“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายมาจริงๆ เจ้าค่ะ”
เย่วซินพยักหน้ารับ พร้อมกับถอนหายใจยาวๆ นางเดินอย่างแผ่วเบาไปเปิดประตูห้องนอนของตนเองให้อ้าเอาไว้ เสื้อคลุมสีขาวถูกปลดลงจนเหลือเพียงเอี๊ยมแนบเนื้อยาวจรดหัวเข่า ตากลมมองกระจกเงารั้งรอให้ร่างแกร่งเดินเข้ามาอยู่ในสายตา และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาถึงชานเรือน จึงแสร้งรวบผมขึ้นสูงเผยลำคอเนียนระหง ให้บุรุษในดวงใจได้เห็น!!!
“เย่ว ซะ”
“อุ๊ย พี่ซัวหยาง” ความอายจนผิวแก้มแดงจัดคือเรื่องจริง แต่ความไม่ตั้งใจที่จะให้บุรุษมาเห็นนั้นคือสิ่งล่อลวง นางรีบยกมือขึ้นปกปิดเนินอกอวบอิ่มแล้วก้มหน้าลง แม้อยากจะร้องไห้เพียงใด นางก็มิอาจกระทำได้ นอกจากร้องขอ “พี่ซัวหยางเห็นใช่หรือไม่เจ้าคะ”
พรึ่บ!! เจ้าของนามรีบหันหลังกลับในทันที ผิวขาวเนียนไร้ที่ตินั้นยังติดตรึงอยู่ในสำนึก ปากอยากจะโป้ปดว่าไม่เห็นก็ดูคล้ายจะเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าหากตอบว่าเห็น นั่นหมายถึงเขาต้องรับผิ
