บทที่ 1 ไล่ออกจากชีวิต
2060 Words
“หนูไม่ได้ทำ คุณวินเข้าใจผิด หนูไม่ได้ทำจริงๆ หนูไม่ได้ทำ ฮือๆ หนูถูกใส่ร้าย” เสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังกึกก้องไปทั่วห้องนอนใหญ่ ทว่าคนมองอย่างนาวินกลับไม่เห็นใจ
นอกจากจะไม่เชื่อเธอแล้ว เขายังชี้ไปที่ประตูจากนั้นก็ออกปากไล่ ทำราวกับว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่มีค่าต่อหัวใจของตัวเอง
“ออกไป ผมเกลียดคนโกหก ออกไปจากชีวิตของผม ก่อนที่ผมจะฆ่าคุณ ไป!” คลื่นโทสะถูกสาดใส่หน้าหญิงสาวที่ชื่อสุขสิริด้วยความเดือดดาล ประหนึ่งว่าเธอเพิ่งลงมือฆ่าใครตาย
นาวินจ้องมองคนที่กำลังร้องไห้ด้วยแววตาเจ็บปวดเพราะเชื่อว่าเธอคือนางนกต่อ เธอไม่ได้จริงใจต่อเขา
“ฮือๆ หนูไม่ได้ทำจริงๆ ทำไมคุณวินถึงไม่เชื่อหนู” สุขสิริร้องไห้เป็นเผ่าเต่าขณะพยายามอธิบาย ใบหน้าเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักจะไม่เชื่อตนเอง
“หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ คุณยังมีหน้ามาโกหกอีก ออกไป! ออกไปจากชีวิตของผมเดี๋ยวนี้ ออกไป!” น้ำเสียงของนาวินบ่งบอกถึงความเกลียดชังรวมถึงความเสียใจ นัยน์ตามีแต่คำถามว่าทำไมเธอถึงกล้าหักหลังเขา
“ได้ค่ะ ฮึก...หนูจะออกไปจากชีวิตของคุณวิน แต่โปรดจำเอาไว้ด้วยว่าคุณวินจะต้องเสียใจที่พูดกับหนูแบบนี้ คุณวินจะต้องเสียใจที่ไม่เชื่อหนู”
“คนอย่างผมไม่มีวันเสียใจเพราะผู้หญิงหลอกลวงอย่างคุณ”
“จำคำพูดของตัวเองให้ดี ฮึก เมื่อวันที่ความจริงปรากฏต่อให้คุณวินกราบแทบเท้า หนูก็ไม่ให้อภัย หนูเกลียดคุณ นับตั้งแต่นี้ต่อไป เราสองคนขาดกัน!”
เฮือก! นาวินลืมตาตื่นด้วยความตกใจหลังจากฝันเห็นเหตุการณ์ในอดีต ตอนที่เขากับเธอคนนั้นทะเลาะกัน จนนำไปสู่ความเกลียดชังและต่างคนต่างไป
“เฮ้อฝันอีกแล้ว” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบหน้าพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อคิดถึงเรื่องราวในวันวาน
ใช่ เขาไม่ได้ฝันแบบนี้ครั้งแรก แต่ฝันมาตลอดตั้งแต่แยกทางกับสุขสิริ ผู้หญิงในความลับของตนเอง คนในครอบครัวของเขาไม่เคยรู้ว่าเขาแอบซุกเมียเอาไว้ ตั้งแต่แอบคบกันไปจนถึงวันเลิกรา ในสายตาของทุกคน นาวิน สิริโยธินกุล คือผู้ชายโสดอย่างแท้จริง
“มึงจะไปคิดถึงผู้หญิงร้ายๆ แบบนั้นทำไมวะไอ้วิน เลิกคิดถึง ไม่ต้องไปคิด” ปากเอ่ยแบบนั้นแต่มือกลับยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเข้าไปในอัลบัมลับซึ่งเป็นคลังรูปที่เคยถ่ายด้วยกัน
มุมปากของเขามีรอยยิ้มประดับอย่างไม่รู้ตัวหลังจากได้เห็นใบหน้าของคนในรูป ก่อนจะคว่ำหน้าจอลงอย่างรวดเร็วเมื่อคิดถึงการกระทำของหญิงสาวที่มีชื่อจริงว่า สุขสิริ มั่งมีสุข ชื่อเล่น ผักกาด
ขณะนิ้วเรียวกำลังจะกดลบรูป แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกดยกเลิกแล้วโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ พลางถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตั้งคำถามกับตัวเองว่า กี่หนแล้วที่คิดจะลบภาพผู้หญิงใจร้ายคนนี้ออกไป แต่ไม่เคยสำเร็จ
“เซ็งกับตัวเองจริงโว้ย” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงไปดิ้นบนเตียงด้วยความโกรธที่ตนใจไม่แข็งพอ ยังไม่กล้าจะลบรูปเธอออกจากโทรศัพท์ ทว่าตอนนี้ตรงหน้าประตูห้องกำลังมีเสียงเล็กๆ ของเด็กน้อยยืนเถียงกันอยู่ว่าใครจะเป็นคนเคาะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูถูกเคาะอยู่ครู่เดียว ประตูห้องนอนของนาวินก็ถูกเปิดเข้ามา โดยฝีมือของหลานสาวคนโตที่มีชื่อว่าอลิซ แต่คนที่วิ่งมาถึงเตียงของลุงวินคนแรกก็คือเอริค ตามต่อด้วยอาเรส
สองฝาแฝดจอมซนตัวป่วนสุดซ่า ที่นอกจากจะพากันวิ่งแข่งเข้ามาแล้ว สองพี่น้องยังชวนกันปีนป่ายขึ้นไปบนเตียงของคุณลุงด้วยความทุลักทุเล เนื่องจากอายุยังน้อยตัวยังโตไม่เท่าพี่สาวที่กำลังยืนเท้าสะเอวมองน้องๆ ด้วยความเหนื่อยใจ
“อย่าปีนแบบนั้นสิเดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก” พี่สาวทำตาโตน้ำเสียงกึ่งดุส่ายหน้าให้กับน้องแฝด ก่อนจะหันไปสบตาลุงวินที่กำลังจ้องมองสองแสบด้วยความเอ็นดู
สองคนนี้เข้ามาหาเขาทีไรมักชอบปีนป่ายเสมอ
“พยายามอีกครับน้องเอริค น้องอาเรส” นาวินไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเพราะอยากให้หลานชายฝาแฝดพยายามทำด้วยตัวเอง ทว่าด้วยน้ำหนักตัวที่หนักพอสมควร ทำให้สองแสบยังปีนขึ้นไปบนเตียงไม่ได้ คนหนึ่งเขย่งเท้าขึ้น ส่วนอีกคนก็กำลังดึงเอาผ้าปูที่นอนมากำไว้แน่น
“พี่หนูอายิดช่วยด้วยคับ ไม่ไหวแย้ว” เอริคแฝดผู้พี่หันใบหน้ากลมๆ ไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวแสนสวยที่กำลังทำหน้ายักษ์ใส่คนไม่ยอมเชื่อฟัง ในขณะที่อาเรสแฝดผู้น้องก็ยังพยายามตะเกียกตะกายขึ้นไปบนเตียงของลุงวิน
“เฮ้อ พี่หนูอลิซก็บอกแล้วว่าไม่ต้องปีนขึ้นไปก็ยังจะขึ้นอีก”
เด็กหญิงเอลีเซียบ่นเป็นหมีกินผึ้ง เลียนแบบมารดาตอนบ่นพ่อกับน้องๆ ได้อย่างไม่มีที่ติ แต่ไม่ยอมเข้าไปช่วยเหลือน้องชายเช่นกัน
“ช่วยด้วยคับยุงวิน น้องเอยิคจะตกแย้ว”
“ช่วยด้วยคับพี่หนูอายิดน้องอาเยสจะตกแย้ว”
“มาๆ ลุงวินช่วยเองครับ ฮึบ”
สุดท้ายคุณลุงสุดหล่อของหลานๆ ก็อดทำใจแข็งไม่ไหวรีบยื่นมือไปคว้าตัวเด็กซนทั้งสองแล้วดึงมานอนบนเตียงด้วยกัน ส่วนพี่สาวโตแล้วจึงไม่ต้องให้ใครช่วยเหลือ ไม่นานสามพี่น้องซึ่งเป็นลูกๆ ของน้องชายเพียงคนเดียวของนาวินก็มานั่งอยู่บนเตียงครบทุกคน
“มาหาลุงวินกันสามคนเลย มีอะไรครับพี่หนูอลิซ น้องเอริค น้องอาเรส” คุณลุงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ไม่รู้จะขำหรือสงสารดีกับสภาพสีผิวของทั้งสามคน ที่ยังคล้ำไม่หายเพราะไปเที่ยวทะเลเมื่อช่วงปลายเดือนที่ผ่านมา
“พวกเรามาโอ๋ลุงวินค่า พ่อจ๋าบอกว่าลุงวินกำลังเสียใจ”
หลานสาวผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารีช้อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าของลุง ก่อนจะคว้ามือมากุมเพื่อส่งผ่านกำลังใจ
“ช่ายยย” สองแฝดที่มีใบหน้าเหมือนกันยิ่งกว่าแกะเอ่ยสำทับคำพูดพี่สาวอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะจ้องหน้าลุงวินของพวกตนด้วยสายตาสงสาร ทำให้นาวินอดที่จะหลุดยิ้มออกมาไม่ได้
ใช่ เขากำลังอยู่ในช่วงที่เศร้าจริงๆ เพราะเมื่อไม่นานมานี้มีคำสั่งให้ตำรวจตงฉินอย่างเขา พักจากการทำราชการจนกว่าปัญหาที่พบเจอจะถูกพิจารณา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วใบหน้าอันหล่อเหลาของลุงวินก็เศร้าขึ้นมาทันที เขาไม่เข้าใจ ทำไมคนดีๆ ถึงถูกกลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง ขนาดตนเองเป็นลูกคนมีเงินและมีอิทธิพลพอสมควรยังโดนเล่นงาน ไม่ต้องไปคิดถึงเจ้าหน้าที่ตัวเล็กตัวน้อยว่าจะโดนสักแค่ไหน
“ขอบคุณมากครับ ลุงวินหายเศร้าแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้เราไปว่ายน้ำกันเอาไหม” ด้วยความที่ไม่อยากให้หลานๆ เป็นห่วง คุณลุงจึงแย้มรอยยิ้มพลางเอ่ยถามถึงเรื่องที่เด็กทั้งสามคนชอบ
“เย่ๆ เอาค่า พี่หนูอลิซอยากว่ายน้ำ” / “เอาค้าบเอยิคจะว่ายน้ำแบบพี่กบ” / “อาเยสด้วยเอาแบบพี่กบเยย”
คุณลุงลืมความเศร้าไปชั่วขณะเพราะความน่ารักของหลานๆ ตัวแสบ แต่ทั้งสามคนคุยกับลุงได้ไม่นานมารดาก็เข้ามาตามบอกว่าคุณปู่ทวดตามหา
สามพี่น้องจึงรีบปีนป่ายลงจากเตียงแล้วพากันวิ่งกลับไปหาท่านประชาผู้ที่มีศักดิ์เป็นปู่ทวด
ส่วนคนที่นั่งคุยกับนาวินต่อก็คืออดีตคุณหมออย่างวศินที่ตอนนี้กลายเป็นท่านประธาน บริหารธุรกิจของครอบครัวแทนท่านประชาผู้เป็นปู่ แถมยังนำพาบริษัทให้เติบโตแบบก้าวกระโดดอีกต่างหาก เรียกได้ว่าจับธุรกิจชิ้นไหนก็มีแต่กำไร
“ตกลงพี่วินจะเอายังไง”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็เรื่องงานไง”
“งาน?”
“ไหนๆ พี่วินก็ไม่ได้เป็นตำรวจแล้ว เข้ามาช่วยผมบริหารธุรกิจของครอบครัวเราดีกว่า ผมทำคนเดียวเหนื่อยเหมือนกัน”
คุณพ่อลูกสามเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน เขาไม่อยากให้พี่ชายนั่งๆ นอนๆ เพราะจะทำให้คิดมาก ตอนนี้นาวินต้องอยู่นิ่งๆ ไปก่อนอย่างที่ท่านประชาต้องการ เพราะคนที่นาวินไปมีปัญหาด้วยเส้นใหญ่มาก แม้แต่ท่านประชาเองก็ยังกังวลหากหลานชายคนโตยังงัดข้อต่อไป ดีไม่ดีอาจจะไร้ลมหายใจเหมือนกับคนที่ท่านเคยรู้จัก
ใช่ว่าท่านกลัวอำนาจมืดของคนชั่ว แต่ตอนนี้จะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้ สิบปีก็ยังไม่สายที่จะกลับมาแก้แค้น เพราะฉะนั้นต้องรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ก่อน
“ได้ทำงานก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน นั่งๆ นอนๆ มันเบื่อ”
นาวินเห็นด้วยตามที่น้องชายเสนอ เพราะคนเคยทำงานทุกวันให้มานั่งกินนอนกินรู้สึกเหมือนชีวิตไร้ประโยชน์ บางทีการออกไปทำอะไรใหม่ๆ อาจจะทำให้ชีวิตดีขึ้นก็เป็นได้
น้องชายได้ยินอย่างนั้นก็รีบพยักหน้าหงึกๆ สีหน้าเริ่มเปลี่ยนแววตาจริงจังขึ้นมาเมื่อเข้าสู่โหมดเป็นการเป็นงาน เขาอยากให้พี่ชายช่วยไปทำงานแทนตนเอง
“ผมรู้ว่าพี่วินเบื่อไงก็เลยจะส่งพี่ไปทำงานถนัดที่โรงแรมของเรา ตอนนี้ที่โรงแรมกำลังขาดจีเอ็ม ผมจะวานให้พี่ไปช่วยสืบเรื่องทุจริตให้หน่อย”
วศินได้กลิ่นตุๆ ลอยออกมาจากโรงแรมนี้ได้ไม่นาน ประจวบเหมาะกับที่นาวินตกงานพอดีจึงตัดสินใจส่งพี่ชายไปช่วยสืบหาความจริง อย่างไรเสียนาวินก็เคยเป็นตำรวจ เขาเชื่อว่าพี่ชายต้องทำงานถนัดแบบนี้ได้อย่างแน่นอน
“ทุจริตเหรอ?”
“ครับ”
“แกแน่ใจใช่ไหม”
“ก็ไม่แน่ใจไง เลยจะให้พี่ไปสืบ”
“แล้วใครมันกล้าทำกับโรงแรมของเรา”
“ผมสงสัยว่าเป็นแผนกอาหารและเครื่องดื่ม ทีมนี้”
น้องชายเปิดรูปให้พี่ชายดู เป็นภาพหมู่ของพนักงานในแผนกอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรมเอสทีซึ่งตั้งอยู่บนเกาะปันสุข จากนั้นก็เล่าถึงเรื่องที่รู้มาและข้อสงสัยต่างๆ
หากแต่เรื่องทุจริตกลับไม่เข้าหัวของนาวินเลยสักนิดเพราะหนึ่งในคนที่อยู่ในรูปคือสุขสิริ ผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งเกลียด ทว่านาวินกลับเก็บสีหน้าตกใจได้อย่างมิดชิดทำให้วศินไม่ได้สงสัย ถึงแม้สีหน้าของพี่ชายจะเปลี่ยนไปก็ตาม
“เรื่องก็ประมาณนี้แหละ”
“ก็ยังไม่ฟันธงว่าทุจริตจริงไหมแค่สงสัย”
“ครับ ตกลงพี่วินจะไปทำงานให้ผมไหม”
“ไปสิ พี่ต้องไปแน่นอน”
“แล้วพี่วินพร้อมจะไปวันไหน”
“ยิ่งเร็วยิ่งดี พรุ่งนี้เลยก็ยังได้”
“ไฟแรงเวอร์ เอางั้นเลยเหรอ”
“เอาแบบนี้แหละ พี่นอนมาหลายวันแล้ว เบื่อมาก โคตรอยากทำงานเลย เอาเป็นว่าพี่จะไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แกไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“ไม่มี เอาตามที่พี่วินสะดวกได้เลย ผมโอเคหมด”
“ดีมากไอ้น้องรัก แกไม่ต้องห่วงเรื่องทุจริตเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
เขายิ้มให้น้องชายแต่สมองและหัวใจกลับคิดถึงผู้หญิงตาคมผิวขาวคนนั้น เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเธอจะทำหน้าอย่างไรเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง หลังจากแยกทางกันหลายปี อีกอย่างที่เขาต้องหาคำตอบให้ได้ก็คือ ตอนนั้นเธอหักหลังผู้ชายที่ชื่อนาวินทำไม
- Writer
