The Mayor

Chapter 1   Paikot-ikot ang dila niya at sa iilang pagkakataon, ididiin niya ito dahilan ng paglakas ng mga daing ko. My breaths are labored, I cannot think straight with his tongue inside. Nag-angat ng muka si Ishmael mula sa gitna ng aking mga hita at kitang-kita ko ang pag-iitim ng kanyang mga mata. “Akin lang ito, Justice. Akin lang.” At ipinasok niya ang kanyang tatlong daliri sa akin sabay gamit ng kanyang dila. Doon na ako nawalan ng katinuan sa sarili. “Justice! Hoy, Justice! Gising na!” Nagmulat ako ng nga mata na hingal na hingal. Pawis na pawis ako. Nakita ko kaagad ang muka ng kaibigan ko kaya naman nasapok ko kaagad ang katabing unan. Goddamit, bakit pa ulit-ulit ang panaginip kong ‘yon? Shít! “Nga pala, renta mo daw sabi ni Aling Percy. Saka babae, alas syete na po. Pupunta pa tayong Bukidnon.” Inirapan ako ni Lacey saka tumungong cabinet at may kinutingting doon. Bumangon na din ako. Bago lumabas ay kumuha muna ako sa wallet ng six thousand saka binigay kay Lacey. “Pakibigay na lang, Lace. Thanks.” Ako si Justice Gallardo. Isa akong writer ng mga librong tinatangkilik ang sariling atin. Not those teen fiction genres but more of historical tagalogs. Tenant ako ni Aling Percy sa kanyang makalumang apartment. Apat na taon na ako dito at dito ko na rin nakilala si Lacey. Matapos kong mag-umagahan ay umakyat na rin akong taas para magbihis na. Ayoko na namang mapagalitan ng punctual kong kaibigan. Pupunta kasi kaming Bukidnon. Si Lacey ay isang bagong architect at may naatasan na agad sa kanyang proyekto. Isasama ako doon ni Lacey dahil sabi ng may ari ay pwede naman daw magtag along. Saka isa pa, gusto ko din sa Bukidnon. May mga kamaganak ako doon, at kapag minsan kong naiisipang pumunta roon ay naaalala ko kaagad ang magagandang tanawin at malamig na klima nito. “Excited nako, grabe,” kinikilig na pahayag ni Lacey noong nasa taxi na kami. Ngumiti naman ako. “Masaya ako para sa’yo, Lacey. Natutupad na mga pangarap mo.” Inirapan niya ako pero ngumiti siya ng matamis at niyakap ako ng mahigpit. “Pagmayaman na ko, bhe, ipapagawa ko yung apartment ni Aling Percy.” Si Aling Percy kasi ay ang nagiisang taong tumanggap kay Lacey noong hindi pa nito kayang magbayad ng renta. Saksi ako doon. Pinatira siya ng matanda at kapag may trabaho na si Lacey ay pwede na daw’ng siyang magbayad. Sa makatuwid, malaki ang utang na loob ni Lacey kay Aling Percy kaya gustong gusto ni Lacey na suklian ang ito. Ngayon pa at may permanenteng trabaho na siya. Nang makarating kaming Bukidnon ay makapananghali na. Kumain kami ni Lacey sa isang carinderia at matapos noon, nagpunta na sa site. Maluwag. Malaki at napapaligidan ng puno. Gusto daw ng may-ari ang isang cabin na may halong modernong style at saka antique rin. Bahay bakasyunan daw. Malamang, mayaman ang magpapawa nito dahil ang lahat ng aming gastusin ay sagot nito. Kaya nga hindi ako nagdalawang isip na sumama dahil free naman lahat. Pati pamasahe. Busy si Lacey sa pakikipagusap sa kanyang team. Nasa tabi ako ng isang puno at naghahanap ng signal. Maya-maya din ay aalis na kami para makapagpahinga. Formalities lang ang pagpunta namin rito kasi. I mean, ako dahil dito na maglalagi si Lacey until matapos ang proyekto. Nakataas ang dalawang kamay ko at tinataas ang aking Lenovo nang may nadinig akong ugong ng sasakyan. Nakakita kaagad ako ng range rover na black. Pinagtinginan ito ng mga tauhan na naroon. May isang taong nagpunta sa gilid nito at sumenyas. Hindi ko maiwasang mapataas ang kilay. Siguro ay ito ang may-ari. Binalewala ko na lamang ito dahil una sa lahat ay hindi naman ako nito tauhan. Itinuon ko na lang ang aking pansin sa pagpapatuloy sa paghahanap ng signal. Panay ang taas ko sa aking kamay sa sekluded na parte ng kagubatan. Halos tumingkayad na ako dahil wala akong masagap nang may tumikhim sa likod ko. “Walang signal dito. Just so you know.” Mababa ang boses nito ngunit ramdam ko ang awtoridad sa kanyang pananalita. Masyadong pamilyar, masyadong nakapagbabalik ng mga alaala. Masyadong nakakagulo sa mga kulisap sa aking tiyan. Hindi ako nagkamali nang lumingon ako. Pumikit ako ng madiin at binaba ang aking phone. “I was just trying,” utas ko habang nakabaling sa iba ang tingin. Kunot na kunot ang noo nito at halata ang bahid ng pagkainis. “Mr. Reyes, pakiready na ang team mo. This isn’t a cabin by the way. Gusto ko ng mansyon.” Nakatingin na sabi nito sa akin ngunit alam kong hindi ako ang kanyang simasabihan. Lumunok ako nang makitang sumunod kaagad ang kanyang tauhan. “See you around.” sarkastiko nitong sabi. While me, I was trying hard not to crumble. Umalis na ito at pumunta sa maliit na pagpupulong.