23
678 Words
“น้องสวยมากเลยนะคะ” ช่างแต่งหน้าชมฉัน หลังจากที่นั่งมาหลายต่อหลายชั่วโมง เพื่อที่จะมาทำผม และแต่งหน้าตัวเอง ตามที่เพื่อนทั้งสอง เพื่อนบังเกิดเกล้าของตัวเองบังคับฉันมา แล้วพาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้ ไม่รู้หนีไปไหนกัน ฉันหลี่ตามองตัวเองที่กระจก มันเบลอจนไม่รู้ว่าตัวเองดูดีขนาดไหน ยัยทอยเอาแว่นฉันไปไว้ตรงไหน!
“แล้วเพื่อนของเกรซ...” ฉันถามกับช่างแต่งหน้า พี่แกก็ตอบว่าไม่รู้ไม่เห็น นี่พวกแกทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ!
“งั้น...ขอนั่งรอที่นี้ก่อนนะคะ” ฉันหลี่ตาตัวเองพอตัวเลยละ ก็ฉันสายตาสั้นนี่ แค่จะเดินยังเดินชนข้าวของของร้านไปหมด ไม่ทำของเขาพังก็บุญขนาดไหน
โป๊ะ! …ชนโต๊ะ
เพล้ง…แก้วแตก
“ขอโทษนะคะ!” ฉันรีบขอโทษทุกคนในร้าน แถมยังเป็นรอยเขียวตรงหัวเข่าด้วย พวกแกอยู่ไหน!! ฉันนั่งมาหลายนาทีจนรู้สึกว่า เกรงใจเจ้าของร้าน ลูกค้าที่เดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น ฉันเลยตัดสินใจที่จะโทรหาเพื่อนตัวเอง
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี่...” L
ฉันตัดสินใจที่จะเดินออกมาจากร้าน ขอเวลาฉันตั้งหลักหน่อย ฉันยืนนิ่งสักพัก เพื่อโฟกัสพิกัด ข้างหน้าคือประตูของร้าน เดินออกไปจะเจอถนน ถ้าเลี้ยวขวาจะเป็นแหล่งช็อปปิ๊ง ฉันค่อยก้าวเท้าตัวเองอย่างลังเล ฉันจะต้องไปพลาด ฉันจะต้องออกจากร้านอย่างสง่างาม ก้าวแต่ละก้าวของฉันมันทำไมรู้สึกว่า ตัวเองต้องระวังขนาดนี้
โป๊ะ!
“เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะน้อง” ไม่เป็นไรเลยค่ะ แค่อายก็เท่านั้น ฉันเดินชนกระจกร้าน >///< อยากเอาหน้ามุดดินหนี ก่อนที่พี่พนักงานใจดีจะเดินมาเปิดประตูให้ฉันเดินออกไป ฉันเดินจับหน้าตัวเองอยู่ที่หน้าประตูร้าน โอ้ย! น้ำหวาน ทอย พวกแกอยู่ไหนกัน มารับฉันด้วย ฉันเดินตรงไปข้างหน้า สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ใครเป็นใครกันบ้างละเนี่ย มองไม่ออกเลย ฉันเดินออกไปไม่กี่ก้าวฉันก็ต้องหยุด เพราะไปต่อไม่ได้จริงๆ ฉันเห็นเงาของใครบางคนกำลังเดินตรงเข้ามาหาฉัน ภาพเบลอที่เห็นไม่ชัดว่าคนคนนั้นคือใคร แต่มันก็กำลังจะชัดเจน เมื่อเงาของเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ฉันยังคงพยายามหลี่ตามอง ว่าใช่ทอยเพื่อนของตัวเองหรือเปล่า แต่ความสูงที่เด่นชัด จนฉันไม่แน่ใจ ฉันกระพริบตาตัวเองและพยายามที่จะเพ่งเล้งอีกรอบ...
“ชีต้าห์” ฉันพูดชื่อของเขาเสียงแผ่ว ฉันแค่ตกใจที่มาเจอเขาตรงนี่ เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน และเขากำลังมองฉัน
“เกรซหรอ” แค่เสียงพูดอันทุ้มของเขา มันก็ทำให้ฉันใจเต้น แค่คำพูดถามฉันสั่นๆ ทำไมฉันถึงต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอเขาด้วย
“อืม” ฉันพยักหน้าตอบกลับเขาไป และก็ก้มหน้ามองพื้น ต่อให้ไม่สามารถที่จะเห็นใบหน้าของเขาชัด แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะสบตาเขา
“...”
“...”
ความเงียบเข้าครอบงำ ฉันก็ไม่รู้จะเอ่ยปากคุยอะไรกับเขา ส่วนเขาก็คงไม่รู้จะพูดอะไรกับฉันเหมือนกัน แต่นายอย่ามามองฉันแบบนี้ได้ไหมละ ฉันตัวแข็งหมดแล้ว
“เธอ...” เขาเป็นคนเอ่ยปากพูดก่อน ฉันกลืนน้ำลายตัวเองทันที หัวใจฉันเต้นแรง จนแทบจะสลบ เมื่อไรที่ฉันสามารถที่จะสู้หน้ากับเขาได้อย่างปกติ เหมือนกับเพื่อนคนอื่น
“...” จะเงียบอีกทำไมละ จะพูดอะไร จะถามอะไรก็พูดออกมาสิ อยู่แบบนี้มันอึดอัดนะ
“เธอสวยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“(O///O)”
- Writer
