03.น่าจะไม่รอด
1000 Words
“เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะหาพี่สาวเธอไม่เจอเหรอ ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร ไม่มีอะไรที่ภูผาอยากได้แล้วไม่ได้และไม่มีใครที่ภูผาตามหาแล้วจะไม่เจอ”
“อย่ายุ่งกับพี่ธาร”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ในเมื่อพี่สาวเธอเลือกที่จะหนี ฉันก็ไม่คิดจะตามหาหรอกนะ แต่เธอกับพ่อแม่ของเธอต้องได้รับผลจากการกระทำในครั้งนี้แน่”
ภูผาสะบัดมือใหญ่ออกอย่างแรง คล้ายกับอยากผลักร่างน้อยในมือนี้ให้กระเด็นออกไปด้วยอารมณ์โกรธ สีหน้าของเขาขึงขังและดุดัน
แม้สีหน้าและท่าทางของภูผาบ่งบอกถึงความโกรธอยู่ก็จริง แต่ชั่วแวบแรกธาราเหมือนจะแอบเห็นเขายกยิ้มมุมปากบนใบหน้าเข้มดุนั้น
คนบ้าอะไรโกรธแล้วยังยิ้มอีก
แล้วที่เขาพูดหมายความว่าไงวะ เขาจะทำอะไรพ่อกับแม่งั้นเหรอ
“นายคิดจะทำอะไร ฉันบอกนายแล้วไงว่าเรื่องนี้พ่อกับแม่ฉันท่านไม่รู้เรื่อง อย่าเอาพวกท่านเข้ามาเกี่ยว”
“เธอทำขนาดนี้ คงไม่ได้คิดว่าฉันจะไม่แก้แค้นหรอกนะ”
“ถ้านายอยากแก้แค้นก็มาทำที่ฉันนี่ ไม่ใช่ไปลงกับคนที่เขาไม่รู้เรื่อง อย่าทำตัวเป็นอันธพาลหน่อยเลย”
“แล้วเธอล่ะ มายืนชี้หน้าว่าฉันฉอดๆ ในบ้านฉันแบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร”
“ฉันก็เป็นคนเหมือนกับนายนั่นแหละ แค่มีเงินมีหน้ามีตาทางสังคมมันไม่ได้แปลว่านายจะใหญ่คับฟ้ามาจากไหนหรอกนะ”
“เหรอ?” บางทีภูผาก็รู้สึกมันเขี้ยวท่าทางอวดดีนั้นเหลือเกิน
“ขอบอกเอาไว้เลยนะ ว่าฉันไม่กลัวนายหรอก ต่อให้ทั้งโลกนี้มีนายเป็นผู้ชายคนเดียว ฉันยอมขึ้นคานดีกว่าที่จะใช้ชีวิตคู่กับนาย”
ทว่าประโยคสุดท้ายของธารากลับปะทุอารมณ์โกรธในใจของชายหนุ่มให้หนักขึ้นมาอีก
อวดดีนักนะ แต่ละคำที่ด่าทอเขานั้นไม่มีคำไหนน่าเจ็บใจไปกว่าที่เธอบอกว่ายอมขึ้นคานดีกว่าเป็นเมียเขา ทั้งที่เธอไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยด้วยซ้ำ
เจอกันแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องให้รู้สึกดีต่อกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้ด่าเขาราวกับว่าเขาเคยทำร้ายอะไรเธออย่างนั้น
แต่ก่อนไม่เห็นจะปากร้ายขนาดนี้เลยวะ
การที่เขาขอพี่สาวเธอแต่งงานเพื่อช่วยให้รักษาบ้านเอาไว้ได้ ไม่ต้องมาคอยใช้หนี้เขาอีก นั่นควรเป็นเรื่องน่ายินดีของครอบครัวเธอไม่ใช่เหรอ
ธาราควรมาขอบคุณและมาชื่นชมเขาสิถึงจะถูก ไม่ใช่มาด่าเอาๆ แบบนี้
สายตาที่ดุดันของภูผาจ้องร่างบางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของเจ้าหล่อนก็ไม่ปาน
“แล้วเธอคิดว่าถ้าโลกนี้มีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว แล้วฉันอยากจะได้เธองั้นเหรอ ผู้หญิงอย่างเธอมีอะไรดีนอกจากปากดีไปวันๆ”
“จริงๆ ก็ไม่ได้มีดีแค่ปากนะ แต่เสียดายที่คนอย่างนายจะไม่มีวันได้รู้” ในหัวของธาราคิดเพียงแค่ นิสัยดี อารมณ์ดี หน้าตาดีไปเรื่อย ต่างจากภูผาที่คิดเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
พอได้คิดว่ามีคนมากมายแค่ไหนกันที่ได้เห็นอะไรดีๆ ที่เขาไม่มีวันได้รู้ มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์โกรธจนแทบอยากจะฉีกร่างบางตรงหน้าเป็นชิ้นๆ
“มั่นใจจังนะ ทำไมลูกค้ามารีวิวว่าดีเยอะนักเหรอ วันนึงนี่ รับได้ทีละกี่คนล่ะ” สายตาโลมเลียของภูผาที่ไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วมองย้อนกลับมาจ้องที่หน้าอกอวบของธารา “ดูท่าตรงนี้ น่าจะขายดีสุด ถึงได้...”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือเรียวเล็กของธาราสะบัดลงบนใบหน้าคมเข้มของภูผา แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้หน้าเขาสะบัดไปตามแรงตบเลย
“หยาบคายที่สุด นายมันเลว” แค่คำพูดก็ว่าน่าเกลียดแล้ว แต่สายตาโลมเลียแบบนั้นยิ่งน่าเกลียดกว่ามาก
“ใช่ฉันมันเลว แล้วฉันก็จะเลวให้ถึงที่สุด ยิ่งกับคนที่กล้าหักหน้าฉันอย่างเธอ อย่าคิดว่าฉันจะใจดีด้วยนะ”
“ฉันก็ไม่เคยคิดอยู่แล้ว”
ภูผากวาดสายตาคมกริบสำรวจร่างบางของธารา ที่วางท่าทางอวดดีอยู่ตรงหน้า คิดหาวิธีที่จะเอาคืนให้สาสมกับที่เขาถูกเธอด่าและดูถูกในคราวนี้
เดิมทีธาราก็เป็นหญิงที่เขาหมายปองมาก่อน แต่ที่เขาไม่ได้ขอแต่งกับเธอนั่นเพราะข้อมูลที่เขาให้ลูกน้องตามสืบ
แต่ละรูปที่ได้มามีผู้ชายติดมาด้วยไม่ซ้ำ บางคนกอดแขนกอดขายืนเบียดกันแนบชิดทั้งที่เป็นที่สาธารณะแท้ๆ ไม่อยากจะคิดว่าในที่ลับตาคนจะขนาดไหน
ทว่าตอนนี้ พอได้ไล่สายตามองดูดีๆ แล้ว ดวงตากลมโตของเจ้าหล่อนก็ยังคงเย้ายวนใจเขาไม่เปลี่ยน ริมฝีปากบางแต่อวบอิ่มได้รูปเชิญชวนให้อยากจูบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นจนตอนนี้ก็ยังเชื้อเชิญเขาอยู่
ยิ่งธาราอยู่ในชุดเจ้าสาวที่เข้ารูปรัดรึงก้อนเนื้ออวบอูม มันดูคับแน่นจนแทบจนหลุดออกมาแบบนี้ ยิ่งทำให้เขามีความปรารถนาในตัวเธอขึ้นมาเสียอย่างนั้น
และเมื่อได้สำรวจเรื่อยลงมาจนถึงปลายเท้าภูผาก็คิดแผนการแก้แค้นออกในทันที
“มีอะไรกับเจ้าสาวตัวเองในคืนเข้าหอเนี่ย มันเรื่องปกติเนอะ”
- Writer
