CHAPTER 15
PUNYAH TALK
เสียงกุกกักทำให้ฉันต้องจำใจตื่นทั้งที่ยังง่วงอยู่เลย เปลือกตาหนักๆลืมขึ้นอย่างอ่อนเพลีย เสียงน่ารำคาญที่ฉันได้ยินและมันกวนใจให้ฉันต้องตื่นคือเสียงคุณพอร์ชทำอะไรอยู่สักอย่าง เขาใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อวาน เมื่อฉันขยับตัวทำให้เขามองมาที่ฉันทันที
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“อืม”
“ผมจะกลับบ้านนะ แล้วจะรีบกลับมา”
“อืม”
ร่างสูงสวมเสื้อเชิตแขนยาวแต่ยังไม่ติดกระดุมสักเม็ด เขามานั่งที่ปลายเตียง พร้อมกับจับข้อเท้าของฉันข้างที่มีโซ่ล่ามอยู่
“เจ็บไหมเนี่ย?”
“ถ้าบอกว่าเจ็บคุณจะปล่อยหยาเหรอคะ?”
“ไม่ปล่อย วันนี้คุณก็ทอดไข่กินไปก่อนนะ ผมไปล่ะ”
ไม่ยอมปล่อยแล้วจะถามทำไม อยากรู้ว่าฉันเจ็บแค่ไหนก็ลองล่ามตัวเองดูสิ กักขังฉันแบบนี้มันต่างจากสัตว์ตรงไหน? ฉันเสียใจและผิดหวังในตัวเขามาก คุณพอร์ชได้ทำลายความรู้สึกดีๆของฉันไปจนหมดเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาทำเรื่องบ้าๆนี่กับฉัน แต่อีกใจฉันก็ยังส
