แพ้รักหัวใจชีค

ตอนที่4.ก็แค่เคยชอบไม่ได้รัก

"ตอนเย็นผมมารับ"คนบอกที่กว่าจะจากมาได้เขาก็กำชับหัวหน้าช่างอยู่หลายครั้งแบบไม่อายว่า

"ผู้หญิงคนนี้เขารักมากดูแลเธอให้ดี"

หลังจากเราได้ประชุมวางแผนการทำงานระหว่างฉันกับผู้รับเหมาและชีคฮาซันจนเข้าใจตรงกันดีแล้ว ฉันก็ได้มุมนั่งทำงานที่สงบเงียบเขาเตรียมโต๊ะทำงานให้หนึ่งตัวพร้อมปลั๊กไฟไว้เสียบโน๊ตบุ๊คนั่งทำงาน

"ค่ะ...." ฉันรับคำแล้วนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่เขาจัดไว้ให้

เฟอร์นิเจอร์ไม้สักทองมากมายที่สั่งจากไทยมาถึงที่นี่หลายวันแล้วเพื่อรอมัณฑนากรวันนี้แรงงานต่างด้าวก็ได้ทำการขนย้ายทั้งหมดทั้งมวลขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวบ้านรวดเร็วดั่งพายุ ฉะนั้นในตอนบ่ายการติดตั้งจึงเริ่มขึ้นโดยเริ่มจากห้องนอนหลักของเจ้าของบ้านซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของบ้านนี้ความหรูหราไม่ต้องพูดถึงมันคือที่สุด

การทำงานผ่านไปรวดเร็วจวบจนลำแสงสีส้มคล้อยต่ำดวงตะวันกลมโตใกล้จะตกดินอากาศเริ่มเย็นลงคนงานพากันเลิกงานนานแล้ว เหลือเพียงฉันที่ยังรอคุณท่านชีคมารับ

ฉันโทรไปบอกเขาว่าจะกลับเองเขาก็ไม่ยอม ครั้นเมื่อตะวันเริ่มคล้อยจะโทรไปอีกก็เกรงใจบอกแต่ว่าให้รออยู่อย่างนั้น

"ฮาบีบี รอผมอีกเดี๋ยวนะ" ชีคฮาซันที่กว่าจะปลีกตัวจากท่านพ่อมาได้ทำเอาเขาแทบดิ้นตาย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเคร่งเครียดเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าที่กฏหมายจะอนุญาต เขาร้อนใจแทบบ้าอยู่แล้วยิ่งเมื่อเลยเวลาเลิกงานมาแล้วแบบนี้คนงานคงกลับกันหมด

ฉันที่มองทางชะเง้อจนคอยาวท่านชีคก็ยังไม่โผล่ ครั้นจะเดินออกจากที่นี่ก็ไกลมาก ก็เป็นเขาที่กำชับนักกำชับหนาว่าให้รอ

"บาหลี" เป็นกวีที่แอบข้าวฟ่างมาจนถึงที่นี่จนได้

"นายมาทำไมเราไม่อยากเจอหน้านาย" ฉันตกใจที่จู่ๆเขาก็โผล่มาเงียบๆได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆโชยเข้าจมูก กระชับกระเป๋าไว้ในมือแน่นถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินก็พร้อมใส่เกียร์หมาโกยอ้าวทันที

"ฟังก่อน...บาหลี" กวีที่ทั้งร่างกายทรุดโทรมลงไปมากเพราะกรำแดดและความเครียดรุมเร้าไม่รู้ว่ากลับประเทศไทยไปคราวนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง

เขารู้สังคมกำลังรอลงโทษเขาที่ไม่รู้จักรักษาสิ่งมีค่าไว้ได้ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้เขาก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่แล้วขอเพียงโอกาสเล็กๆที่ดูเหมือนจะริบหรี่นั้นให้เขาบ้าง

"อะไรอีกเราไม่ได้โกรธซะหน่อย "

"บาหลี เราขอโทษจริงๆ" กวีพยายามยื้อยุดดึงมือบางเข้ามากอบกุมแต่หญิงสาวผู้เคยเป็นที่รักสะบัดหนีอีกทั้งยังทำท่าทีรังเกียจถอยหลังกรูด

"พอเถอะกวีมันจบแล้วที่ผ่านมาแค่ชอบไม่ได้รักต่างคนต่างไปเถอะ" หญิงสาวบอกความในใจออกมาทั้งหมด แต่เขาเหมือนเสียหน้าอย่างแรงการยื้อยุดฉุดกระชากจึงเกิดขึ้นโดยที่ฝ่ายหญิงไม่มีทีท่าจะอ่อนให้เหมือนทุกครั้งที่เขาแสดงมันออกมา

"เรารักบาหลีคนเดียวข้าวฟ่างมันมอมเหล้ากวี"

"กวีไม่ได้ตั้งใจเข้าใจกวีนะ" ชายหนุ่มละล่ำละลักพยายามดึงหัวใจกลับมา

หากเปรียบเทียบกันแล้วบาหลีมีดีกว่าข้าวฟ่างในทุกๆด้านเพียงแต่เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะเกาะหนึบอย่างกับปลาหมึก ไม่มีทางที่เขาจะดิ้นหนีไปได้

แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเสียเมื่อไหร่....

"ให้อภัยเราเถอะนะ."

ภาพตรงหน้าอีกคนไขว่คว้าอีกคนถอยหนีใช้มือปัดป้องเพื่อป้องกันตัวเอง

รถหรูเหยียบคันเร่งมาด้วยความเร็วเมื่อโทรหาหญิงสาวแล้วไม่รับสายตั้งหลายครั้งจนเขาร้อนใจ เป็นห่วงเสียจนมือไม้สั่นเมื่อเขาเห็นเงาลางๆนั้นในระยะไกลเขาก็แทบบ้า

"Stop..." เสียงเข้มทรงพลังมาพร้อมกับคนตัวโตสายตาดั่งเหยี่ยวพิฆาตเพ่งมองไปที่ชายหนุ่มเหมือนอยากจะฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆให้แหลกคามือ ทำให้กวีชะงักไปอัตโนมัติ

เขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงถูกรังแก

ที่สำคัญเป็นบาหลีคือฮาบีบีของเขายิ่งต้องไม่มีใครสมควรได้แตะต้อง

ยกเว้นเขาคนเดียวเท่านั้น

เขาเกือบได้สตั๊นหน้าไอ้ผู้ชายหน้าตาขี้เหร่คนนี้แล้วถ้าหญิงสาวไม่มาห้ามไว้ หมัดที่ง้างไว้จึงค้างอยู่กลางอากาศไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงเลือดกบปาก "คุณฮาซันอย่าค่ะ" นั่นแหละเขาถึงได้ผละจากมา

"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เขาถามเสียงอ่อนโยนใช้ลำแขนดึงตัวฉันมาโอบไว้ข้างกายแล้วลูบเบาๆ อย่างห่วงใยพร้อมเป็นเกราะป้องกันอันตรายที่แน่นหนา

การที่ฉันได้รับการปกป้องแบบนี้มันรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก จากผู้ชายคนนี้ที่อยู่นอกสายตามานานแม้เขาจะร่ำรวยแค่ไหนเธอก็ไม่แล รักมั่นแต่กับกวีที่เปิดเผยเนื้อแท้อันน่าขยะะแขยงให้รู้ในภายหลัง

"ไม่ค่ะไม่เป็นไร" ฉันซบหน้ากับอกนั้นอย่างเต็มใจมันอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

"คุณกวี...ผมขอห้ามไม่ให้คุณมาที่นี่อีกยกเว้นผมจะอนุญาต"

"เพราะเท่าที่ดูฮาบีบีเขาไม่อยากคุยด้วยซักเท่าไหร่เลยนี่"

ฮาบีบีอีกแล้ว......หญิงสาวคิด

"ผมแค่จะมาปรับความเข้าใจเฉยๆครับ" กวีที่สายตาละห้อยหาเหลือบมองมาที่หญิงสาวเป็นระยะๆผู้ชายขี้ขลาดอย่างกวีเขารู้ดีข้างหน้าเขาคือชีคลูกชายของเมืองนี้เขาไม่มีทางจะต่อสู้ให้ชนะได้เลย จึงเดินคอตกกลับไป

"คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าไหนดูซิ" ชีคฮาซันยื่นมือสำรวจแขนขาวๆของหญิงสาวที่มีรอยแดงเป็นจ้ำทั้งสองข้าง

"ไม่เป็นไรค่ะบาหลีหนังเหนียวแค่นี้ไกลหัวใจ"

"ต่อไปนี้ผมจะมาให้เร็วนะ"

"ที่จริงบาหลีไปทำใบขับขี่และเช่ารถซักคันก็พอนะคะคุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลา"

"คุณไม่อยากให้ผมมารับมาส่งเหรอ" จะเร็วไปไหมถ้าจะแสดงความรักออกมา....ท่านชีคคิดในใจแล้วเชยคางหญิงสาวให้สบตากับเขา

สองปีมันนานมากนะสำหรับเขา กับทุกสิ่งที่ทุ่มเทเพื่อหญิงสาวในอ้อมกอดความในใจเขาก็แสดงมันออกมาตั้งแต่แรกพบ แม้ว่าที่ผ่านมาหญิงสาวจะปฏิเสธเขามาตลอดก็ตาม

"หืม..." เขาครางในลำคอเบาๆ

"ปะ...เปล่าค่ะ" บาหลีอย่าสบตาเขานะ ไม่งั้นแกอาจตายได้นะบอกไว้ก่อนจิตใต้สำนึกเตือนสติอีกครั้งแต่ไม่เป็นผลหญิงสาวติดกับดักหลงเข้าไปในวังวนของนัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มนั้นไม่รู้ตัว

พยายามอย่างที่สุดที่จะตั้งกำแพงขวางกั้นมันเอาไว้ตลอดเมื่อได้พบกัน พยายามหาเหตุผลข้ออ้างต่างๆนานา ทั้งเชื้อชาติศาสนารูปลักษณ์ที่มีหนวดเคราไม่เป็นที่ต้องตาบ้างล่ะเขาลูบแผ่นหลังของหญิงสาวไอร้อนจากมือหนาผ่านเสื้อทะลุถึงผิวบางแล้วดันร่างของหญิงสาวซุกซบกับอกของเขาทำให้เขาเต็มตื้นรู้สึกดีเป็นที่สุด

ความรักก็แบบนี้

อกแกร่งของเขามีไว้สำหรับฮาบีบีเพียงคนเดียวเท่านั้นสตรีที่สวยกว่านี้เขาก็ไม่เอา

ชีคฮาซันประกบจูบแผ่วเบาไล้ริมฝีปากล่างราวหยั่งเชิงหญิงสาวอยากจะผละหนีแต่ไม่มีแรงแม้จะปฏิเสธสมองอื้ออึงแม้จิตใต้สำนึกก็ยังทรยศแอ่นตัวเข้าหาอกแกร่งอย่างลืมตั

จากนั้นคนมีประสบการณ์มากกว่าตั้งใจสอนทฤษฎีว่าด้วยการจูบอีกครั้งจนริมฝีปากบางเริ่มชาและหวามไหว

"คุณฮาซัน" หญิงสาวครางชื่อเขาออกมาเบาหวิวรับรู้ได้ถึงรสจูบชวนให้ลุ่มหลง มีบางขณะที่ปากเขาลากผ่านลำคอขาวก็ชวนให้ขนลุกขนชัน ท่านชีคช่างมีแรงดึงดูดมากมายมหาศาลเสียจนหญิงสาวละทิ้งความตั้งใจเดิมเสียหมดสิ้น

"คุณหวานเสียจนผมแทบบ้าแล้วรู้ไหม.." ความหวานจากหญิงสาวทำเขาทรมานมากแค่ไหนก็ตรงหว่างขาดุนดันจะออกมาเสียให้ได้ จนเขาปวดหนึบที่ท้องน้อยอย่างทรมาน

ฉันแข้งขาไม่มีแรงยืนใช้มือโอบรอบคอเขาไว้แล้วจูบตอบเขาแผ่วเบา อิงแอบกับอกกว้างหายใจไม่ทั่วท้องตื่นเต้นเสียจนทำอะไรไม่ถูกมีแฟนมาก็ตั้งหลายคนแต่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้

แม้จูบแผ่วเบาก็ยังไม่เคยยิ่งมาเจอเขาที่ทั้งรุกเร้าบางจังหวะอ่อนโยนเรียกหาแบบนี้ทำให้ร่างกายไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของเขาได้อีกต่อไป

ฉันคงต้องแพ้.....

"กลับกันเถอะค่ะเย็นแล้ว"

"จริงด้วยเย็นแล้ว"คนที่บอกว่าจะกลับแต่ร่างกายไม่ยินยอมยังฝังจมูกและริมฝีปากไว้กับพวงแก้มนุ่มนิ่มนั้น

"ไปได้แล้วค่ะ ....." ฉันตัดใจดันตัวออกห่างนั่นแหละเขาถึงยอมแล้วจูงมือฉันไปที่ีรถ

@@@@@@@@

ชีคฮาซันหวานพอไหมคะ คุณนักอ่าน

ออนไรท์