варожасцю ў саркастычным голасе Дарсі. Такім чынам, яна так і не здолела яе дараваць, а ў тым, што разбурыла іх сяброўства тры гады таму, менш за ўсё вінаватая Максі. Жаніх пакінуў Дарсі ля алтара. Ён чакаў да апошняй хвіліны, каб прызнацца, што закаханы ў адну з сябровак нявесты. Гэтай сяброўкай, якая не выяўляла ні найменшай цікавасці і ніколі не дазваляла сабе нават намёку на флірт з жаніхом, на жаль, аказаўся Максі. — Гэта падстава скрасці чужога мужа? - «Каханне не выбірае», - адказала Полі з дзіўным запалам для яе, «і цяпер, калі ён вярнуўся да жонкі, Максі, напэўна, цалкам прыгнечаны. - "Калі Максі калі-небудзь закахаецца, то гэта, вядома, не будзе ў такога старажытнага старога", - пагардліва адрэзаў Дарсі. -"Яна б не паглядзела на Ліланда Култэра, калі б ён не быў мяшком грошай!" — «Ты забыўся, які яе бацька?» Прагнасць у крыві Максі. Вы памятаеце, як Рэйс заўсёды спрабаваў вымагаць грошы ў беднай Нэнсі? -Я памятаю толькі, як яго дзеянні збянтэжылі і засмуцілі Максі, - цвёрда сказала Полі, спалоханая фанабэрыстасцю сяброўкі. У наступнай цішыні Максі сашчапіла рукі. Яна адчувала сябе агідна, ёй было проста дрэнна. Значыць, тады ўсё засталося па-ранейшаму. Дарсі па-ранейшаму ўпартая і ні ў чым не жадае прызнаваць, што яна памыляецца. Максі, аднак, спадзявалася, што час супакоіў непрыязнасць сяброўкі і яны хаця б памірыліся.   -- Она и вправду редкая красавица. Стоит ли винить ее за то, что она пользуется этим? --вздохнула Дарси, пытаясь взять себя в руки. -- Да и что еще ей остается? Я никогда не замечала в ней большого ума... -"Як ты можаш, Дарсі! Бо ў Максі была цяжкая дыслексія", - з дакорам нагадала Полі сяброўцы. Максі збялеў, як прасціна, зморшчыўся ад згадкі пра яе страшную таямніцу. У гасцінай запанавала няёмкая цішыня. — «І нягледзячы на гэта, яна здолела праславіцца», — уздыхнула Полі. - "Ну, калі прыкідвацца Златаўласкай у рэкламе шампуня - гэта, на ваш погляд, слава, то вядома", - без ваганняў парыраваў Дарсі. Прачнуўшыся, Максі на дыбачках вярнуўся да ўваходных дзвярэй і цвёрдай упэўненай паходкай вярнуўся ў гасціную. Яна шырока адчыніла дзверы і ўвайшла з асляпляльнай усмешкай, нібы прылепленая да яе бледнага твару. - «Максі», - радасна праспявала Полі, даволі нязграбна ўстаючы на ногі. На паўдарозе да сяброўкі Максі замерла: мініяцюрная цёмнавалосая Полі чакала дзіця. — Калі вы ажаніліся? - з усмешкай спытаў Максі. Полі моцна пачырванела ад збянтэжанасці. — Я не... Я маю на ўвазе, што я не замужам. Максі была ў шоку: Полі выхоўваў бацька, пурытанін, які прытрымліваўся вельмі строгіх поглядаў. У падлеткавым узросце Полі была выключна шчодрая і добрая, але ў той жа час надзвычай скрытная і нетаварыская. З жахам усведамляючы, якую бестактоўнасць яна ўчыніла. Максі са смехам сказаў: — Дык у чым справа? - "Баюся, Полі не так лёгка звольніць пазашлюбнае дзіця, як табе. - Дарсі стаяла каля акна, яе зялёныя вочы гарэлі нядобрым выклікам. Максі адчула сябе яшчэ больш няёмка, калі ўспомніла, што ў Дарсі таксама ёсць дзіця, але вырашыла больш не закранаць гэтую тэму: беднай Полі ўжо стала дрэнна. — Полі ведае, што я маю на ўвазе... -- Сапраўды? - пачаў Дарсі. — У мяне галава кружыцца! - раптам усклікнула Полі. Гэта імгненна астудзіла запал Дарсі, і абедзве жанчыны спагадліва схіліліся над мініяцюрнай цёмнавалосай сяброўкай. Акуратна пасадзіўшы Полі ў суседняе крэсла, Максі прынёс зэдлік і падставіў пад балюча апухлыя ногі дзяўчыны. Заўважыўшы побач некрануты паднос, яна наліла сяброўцы гарбаты і прымусіла яе праглынуць дыетычнае печыва. У гэты момант пакаёўка ўрачыста адчыніла дзверы, прапусціўшы ў пакой мужчыну сярэдніх гадоў, апранутага ў цёмны касцюм. Гэта быў Эдвард Хартлі, адвакат іх хроснай маці. Прадставіўшыся, мужчына сеў, ветліва адмовіўся ад прапанаваных пачастункаў і дастаў з папкі дакумент. — Перш чым азнаёміцца з завяшчаннем, лічу неабходным папярэдзіць, што завяшчаныя долі спадчыны перайдуць да вас толькі пры строгім выкананні ўмоў, выстаўленых маім нябожчыкам кліентам. — Хіба не магу быць ясней? - нецярпліва перапыніла Дарсі. Містэр Хартлі зняў акуляры з ледзь прыкметным уздыхам. - «Мяркую, вы ведаеце, што ў місіс Льюард быў вельмі шчаслівы, але кароткі шлюб. У свае дваццаць гадоў, перажыўшы трагічную смерць мужа, яна так і не ачуняла цалкам ад няшчасця, якое яе напаткала. - Так, - ціха сказала Полі. — Хросная маці часта казала пра Робі. — «Ён трапіў у аўтакатастрофу праз паўгода пасля таго, як яны пажаніліся», — з сумам у голасе працягвала Максі. — Ішоў час, і яна пачала ледзь не абагаўляць яго. Яна заўсёды гаварыла з намі пра шлюб, як пра святыню і адзіную надзею жанчыны на шчасце. — Незадоўга да смерці місіс Льюард палічыла патрэбным наведаць кожнага з вас, пасля чаго ў завяшчанне былі ўнесены папраўкі, — сказаў містэр Хартлі з прытворным шкадаваннем. — Я сказаў ёй, што ўмовы атрымання ў спадчыну, якія яна ўвяла, вельмі складаныя, а можа, і немагчымыя. Тым не менш, місіс Левард ведала, што робіць, і мы павінны паважаць яе рашэнне. Максі затаіла дыханне, здзіўлена пазіраючы на сяброў. Полі сядзела з выразам поўнага знясілення, а Дарсі, якая ніколі не магла хаваць сваіх пачуццяў, дрыжала ад хвалявання. У наступнай цішыні адвакат зачытаў завяшчанне. Нэнсі Льюард пакінула ўсім тром хроснікам частку свайго велізарнага маёнтка пры ўмове, што кожная выйдзе замуж на працягу года і застанецца ў шлюбе як мінімум шэсць месяцаў. Толькі ў гэтым выпадку яны змогуць завалодаць спадчынай. Калі адна з іх не выканае волю памерлай, яе доля будзе перададзена ў царскую казну. Калі містэр Хартлі скончыў, Максі быў у жаху. Яна спадзявалася, яна малілася, што спадчына вызваліць яе ад цяжару даўгоў, які разбураў яе жыццё. Цяпер ёй стала зразумела, што бясплатна нічога не даецца. Так было заўсёды ў яе жыцці, усе гэтыя дваццаць два гады, пачынаючы са смерці маці, калі яна была яшчэ дзіцем, і заканчваючы неадольнай захапленнем бацькі да азартных гульняў. Недаверлівы смех сарваўся з вуснаў Дарсі. — Вы, напэўна, жартуеце, — сказала яна. - "Я ніколі не выканаю гэтыя ўмовы", - сказала Полі здушаным голасам, зірнуўшы на жывот, і адразу ж збянтэжана адвяла позірк. - Як і я, - пацвердзіў Максі няўцямным голасам. Сэрца балела за сяброўку. Яна павінна была ведаць, што пра Полі няма каму даглядаць. Зусім відавочна, што даверлівую і нясмелую дзяўчыну спакушалі і кінулі. Дарсі кінула на Максі абураны позірк. — Так, жаніхі выстраяцца перад табой... — З маёй выдатнай рэпутацыяй? Твар Дарсі пачырванеў. — Усё, што патрэбна кожнаму з нас, — гэта мужчына і заручальны пярсцёнак. Асабіста я буду даваць рэкламу ў газеце і прапанаваць частку выручкі ў заклад. — «Хоць я абсалютна перакананы, што гэтыя словы зніклі з вашых вуснаў у вашых сэрцах, лічу сваім абавязкам папярэдзіць вас: у выпадку такой фіктыўнай здзелкі вы аўтаматычна страціце права на спадчыну любой часткі маёнтка вашай хроснай маці. », - сказаў Эдвард Хартлі з незвычайнай строгасцю. — Канешне, можна сказаць, што наша хросная маці ведала, што робіць, але асабіста я думаю... Аднак я б не хацеў нічога казаць, — прашыпела Дарсі праз зубы, стрымліваючы востры язык з павагі да яе. каханая місіс Левард. У гэты момант з грудзей Максі вырваўся нервовы смех. Яна ўсё разумела: за гэтыя некалькі месяцаў яе хросная маці наведвала кожнага з іх... і як жа, напэўна, расчаравалася ва ўсіх трох! Было бачна, што Максі жыў у граху з пажылым жанатым мужчынам. Полі збіраецца стаць маці-адзіночкай. А Дарсі? Максі адчуваў сябе вінаватым. Бо праз некалькі месяцаў пасля жорсткага прыніжэння, якое Дарсі давялося перажыць у царкве, у яе нарадзілася дзіця. Што ж, не дзіва, што з таго часу рыжы стаў лютым мужчынаненавіснікам. — «Шкада, што ваша хросная маці завяшчала сваю маёмасць на такіх умовах», — спачувальна сказала сяброўка Максі Ліз на наступны дзень пасля чытання тэстамента, калі абодва абмяркоўвалі ліст з недвухсэнсоўным патрабаваннем як мага хутчэй вярнуць пазыку Ліланда Култэра. — «Калі б не гэта, усе вашы праблемы былі б вырашаны. - "Магчыма, я павінен быў сказаць Нэнсі, чаму я насамрэч жыў у доме Ліланда". Аднак я не мог цярпець, калі хросная маці думала, што я чакаю, калі яна выцягне мяне з бяды. Да таго ж гэта было б несправядліва да яе, бо яна так ненавідзела майго бацьку. - Максі памірана паціснула плячыма. У яе жыцці было ўжо занадта шмат расчараванняў, каб праліць слёзы з-за чарговага ўдару лёсу. — Па-мойму, тут не зашкодзілі б парады вопытнага юрыста. Табе было ўсяго дзевятнаццаць, калі ты падпісаў дакумент аб пазыцы, і на цябе аказваўся вялікі ціск — ты смяротна баяўся за жыццё свайго бацькі, — з надзеяй сказала Ліз. — Безумоўна, гэта павінна мець значэнне. Максі ўважліва ўгледзелася ў вяснушкаваты твар Ліз пад шапачкай густых попельна-шэрых валасоў - твар сяброўкі, якая, не задаваючы ніякіх пытанняў, прапаноўвала ёй прытулак на столькі, колькі спатрэбіцца. Ліз Блэйк была адзіным чалавекам, якому Максі магла даверыць свае сакрэты. Крыклівая знешнасць Максі, якая так часта выклікала ў іншых жанчын непрыязнасць і пачуццё няёмкасці, не мела для яе ніякага значэння. Сляпая ад нараджэння і надзвычай незалежная, яна мела добры прыбытак, займаючыся ганчарствам, і кола яе сяброў было вельмі шырокім. — Што зроблена, тое зроблена. Да таго ж гэта выратавала майго бацьку, нагадаў Максі. — Колькі падзякі вы атрымалі за сваю ахвяру? — З таго часу тата больш не прасіў у мяне грошай. — Максі... ты яго не бачыў тры гады, — сумна сказала Ліз. Максі зморшчыўся. — «Таму што яму сорамна, Ліз. Яго мучыць пачуццё віны. Ліз нахмурыла бровы. Адскок, яе сабака-павадыр, лабрадор з бліскучай чорнай поўсцю, ускочыў на ногі і прыціснуў яе да каленяў. — Цікава, хто гэта ў нас? Я нікога не чакаю... і ніхто, акрамя паштальёна і гэтага вашага агента, не ведае, што вы тут! Калі нарэшце пазванілі ў дзверы, Ліз была ўжо на парозе. Праз хвіліну яна зноў з'явілася ў дзвярах. — Да вас нехта прыйшоў. Мужчына, замежнік, высокі, вельмі прывабны голас. Ён кажа, што ён твой блізкі сябар... — Блізкі сябар? - недаверліва спытаў Максі, разгублена нахмурыўшыся. Ліз пакруціла галавой. — «Напэўна, так як ён здолеў зразумець, дзе ты хаваешся». А Адскок, грунтоўна абнюхаўшы яго з усіх бакоў, адчуў да яго такую відавочную павагу, што я пакінуў яго ў гасцінай. Слухай, я буду ў студыі. Я павінен скончыць адзін заказ перад ад'ездам. Хто ўсё ж здолеў яе знайсці? — Максі губляўся ў здагадках. Рэпарцёры? Божа мой, няўжо Ліз даверліва ўпусціла нейкага падступнага папарацы? Яна паспяшалася ўніз у гасціную. Але як толькі яна пераступіла парог маленькага ўтульнага пакоя, Максі замерла, нібы натрапіла на нябачную сцяну. Спалохаўшыся, яна адступіла і спынілася ў поўнай разгубленасці. — Максі... як справы? - сказаў Анжэлас Петранід, спакойна працягнуўшы ёй сваю худзенькую карычневую руку. Максі глядзеў на яго, як трус на удава. У вушах грымела шалёнае біццё сэрца. Блізкі сябар... Няўжо ён так казаў? -- Спадар Петранід... — «Калі ласка, называйце мяне Анжэлас», — паправіў ён з ледзь прыкметнай усмешкай. Максі заплюшчыла вочы. Яна ніколі раней не бачыла, каб ён усміхаўся. За апошнія тры гады яна даволі часта бывала ў кампаніі гэтага фанабэрыстага чалавека, і цяпер ён упершыню ўладкаваўся прызнаць факт яе існавання. Раней у яе прысутнасці ён паводзіў сябе так, быццам Максі ўвогуле не існуе, пераходзіў на грэцкую, калі яна спрабавала ўступіць у размову, і тройчы Ліланд адпраўляў яе дадому, відавочна, па яго просьбе. Анжэлас не стрывожыўся, апусціў руку. Яго чорныя вочы бліснулі. Стан здзіўлення і ўзрушэння, у які гэты нечаканы візіт пагрузіў Максі, відавочна пацешыў яго. - «Я не ўяўляю, што магло прывесці цябе сюды... і як ты мяне знайшоў? - холадна сказаў Максі. — «Ты некуды знік?» -"Што гэта?" — спытаў ён з лёгкай ахрыпласцю ў голасе. Гарачы позірк цёмных вачэй з-пад цяжкіх павекаў, якімі ён абдымаў яе гнуткае, стройнае цела, быў дэманстратыўна адкрыты і абразлівы. — Падазраю, што вы выдатна разумееце мэту майго візіту. Пачырванеўшы, Максі на момант заплюшчыла сапфірава-блакітныя вочы. — «Я не маю ні найменшага ўяўлення. -- Ты цяпер абсалютна свабодная жанчына.. Гэта не можа быць праўдай, гэта не адбываецца са мной, — крычаў недзе ў глыбіні яе свядомасці ўнутраны голас. Максі, скрыжаваўшы рукі на грудзях, аднак, заўважыўшы, што гэтыя страшна пранікнёныя вочы ўгадвалі ў гэтым жэсце абарончую рэакцыю, зноў апусціла іх, з цяжкасцю падавіўшы жаданне сціснуць пальцы ў кулак.   Толькі аднойчы яна дазволіла сабе быць нядбайнай. Гэтага яму было дастаткова? Усё адбылося амаль паўгода таму. Потым ён злавіў яе позірк, зацікаўлены, і ў той жа момант, нібы гэта сапраўды было вульгарнае запрашэнне, адказаў ёй з выразам цялеснай пажадлівасці ў вачах. Праз секунду Анжэлас зноў адвярнуўся, але такая нечаканая рэакцыя прывяла Максі ў разгубленасць. Яна спрабавала пераканаць сябе, што ўсё гэта толькі яе ўяўленне. Бо яна была амаль удзячная гэтаму нахабнаму грэцкаму магнату за абыякавасць да яе як да жанчыны. Так, магчыма, час ад часу яго ўменне паводзіць сябе з ёй, як з неадушаўлёным прадметам, выклікала ў яе пачуццё раздражнення і нават прыніжэння. Але потым яна знайшла гэтаму тлумачэнне: у адрозненне ад Ліланда, у Анджэласа ніколі не было б неабходнасці выстаўляць жанчыну напаказ, як пародзістага сабаку. А тым больш узяць яе з сабой на дзелавую сустрэчу. — А цяпер, калі вы знайшлі свабоду, я хачу, каб вы сталі часткай майго жыцця. — у голасе Анжэласа была ўладарная, спакойная ўпэўненасць чалавека, які не прывык адмаўляцца ад прыгожага полу. Чалавек, які нават не дапускаў магчымасці такога павароту падзей. Яго пастава гаварыла больш за любыя словы, наколькі нізка ён ацэньваў яе маральнасць. І, зразумеўшы, што ён думае пра яе, Максі здрыганулася, адчуваючы, як яе спакой паступова пакідае. — Вы сапраўды думаеце, што можаце проста прыйсці сюды і заявіць... - Так, - стрымліваючы нецярплівасць, адрэзаў Анжэлас. — Не прыкідвайся сціплай. Вам не трэба гуляць са мной у гэтыя гульні. Я цудоўна ведаю, што ты мне не абыякавы. Каленi Максi ледзь не падгiнулiся ад злосцi, якая апанавала яе, яна яшчэ ў жыццi не адчувала такога моцнага прыступу гневу. Яго словы прагучалі навязліва, але ўдарылі, як маланка. Ці ўяўляў ён сябе богам? Калі Максі ўпершыню ўбачыла Анжэласа, ёй сапраўды прыйшлося прыкласці намаганні, каб адвесці погляд. Такі прывабны мужчына - вялікая рэдкасць. А прывабнага і незвычайна адукаванага мужчыну, вядома, сустрэнеш не кожны дзень. Яна адчула вялікую цікаўнасць, але не больш. Максі яшчэ не меў магчымасці даведацца, што значыць адчуваць прыцягненне. Яна не любіла мужчын. Яны не выклікалі ў яе даверу. І ці знайшлася сярод іх хоць адна, якая б ставілася да яе як да чалавека, чые думкі і пачуцці вартыя хаця б увагі? Ці быў хто-небудзь, для каго яна была чымсьці больш, чым асляпляльна прыгожай, але абсалютна бязмозглай лялькай - прадметам раскошы, які задавальняе самае ненасытнае ганарыстасць? І вось Анжэлас Петранід даказаў ёй, што ён абсалютна нічым не адрозніваецца ад іншых. Яна не магла зразумець, адкуль узялося гэтае вострае, пякучае пачуццё расчаравання.   — Цябе ўся дрыжыць... чаму не сядаеш? - Анжэлас перайшоў на заступнiцкi тон, выцягваючы для яе крэсла. Максі не варухнуўся. Яго цёмныя вочы з лёгкім дакорам глядзелі на яе з-пад адцення зайздросных доўгіх, як смоль, чорных павек. — У цябе кругі пад вачыма. Мы павінны клапаціцца пра сваё здароўе. — Не, яна не выйдзе з сябе. Лепш памерці, чым паказаць яму, наколькі яна абураная і прыніжаная. Як ён адважыўся... як ён адважыўся пераступіць парог дома Ліз і адкрыта заявіць пра свае нізкія намеры, ды яшчэ такім тонам, быццам так і павінна быць? — «Не трэба так турбавацца аб маім дабрабыце, спадар Петранід. — І яна села, баючыся, што не справіцца з непераадольным жаданнем як след стукнуць яго па яго самазадаволеным твары. Ён размясціўся ў крэсле насупраць, і яна адчула імгненнае палягчэнне, бо ён быў прыкметна вышэйшы за яе, нават калі яна стаяла на ўвесь рост. Аднак для чалавека такога спартыўнага целаскладу Анжэлас рухаўся з дзіўнай лёгкасцю і грацыяй. Валасы ў яго былі такія ж чорныя, як у Максі былі светлыя кучары. Ён быў дзіўна прыгожы. Добра акрэсленыя скулы, вялікі нос з тонкімі ноздрамі, поўныя, пачуццёвыя вусны. Аднак менавіта дзіўныя вочы прыкоўвалі позірк, надаючы завершанасць усёй яго знешнасці. У гэтым строгім ацэначным позірку не было ні найменшага намёку на ветлівасць, здавалася, у ім не адбіваюцца пачуцці. - "Жонка Ліланда збіралася падаць на вас у суд за грошы, якія пазычыў вам яе муж", - павольна сказаў Анджэлас, парушаючы пакутлівае маўчанне. Максі рэзка выпрасталася, вочы яе расплюшчыліся ад жаху. — Адкуль вы даведаліся пра пазыку? - ахнула яна. Анжэлас нязмушана паціснуў плячыма, нібы яны вялі нязмушаную гутарку. — Гэта ўжо не мае значэння. Джэніфер не пойдзе ў суд. Я ўсё ўрэгуляваў ад вашага імя. Павольна, нібы цела адмаўлялася ёй падпарадкоўвацца, Максі нахіліўся наперад. — «Паўтарыце...» — сказала яна сарваным голасам, не верачы ў тое, што толькі што пачула. — Я дарую табе гэты доўг, Максі. Маё ўмяшанне - гэта не больш чым жэст добрай волі. — Добрая воля?.. — бездапаможна прамармытаў Максі. Яе голас гучаў пранізліва, нягледзячы на тое, што яна старалася кантраляваць сябе. -"Што яшчэ?" - спытаў Анжэлас, падмацоўваючы свае словы элегантным жэстам і працягваючы пільна ўзірацца ў яе: ад халоднай стрыманасці Снежнай Каралевы відавочна не было і следу. — Які мужчына, які паважае сябе, пойдзе на шантаж, спрабуючы зацягнуць у ложак жанчыну, якая яму падабаецца?..