ตรัยคุณไขกุญแจเข้ามาในห้องนอนของแพรรัมภาอย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวหญิงสาวเจ้าของห้องจะตื่น แล้วเดินฝ่าความมืดสลัวเข้าไปนั่งที่ขอบเตียง ซึ่งขณะนี้ร่างบอบบางกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีผู้บุกรุกในยามวิกาล
ชายหนุ่มยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าของหญิงสาวออก แล้วไล้ปลายนิ้วไปบนซีกแก้มด้านที่ถูกกวินตราตบอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความมืด เขามองไม่ชัดว่าใบหน้านวลนั้นยังมีรอยช้ำอยู่หรือไม่ จึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงและเมื่อแสงสีเหลืองนวลของโคมไฟส่องกระทบแก้มของแพรรัมภา รอยฝ่ามือแดงช้ำก็ปรากฏให้เห็นอยู่จางๆ
“เจ็บมากไหมน้องแพร” ชายหนุ่มเอ่ยถามร่างที่นอนหลับใหลด้วยเสียงแหบพร่า แล้วโน้มใบหน้าลงจูบเบาๆ ที่รอยช้ำ จากนั้นจึงถอยตัวออกห่าง เพื่อที่จะมองใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาให้เต็มตา
ตรัยคุณหวนนึกถึงวันแรกที่เขาเจอเธอเมื่อสิบห้าปีก่อน เขาจำได้ว่าตอนนั้
