‘หรือนี่คือธาตุแท้ของนางจริงๆ’
เสียงกระดิ่งหน้าเรือนดัง กริ๊งๆๆ และหยุดลง พอๆ กับสตรีร่างบางหยุดทุกคำพูดเมื่อรู้ว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว มือบางลูบช่วงเอวเล็กเนียนของตนที่ยามนี้กำลังถูกสาวใช้อย่างเสี่ยวเม่าทายาให้เพื่อแก้อาการบวมช้ำ บาดแผลนี้เป็นแผลที่ได้มาจากการที่นางถูกพี่ซัวหยางเหวี่ยงร่างจนไปกระแทกกับโต๊ะไม้ “พี่เสี่ยวเม่า” ทำหน้านิ่วเพราะปวดแผล แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเย่วซินกำลังกลั้นเสียงสะอื้นไห้ ที่หยาดน้ำใสๆ เริ่มริน
“เจ้าคะ”
“หากพี่ลำบากใจ พี่แค่ส่งข้าขึ้นรถม้าไปที่ไหนก็ได้ ข้าจะไปตามทางของข้าเองเจ้าค่ะ” น้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติของนางถูกเอ่ยขึ้นเบาๆ เพื่อมิให้อีกฝ่ายผู้ทำหน้าที่เป็นสาวใช้ของนางได้เป็นห่วง…
“ไม่เจ้าค่ะ ยังไงพี่สาวคนนี้ก็จะไปกับคุณหนู” เสี่ยวเม่าเม้มปากระงับความสงสารอีกฝ่ายลงไปให้ลึกสุดใจ 'ความคิดในยามนี้ มีเพียงแค่ว่า หากคุณหนูเย่วซินไม่อยู่ นาง
