Het leven van een half engel

Mijn verleden

Het was nog donker toen mijn moeder mij wakker maakte. Onwillig draaide ik mij om naar de muur, opzoek naar het tijdstip van de dag. Mijn hello kitty wekker op het houten nachtkastje gaf aan dat het 3 uur ’s nachts was. Een rare tijd om wakker gemaakt te worden. Mijn moeder zat op haar knieën naast mijn bed. Haar donkerblonde haar straalde zacht in het maanlicht dat door mijn slaapkamerraam scheen. ’S Avonds deed ik nooit mijn gordijnen dicht. Ik hield van het licht dat de maan in mijn kamer scheen. Ik geloofde dat het licht van de maan mij zou beschermen tegen de onzichtbare monster die onder mijn bed leefden. Zacht kreunend draaide ik mij weer om met het doel om weer verder te slapen. Het was immers veel te vroeg om de dag al te beginnen. Mijn moeder streelde haar hand grinnikend door mijn haar en schudde me bij mijn schouders om mij wakker te houden. Zachtjes zuchtend draaide ik op mijn rug. “Wat is er aan de hand” vroeg ik slaperig terwijl ik in mijn ogen wreef. Ze glimlachte alleen en wenkte dat ik mee moest komen. Ik fronste en staarde naar mijn open slaapkamerdeur terwijl mijn moeder naar beneden liep. Het viel mij op dat ze vrolijk leek en vroeg mij af of het iets te maken hebben met papa of de cirkel? Ik trok met tegenzin de lakens van me af en kwam uit bed. Het laminaat voelde koud aan tegen mijn blote voeten. Mijn hand gleed over de trapleuning terwijl ik langzaam naar beneden liep naar waar mijn moeder op me wachtte. We liepen door ons kleine huisje naar buiten. Het was koud in mijn dunne katoenen pyjama en ik rilde. De volle maan scheen voorzichtig tussen de bomen door. Ik wilde net klagen over de kou toen mijn moeder een vinger tegen haar lip legde als teken dat ik stil moest zijn. Ik deed mijn mond weer dicht en luisterde goed. Het enige wat ik hoorde was het zuchten van de wind en mijn eigen ademhaling dat in de ijzige decemberlucht wolkjes creëerde. Ik keek om mij heen maar ik zag niets bijzonders of afwijkends. Weer vroeg ik mij af wat we hier deden in het midden van de nacht. Mijn moeder glimlachte nog steeds en stopte met lopen. Ze staarde naar de bomen voor ons en zei niets. Ik bleef haar vragend aanstaren maar ze reageerde niet. Opnieuw kwam de vraag in mij op waarom we om 3 uur ’s nachts in de kou buiten moesten staan tot ik een bekend blauw licht zag verschijnen. Het was lang geleden dat ik dit licht voor het laatst had gezien. Het licht begon zwakjes met het formaat van een vuurvliegje. Vervolgens werd het licht feller en groter totdat het de vorm aannam van een mens. Een mens met de vleugels van een engel. Het licht was mooi en gaf een rustgevend gevoel. Mijn moeder liep langzaam op de man af en stak haar hand uit. Het licht om de man heen zwakte langzaam af. Ik twijfelde maar liep toen ook naar de onbekende persoon toe. Ik keek naar mijn moeder en verschool mij achter haar. Ik wist niet wat ik moest doen. Wat als het een monsterman was? Toen ik nogmaals keek, zag ik wie hij was en kwam ik verder tevoorschijn. Het was mijn vader, Marcus. Elk jaar kwam hij een paar uurtjes op bezoek. Het was niet veel maar toch deed hij de moeite voor ons. Nadat hij vorig jaar niet kwam opdagen, verdween mijn geloof om hem nogmaals terug te zien. Hij was een engel en mijn moeder en ik waren normale mensen. Het was verboden voor een engel om zich op welke manier dan ook te binden aan een mens. Dit gold vooral voor een engel die zo'n hoge rang heeft als hij, maar het gebeurde toch. Niemand wist ervan. Niemand wist van ons bestaan. We hadden geen familie meer en niet veel vrienden. We hadden alleen elkaar en de cirkel en dat haatte ik. Ik droomde stiekem om met vriendinnetjes te spelen en naar hun huis te gaan om te kijken hoe het daar was maar dat kon niet. Soms vroeg ik mij wel af waarom dit nooit mogelijk zou kunnen zijn maar daar gaf mijn moeder nooit antwoord op. Ons huis lag diep verscholen in de bossen van Olivenera zodat we volledig afgeschermd leefden. Toen ik geboren werd, was mijn vader weggeroepen voor een opdracht van de raad van ‘angels’. Tegenwoordig bestaat dat niet meer zegt mama. Nu hebben alle engelen een stem. Maar in die tijd waren ze belangrijk dus hij moest wel weg om zo verdenkingen te voorkomen. Hij wist dat als het bekend werd dat er een kind verwekt was door een engel, de raad hem en zijn minnares meteen zouden vermoorden. Toch vluchtte hij eens per jaar weg zodat hij bij ons kon zijn. Het maakte hem niet uit wat de risico’s waren, hij moest en zou ons zien en dat bewonder ik aan hem. Zijn moed.

Als mijn vader bij ons was, vertelde hij verhalen over wat hij had meegemaakt. Zo heeft hij ooit eens het leven van een 14-jarig meisje gered die werd aangevallen door twee tijgers. Ik weet nog goed dat hij dat vertelde. We zaten bij de kleine openhaard. Ik was 8 jaar oud. Het was het mooiste verhaal wat ik ooit gehoord had. “Alyssa.” Ik hoorde mijn naam zachtjes door de duisternis en verdreef mijn herinnering aan het verleden. “Wat ben je groot geworden, mijn dochter. Hoe oud ben je nu?” Hij bekeek me goed, pakte mijn hand en draaide mij een rondje. Ik lachte en hield mij vast aan mijn vaders arm toen ik struikelde over mijn eigen voeten. “ 15” antwoordde ik. Hij gaf mij een knuffel voordat hij mij optilde en over zijn schouder gooide. Ik gaf een kreet van schrik waarna ik zachtjes begon te lachen. Hij draaide ons in het rond voordat hij mij duizelig weer met beide voeten op de grond zette. “Ik heb je gemist papa, kan je echt niet vaker komen? Ik moet je nog zoveel vertellen! Caitlin heeft me geleerd hoe je zelf verf maakt. Oh Ik maak voor jou ook wel een tekening.” Ik werd al enthousiast van dat idee. Mijn vader lachte en liet mij los toen ik hem vol enthousiasme probeerde mee te trekken het huis in. “Dat lijkt me heel leuk schatje maar ik denk niet dat dat kan. Hij aaide mijn hoofd en draaide zich om. Ik zag hoe zijn teleportatie licht volledig verdwenen was en hoe hij naar mijn moeder toe liep. Hij gaf haar een knuffel en bleef toen staan met zijn handen op haar schouders. Zijn gezicht werd serieuzer en de sfeer leek voelbaar te veranderen in de lucht. “We moeten praten, Morgan. Er zijn ontwikkelingen geweest en…” Mijn moeders glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze schudde zijn handen van haar schouders en hief een vinger op als teken dat hij even moest wachten. Ze kwam naar me toe en zei dat ik alvast naar binnen toe moest gaan. dat deed ik twijfelend, al wilde ik het niet. Mijn moeder liep weer terug naar mijn vader en knikte. Bij de voordeur aangekomen draaide ik me om na het horen van een snik. Twijfelend of ik naar binnen moest gaan of wachten op de rest. Mijn moeder huilde en dat deed ze niet snel. Het liefst rende ik terug naar haar toe maar ik wist dat dat niet mocht. In plaats daarvan ging ik braaf naar binnen om op onze bordeaux rode stoffen bank zitten. Daar zette ik de televisie aan op de film tarzan die nog in de Dvd-speler zat.

Het duurde minstens 20 minuten voordat de aftiteling van de film in beeld kwam. Desondanks waren mijn ouders nog niet terug. Toen ze eenmaal binnen kwamen gaf mijn vader mij een kus op mijn voorhoofd en kwam hij naast me zitten op de bank. Hij vertelde snel een klein verhaaltje over een half engel die ooit de wereld zou redden. Ik vond het grappig. Ik hield van zijn verhalen. Mijn moeder maakte thee in onze kleine keukentje en kwam terug met 3 koppen dampende aardbeienthee. Mijn vader nam de eerste kop van haar aan en gaf deze aan mij. Ik nam een nipje en voelde hoe de brandende thee mij weer een beetje opwarmde. Mijn vader pakte voor zichzelf ook een kop aan en vertelde vervolgens meer verhalen. Voor mijn gevoel kon dit moment wel uren duren. De vermoeidheid trad langzaam in bij zijn derde verhaal. Een gaap ontvluchte mijn mond en ik kroop iets dieper in de bank. Toen ik bijna sliep, maakte hij mij nog even wakker. Hij liet mij een gouden armbandje zien met een klein, wit engeltje eraan die hij 5 minuten eerder uit zijn zwarte leren jas had gehaald. Vervolgens knoopte hij deze om mijn pols en zei hij: “vaarwel mijn kleintje, heb een goed leven samen met je moeder. Zorg goed voor haar en ooit zal ik terug komen. Misschien dat we dan samen spelletjes kunnen spelen en schilderijen kunnen maken. Dan zal ik vast meer tijd hebben lieve schat.” Ik knikte maar wist genoeg. Ik mocht dan wel klein en jong zijn maar die tekst en mijn moeders tranen zeiden genoeg. Hij kwam niet meer terug. Dit was een afscheid voor altijd. Ik pakte hem vast en gaf hem een berenknuffel en weigerden hem los te laten . “Ga alstublieft niet weg vader. Moeder is ongelukkig zonder u, dat kan ik zien en, en, ik wil u ook niet missen.” Ik keek hem zo smekend mogelijk aan met de puppy ogen die vaker het verschil maakten tussen ja of nee maar ik wist dat het dit keer toch niets zou uitmaken. Hij keek naar mijn moeder terwijl ze een traan van haar wang veegde. “Ik moet gaan meisjes van me. Ik heb een hele belangrijke opdracht en deze kan ik niet weigeren. Niet weer. En als ik terug kom neem ik wel iets mee van de kristallenberg.” Ik knikte en liet een kleine glimlach over mijn gezicht heen glijden. Ik hield van kristallen. Ze hadden altijd mooie kleuren en als de zon erop scheen maakte ze regenbogen. Wij hadden er 6 op verschillende plekken in huis maar ik mocht deze nooit aanraken. Mijn moeder was denk ik bang dat ik ze kapot zou laten vallen. Dat had best gekund want ik kon best onhandig zijn.

Mijn moeder gebruikte de kristallen altijd voor speciale cirkels. Volgens haar hadden alle kleuren een andere betekenis. De paarse amethist zou bijvoorbeeld zorgen voor de harmonie en helderheid van geest. Ook zou het helpen afstand te nemen van iets waar je van houd. Een doorzichtige amethist stond voor de liefde. Ik keek naar het armbandje dat nu om mijn rechter pols bungelde. Na het zorgvuldig bekijken van het bandje ontdekte ik beide kristallen stukjes verwerkt in de engel. Mijn vader knikte en stond op waarna mijn moeder en ik hetzelfde deden. We liepen naar buiten en maar deze keer voelde ik de kou niet. Ik hield mijn vaders had vast totdat we aankwamen op de plek waar hij verschenen was. Hij maakte mijn hand los en gaf er een kusje op. Ik wilde hem niet zomaar laten gaan. “Kom je echt weer terug vader?” vroeg ik in de hoop dat hij mij zekerheid zou geven. Hij glimlachte, maar zijn lach bereikte zijn ogen niet. “Natuurlijk kleintje. Ik zal er alles aan doen.” Hij aaide met zijn hand over mijn haar en liep toen naar mijn moeder. Ik kon niet verstaan wat hij precies zei maar ik zag dat haar antwoord een ja knik was. Ze kuste hem met volle passie voordat hij zich losmaakte en achterwaarts van ons weg liep. Hij draaide zich om, zwaaide en sloeg zijn grote, witte vleugels uit. Zijn energie en teleportatie licht werd groter en weer kwam het gevoel van rust en vrede terug. Helaas verdreef het niet mijn verdriet. Hij zwaaide terwijl het licht om hem heen zo fel werd dat ik een hand voor mijn ogen hield. Ik zag nog net zijn silhouet verdwijnen toen hij wegorbde. Ik voelde tranen in mijn ogen maar liet ze niet toe. Dat kon ik nu niet. Ik moest sterk blijven en mijn moeder helpen. Dat was mijn taak. Hij zou vast snel weer terug komen toch? Maar ik wist in mijn hoofd dat dat niet waar was. Hij liet ons achter. Moe sjokte ik terug naar mijn slaapkamer nadat ik afscheid had genomen van mijn moeder. Ik liet me op mijn Totally Spies bed ploffen en keek naar het armbandje. Deze zou ik nooit meer af doen. Het zou mijn nieuwe talisman worden. Ik bleef nog een tijdje naar het plafond staren tot ik het licht van de zonsopgang door het raam zag komen. Vermoeid gaapte ik en viel ik in slaap. Dit bleek later een ochtend te worden die ik mij nauwelijks meer kon herinneren. Misschien is dat nu maar beter ook…