@สองเดือนผ่านไป........
นี่ก็ผ่านมาเกือบจะสามเดือนแล้วครับที่ผมไม่ได้เจอเมียเจอลูกเลย บอกเลยนะว่าผมทรมานสุดๆ ไม่มีวันไหนหลับสนิทซักคืน แต่ยังดีที่เวลาที่ผมทักไปหาเมียอย่างน้อยเธอก็อ่านข้อความผมถึงแม้ว่ามันจะไม่มีการตอบกลับมาแต่ผมก็ยังใจชื้นอยู่บ้างที่เธอยอมอ่าน ยอมรับรู้สิ่งที่ผมจะบอกเธอในทุกวัน ผมรายงานเธอตั้งแต่ตื่นนอนในตอนเช้า ไปที่ไหนทานอะไรเจอใครได้ ทุกคนคงจะบอกว่าไร้สาระสินะที่ทำแบบนี้ แต่ผมสบายใจที่จะทำเพราะมันทำให้ลดารู้สึกว่าผมอยู่ข้างๆ เธอจะได้รู้เรื่องของผมทุกเรื่อง ส่วนตาฟิวชั่นผมคิดถึงมากๆ มากที่สุด บอกเลยนะว่าถึงจะเจอกันแค่ช่วงเวลานิดเดียวก็ตามแต่เขาคือสายเลือดของผม ผมลูกรักมากที่สุด ปัญหาคือไม่มีใครยอมบอกผมเลยว่าลดาอยู่ที่ไหน รู้แค่อยู่ฮ่องกง ใครจะไปตามเจอผมพยายามสืบชื่อบริษัทของครอบครัวลดาที่โน่นก็ไม่มีข้อมูลอะไรเลย คนบ้านนั้นใจร้ายจริงๆ ทรมานผมสุดๆ เห้อออ
"เป็นอะไรลูกช
