“เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ว่ามิมีผู้ใดรู้เห็นเรื่องเมื่อคืน”
“บ่าวห้าคนของเราเฝ้าโดยรอบเอาไว้แล้วนะเจ้าคะ เฝ้าจนกระทั่งคุณหนูเย่วซินออกจากจวนไปด้วยซ้ำ” ในคำตอบนั้นมีความจริงมากกว่าแปดส่วน อีกสองส่วนคือนางเห็นบ่าวของนายท่านเสิ่นซัวหยางยืนมองมาจากที่ไกลๆ แล้วเดินจากไปคล้ายมันมิใช่เรื่องสำคัญและนางมั่นใจว่าบ่าวของนายท่านเสิ่นผู้นั้นมิได้รอดูจวบจนคุณหนูเย่วซินลอบเข้าไปในห้องหอแน่ๆ
“แล้วตอนนี้มีบ่าวของข้ายังอยู่ด้านนอกหรือไม่”
“มีเจ้าค่ะ แต่ไม่ได้นะเจ้าคะ ที่นี่คือจวนสกุลเสิ่น” อาลี่เข้าใจความหมายของฮูหยินดีว่าประสงค์สิ่งใด หากมิใช่เรื่องดีงามที่อีกฝ่ายชมชอบก็คงไม่ถามเช่นนี้ แต่หลังจากได้สมรสพระราชทานแล้ว การกระทำเรื่องดีงามกับบุรุษอื่นที่มิใช่สามีย่อมไม่เหมาะและสาวใช้เช่นนางย่อมต้องเตือนเอาไว้ ‘เรื่องพรหมจรรย์รอดมาได้ แต่เรื่องนี้อย่าให้ได้ลอดไปถึงหูผู้ใดโดยเด็ดขาด’ มิเช่นนั้นแล้วแม้แต่เลขาซือผู้
