เจ้าสาวเมียจำแลง

01.รอดไม่รอด

‘เธอทำถูกแล้วธารา มันต้องสำเร็จสิ’

ริมฝีปากบางนั้นพึมพำปลอบใจเจ้าของของมัน

ธาราไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน อดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วใช่มั้ย ที่เธอเลือกปลอมตัวมาเป็นพี่สาวเพื่อเข้าพิธีแต่งงานนี้แทน

แต่หากธาราไม่ทำแบบนี้ลำธารพี่สาวที่แสนน่ารักและอ่อนโยนของเธออาจจะหนีไม่ทัน แล้วต้องถูกลากกลับมาแต่งงาน กลับมารับกรรมอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

ผู้ชาย คนที่เห็นการแต่งงานเป็นแค่เรื่องธุรกิจ คนไม่มีหัวใจ ที่กำลังอาบน้ำอยู่ตอนนี้

ที่พี่ลำธารจำต้องหนีงานแต่งไป เพราะเธอยังมีความฝันที่ต้องวิ่งตามและอยากทำมากกว่าการแต่งงาน

ตัวธาราเอง เธอยังไม่รู้ชัดด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร เพราะฉะนั้นการสนับสนุนลำธารให้ทำตามฝันจึงเป็นสิ่งที่ธาราจะทำเพื่อพี่สาวได้

ส่วนผู้ชายที่หลงตัวเอง เอาแต่ใจ เก่งแต่ใช้อำนาจข่มขู่ผู้ที่ด้อยกว่าเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ

คนแบบนั้นไม่มีค่าควรที่จะได้ผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างพี่ธารไปครอบครองหรอก

โชคยังดีที่งานแต่งงานคราวนี้เหมือนจะจัดแบบจีนผสมตะวันตกหรืออะไรสักอย่าง

เจ้าสาวจึงต้องสวมผ้าคลุมหน้าตลอดพิธีจนถึงเข้าเรือนหอ ให้เปิดผ้าออกได้โดยเจ้าบ่าวตอนอยู่ในห้องหอเท่านั้น โชคดีที่ผ้าคลุมหน้าไม่ใช่แบบโปร่งใส

คนนอกมองเข้ามาเห็นหน้าได้ไม่ชัด แต่คนในผ้าคลุมอย่างธารายังคงพอมองเห็นทางและคนที่มาร่วมงานอยู่ แม้จะเห็นเพียงรางๆ ก็เถอะ

ไม่อย่างนั้นธาราก็ไม่รู้จะหลอกคนตั้งมากมายได้อย่างไร

‘คิดสิธารา จะเอาไงต่อดี ป่านนี้เขาคงอาบน้ำใกล้เสร็จแล้วมั้ง’

ถ้าเขารู้ว่าเราไม่ใช่พี่ธารเขาจะฆ่าเรามั้ย หรือเขาจะไปตามล่าพี่ธาร

‘แล้วถ้าพี่ธารยังหนีไปได้ไม่ไกลล่ะ จะทำยังไง’

‘ป่านนี้พ่อกับแม่จะรู้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น’

‘คิดเร็วสิธารา แกมีเวลาไม่มากแล้วนะ’

เสียงเล็กๆ ที่พร่ำบ่นกับตัวเองแสดงให้เห็นถึงความกังวลใจที่มี ธาราไม่อยากนึกภาพตอนที่พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้เลย ว่าจะเจ็บปวดและเสียใจแค่ไหน

แต่เธอคงต้องช่างเรื่องนั้นก่อน เพราะเรื่องที่น่ากลัวกว่าคือเรื่องตอนนี้ต่างหาก

ถ้าผู้ชายไร้หัวใจที่อยู่ในห้องน้ำนั้นได้รู้ว่า หญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาว คนที่นั่งรอเขาอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เจ้าสาวที่แท้จริง มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

ขณะที่ธารากำลังวิตกกังวลอยู่กับปัญหาที่ประเดประดังเข้ามาในหัว ไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีคนกำลังยืนมองด้วยสายตาที่ปรารถนาในตัวเธอยิ่งนัก

ร่างกายกำยำซึ่งพราวไปด้วยหยดน้ำ ทั้งตัวของเขามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวเกาะอยู่ที่เอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ เห็นแต่เพียงกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยที่อยู่เหนือปมผ้าขนหนูนั้น

ผมของภูผาเปียกลู่แนบไปกับใบหน้าจนเขาต้องหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาขยี้ไปมา

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นดูร้อนแรงยามเมื่อจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

‘เป็นผู้หญิงที่อยู่ในชุดเจ้าสาวได้งดงามมากจริงๆ เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดสำหรับฉัน’

ภูผาอดที่คิดชื่นชมหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้เมื่อเขามองดูร่างอวบอิ่มในชุดเกาะอกสีขาว แต่ไหนแต่ไรเวลาที่มองลำธารภูผาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวมากแบบนี้

ผิดกับคนน้องจริงๆ นั่นแหละ

สายตาคมของภูผาจดจ้องอยู่ที่เนินอกอวบอิ่มที่รัดรึงอยู่ภายใต้ชุดสวย ประปรายไปด้วยชายผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว มองเลื่อนลงมาที่เอวคอดไล่ไปจนสุดปลายเท้าเรียวเล็กสีอมชมพู

เพราะนิ้วเท้าของเธอที่งอจิกอยู่บนพื้น ดูคล้ายกับว่าเธอกำลังตื่นกลัวในตัวของเขาไม่น้อย

“เธอไปอาบน้ำก่อนดีมั้ย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” น้ำเสียงเข้มดุก็จริงแต่สัมผัสได้ถึงความห่วงใย

ภูผาเอ่ยถามขึ้นอย่างที่ไม่ทันให้คนฟังได้ตั้งตัว ทำให้เจ้าสาวของเขาถึงกับสะดุ้ง ร่างบางสั่นไหวนิดๆ จนเขานึกเอ็นดู

ต่างจากธาราที่ตอนนี้ในหัวอัดแน่นไปด้วยเรื่องราวมากมายที่ปกปิดไว้ ได้แต่รอลุ้นว่าความจะแตกตอนไหน

เรื่องจะแดงแล้วเหรอวะ

เอาไงดี ธารา จะตอบเขาดีมั้ย

แล้วเวลาแบบนี้ต้องตอบว่าอะไรวะ

แต่ถ้าตอบเขาก็รู้สิว่าเราไม่ใช่พี่ธาร เสียงไม่เหมือนกันสักหน่อย

แต่ถ้าไม่ตอบเขาจะสงสัยมั้ยล่ะ ว่าเป็นอะไร

สงสัยก็ช่างแล้ว ถึงยังไงก็ห้ามตอบ ตอบไม่ได้เด็ดขาด!

ชายหนุ่มจ้องมองเจ้าสาวของตนอย่างสงสัย ที่เธอไม่พูดกับเขาเป็นเพราะเธอตื่นเต้นจนพูดไม่ออกหรือเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดกันแน่

“ฉันว่าเธอไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เธอคงไม่คิดจะนอนทั้งชุดนี้หรอกนะ”

เสียงเข้มของภูผาดูดุดันและน่ากลัวมากขึ้นเมื่อเขาเพิ่มความดังของน้ำเสียง เพราะคิดว่าเจ้าสาวของเขาไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดในตอนแรก

ธาราลุกขึ้นยืนเกือบจะทันทีด้วยความตกใจในเสียงดุนั้น เนื้อตัวสั่นๆ ของเธอค่อยๆ ก้าวเท้าทีละก้าวโดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องน้ำตามที่ภูผาบอก

เพราะนั่นอาจจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุดแล้วของเธอสำหรับคืนนี้ก็ได้

เมื่อเท้าข้างหนึ่งของธาราก้าวถึงหน้าประตูห้องน้ำ เธอรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

รอดแล้วธารา

อยู่ในนี้ละกันนะคืนนี้จะได้ยืดเวลาการหนีให้พี่ธารได้อีกนิด

ทว่า...

“เดี๋ยวก่อน”

สองเท้าเรียวหยุดแทบจะทันที มือของธารากำชายกระโปรงแน่นรอลุ้นอยู่ว่าชายไร้หัวใจคนนี้ต้องการอะไร

“ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้าออกให้คุณเลย”

ทันทีที่พูดจบภูผาก้าวเท้าอย่างเร็วเหมือนไม่อยากเสียเวลาไปแม้สักวินาที ที่จะได้เห็นหน้าเจ้าสาวของตนชัดๆ อย่างใกล้ชิด

ธาราแม้ยืนหันหลังให้เขาอยู่ แต่ก็พยายามยกไม้ยกมือบอกปฏิเสธแทนคำพูด

โอ้ยยยย จะรีบนึกได้ไปไหนเนี่ยยยยย