Chapter 2
844 Words
Chapter 2
Five years ago...
NAGPALINGA-LINGA AKO sa paligid ng mansyon namin habang naka-sukbit ang backpack ko sa aking likuran. Hindi ako pwedeng mahuli nila Mom at Dad. Lalo na ni Kuya Nido, paniguradong lagot ako.
Dahan-dahan akong tumakbo palabas ng mansyon namin. Sinara ko ang main door saka pumunta ako sa likod ng mansyon namin. Dali-dali kong kinuha ang kotse ni Dad na nakaparking sa garahe.
Mabuti na lamang at nakuha ko ang susi niya kanina noong pumunta ako sa office niya para kunyari kakausapin ko siya tungkol sa lupa namin sa Batangas. Ipinagpasalamat ko naman ang pagkuha ko ng susi ni Dad sa mesa niya na hindi niya napansin.
Itinapon ko sa backseat ang dala kong backpack saka dali-dali akong sumakay sa frontseat at pinaharurot ang kotse nang mabilis. Mahirap nang maabutan ako nila Dad at Kuya Nido. Kailangan kong makapunta agad ngayon sa Batangas. Kailangan ko siyang puntahan.
Ilang oras ang biyahe ko bago ko naabot ang bayan ng Batangas.
Sumalubong agad sa akin ang mga taong nagkakatuwaan sa labas ng aming mansyon sa Batangas. Ang iba ay busy sa pagkain ng kanilang pagkaing nasa plato. Habang ang iba naman ay nagkakatuwaan sa ilalim nang saliw ng musika.
Ganito talaga siguro ang mga tao sa probinsya. Nagagawa paring tumawa kahit andami nang problema. Kaya gustong-gusto ko ritong pumunta sa tuwing free ako. Lalo na't walang pasok ngayon, dahil suspended ako sa Nestle University. Ikaw ba naman ang maabutan ng principal na nakikipaghalikan sa isang estudyanteng babae sa corridor. Ewan ko lang.
We have a property here.
Hacienda Monteneille.
Malapad na lupain ang binili ni Dad rito. Since, dito na siya lumaki hanggang sa makilala niya si Mom at sa Maynila na sila nagpatuloy ng buhay kasama kami.
Bahay bakasyunan nalang ang mansyon namin dito. Tuwing summer dito kami umuuwi. Sinasalubong naman kami nila Aling Fee at Mang Kanor— mga panauhing tagabantay ng mansyon namin kapag wala kami.
At ngayon, mukhang may okasyon sila dahil maraming tao rito sa labas ng mansyon namin. Nag-ani siguro sila ng mga mangga at sigurado akong mukhang marami ang kanilang naani, kaya't sila ngayo'y nagkakatuwaan.
Sinuot ko ang hooden jacket ko. Pumasok ako sa kusina habang dahan-dahan na lumakad papaakyat sa itaas. Ngunit napatigil ako sa aking pag-akyat nang bigla na lamang may humampas sa aking ulo.
The hell!
"Magnanakaw!" Huling sigaw na narinig ko bago ako mawalan ng malay.
"OKAY LANG BA SIYA,'NAY?"
"Okay lang siya, magigising rin siya maya-maya."
"Bakit ba naman kasi hinampas mo ng kawali?"
"Eh, akala ko po kasi, magnanakaw, 'Tay. Nakatago ba naman kasi sa jacket niyang suot."
"Jusko naman, Pea! Si Señorito Milo pa ang napagkamalan mong magnanakaw?"
Nagising ako bigla dahil sa ingay sa aking paligid. Bumangon ako sa aking kinahihigaang kama saka hinawakan ang likuran ng ulo ko nang kumirot ito nang kaunti.
Shit!
"Señorito Milo, okay lang po ba kayo? Kumusta po ang pakiramdam niyo?" Salubong agad sa akin ni Aling Fee at sinipat ako.
Pumikit-pikit pa ako dahil hindi ko pa handang makita ang liwanag ng ilaw na tumatama sa mukha ko. Mukha yatang matagal akong nakatulog.
"I'm okay, 'Nay Fee. And about the Señorito thingy. Please, Milo nalang po? Hindi naman na iba kayo sa amin," sagot ko rito.
Ngumiti si Mang Kanor saka nilapitan ako at pinisil ang balikat ko. "Nakung bata ka! Ka'y bait! Pasensya ka na sa ginawa nitong anak namin. Inakala ka ba namang magnanakaw. Hindi na siya nasanay sa pagpunta mo rito nang tahimik."
Napatingin ako sa isang batang paslit sa likuran ni Mang Kanor na nagtatago. Umigkas ang gilid ng labi ko nang sumilip ito para tingnan ako.
Bata nga naman.
I doubt, kung bata ba talaga.
Para sa akin hindi na bata si Pea. Kundi dalaga na. She has a body, a shape, a beautiful eyes, a angelic face, a sweet voice, a curve, a boobs, a butt, and a woman already. In her early age of thirteen.
Oh, stop your f*****g ass, Milo! You are nineteen for pete's sake! And she is only thirteen! Child abused ka!
"It's okay, 'Tay Kanor. Nag-iingat lang si Pea. Right, Pea?" Tanong ko rito.
Pero nanatili lang siyang nakatago sa likuran ng tatay niya.
"Gusto mo bang kumain muna, Milo? May natira pa roong pagkain sa ibaba," pukaw ni Aling Fee sa akin.
"Ilang oras akong tulog, 'Nay Fee?"
"Mga kalahating oras lang siguro," agarang sagot nito.
Napapikit ako. "Pwede po ba kapag tumawag sina Dad at Mom sa inyo, pakisabi hindi ako pumunta dito?"
Kumunot ang noo ni Mang Kanor dahil sa sinabi ko. Seryoso ang mukha nitong tinanong ako.
"Hindi ka nagpaalam kina Sir Kopiko at Ma'am Anlene? Aba'y marapat lamang na malaman nilang nandidito ka. Mag-aalala ang mga 'yon, 'pag malamang nawawala ka sa mansyon ninyo. Ang layo pa naman ng Batangas."
Napakamot ako sa likuran ng aking ulo. Mukhang pangaral yata ang aabutin ko sa pagpunta rito. Oh, well. Kasalanan ko naman kung bakit ito ang naririnig ko ngayon. Tumakas-takas ba naman kasi ako.
"Okay po, I will call them, after I finished my dinner."
- Writer
