“หากสงครามจะมีขึ้นจริง ยามนั้นมิพ้นสวามีจะส่งเพียงร่างไร้วิญญาณของหม่อมฉันกลับไปยังแคว้นปัวก่อนกระมัง”
^^ “ข้าถือว่าได้ให้โอกาสเจ้ากลับตัวมาหลายปีแล้ว แต่เป็นเจ้าที่ดวงตามืดบอดแสร้งทำเป็นไม่เห็นและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง”
มือบางเช็ดน้ำตาออกไปอย่างลวกๆ “ก็ได้เพคะ หม่อมฉันจะยอมรับโทษแต่โดยดี จะยอมอยู่ในที่ของหม่อมฉัน” การยอมรับความจริงตรงนี้มันคงดีกว่าการถูกจับกุมตัวในภายหลัง นั่นเพราะการตัดสินโทษจากกรมอาญา ด้วยความผิดลอบสังหารเชื้อพระวงศ์คงไม่พ้นได้รับพระราชทานผ้าขาว (ผูกคอ) มิใช่ว่านางทำผิดแล้วจะกลัวตาย...แค่นางกลัวที่ต้องถูกแขวนศพของตนไว้ให้ผู้อื่นได้เหยียดหยามหรือสาปแช่งอยู่นอกวัง ดังนั้น การขอให้เรื่องมันจบอยู่ตรงนี้และมีเพียงชายารองแวะมาสมน้ำหน้ามันคงจะดีกว่า
“ขังลืม อย่าออกมาจากตำหนักให้ข้าได้เห็นหน้าเจ้าอีกดีหรือไม่”
“…” ในอกสะอื้นไห้ ‘มิใช่ว่ายอมอยู่ในที่ของนางแล้วก็จบรึ?’ เช่นนี้แล
