“ให้น้องนอนห้องเดียวกับท่านพี่”
เสิ่นซัวหยางตีสีหน้านิ่งเฉย กลิ่นกายสตรีไม่คุ้นเคยลอยกระทบจมูก ‘และเขาไม่ชอบกลิ่นหอมหวานอันน่าวิงเวียนศีรษะเช่นนี้สักนิด!!’ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างแนบเนียน ความรังเกียจในกิริยาท่าทางของสตรีผู้เป็นฮูหยินถูกปกปิดเอาไว้พร้อมกับลอบสังเกต สิ่งที่นางแสดงออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ มิใช่คล้ายว่าแสร้งทำเหมือนที่เย่วซินของเขาเคยร้าย…ในวันนั้น “ไปนอนพักยามนี้คงไม่ได้และเจ้าควรมีเรือนของตนเองจะดีเสียกว่า เอาไว้คืนนี้ข้าเสร็จกิจแล้วจะเข้าไปหาเจ้า อย่าเพิ่งนอนหลับไปก่อนเล่า”
ในคำพูดอันน่าขัดใจ ยังคงมีการบอกเป็นนัยว่าจะไปหานางในยามค่ำคืน ใบหน้านวลยิ้มหวานหยดย้อย ใจกระหวัดไปถึงบทรักอันหนักหน่วงจากบุรุษรูปงามผู้เป็นสามี ไม่รู้ว่าเสิ่นซัวหยางจะมีลีลารักเป็นเช่นไร ไม่รู้ว่าตัวเขาจะเคยผ่านสตรีนางโลมมาสักเท่าไหร่ นั่นคือสิ่งที่ทำให้นางคาดเดาไม่ได้และเฝ้าแต่ตื่นเต้นรอคอย ‘คืน
