Proloog
298 Words
Ik viel neer op mijn knieën. Ze achtervolgden ons. Ik veranderde terug naar mijn menselijke vorm en trok het mes uit mijn schouderblad. Een pijnscheut schoot door mijn lijf maar door de adrenaline voelde ik dit nauwelijks. Ik keek angstig naar Jasper. Hij rende voor mij uit en lachte. Hoe kon hij nou lachen na alles wat er was gebeurd? Ik draaide mijn hoofd en zag dat ze vlak achter ons zaten. Ik duwde mijzelf weer overeind en begon te rennen. Jasper draaide keek over zijn schouder en vertraagde toen hij zag dat ik hem niet bij kon houden. “Alyssa!” riep hij. Ik wierp mijn blik van de grond af naar hem toe terwijl ik nog net balans kon houden nadat ik struikelde over een losliggende steen. “Je moet nog even volhouden Alyssa! Denk aan vleugels. Net als engelen hebben in die kinderverhalen van vroeger. Verplaats de energie naar je armen en voel de veren door je huid heen prikken! ” Voor iemand die niet weer wat er gebeurd is klinkt dit misschien raar maar ik beloof je. Straks word alles duidelijker want, na alles wat er gebeurd was, keek ik niet raar op van deze suggestie. Ik probeerde mij voortestellen dat mijn armen bedekt zouden worden met een laag veren. Veren groot genoeg om mij de lucht in te krijgen. Ondanks de tintelingen die over mij arm heen gleden, lukte het door de paniek niet om het gewenste eindresultaat te realiseren. Mijn laatste restje concentratie sloeg over naar blinde paniek. Ze kwamen steeds dichter bij. Nog even en het was te laat. Ik probeerde nog een laatste sprint in te zetten maar remde meteen weer af toen ik het zag. Een afgrond op 100 meter van ons af. Was dit dan toch het einde?
- Writer
