Het leven van een half engel

Mijn leven

Het is nu twee jaar geleden dat ik mijn vader voor het laatst zag en eerlijk gezegd kan ik mij daar niks meer van herinneren. Laat staan iets van hem. Mijn moeder gelooft nog steeds dat hij op een dag terug zal komen voor ons, maar ik weet wel beter. Ik hoorde de trap kraken toen mijn moeder over de treden naar beneden liep. Ik zat al beneden aan de eettafel met mijn ontbijt. Dat betekende vandaag een sneetje toast met jam en een glas water. Ik staarde voor mij uit naar buiten. Het was een zonnige zomer dag. Volgens de online krant van gisteren zou het ongeveer 24 graden worden. Ik stond op en zette mijn bord op het aanrecht zodat deze afgewassen kon worden. Ik keek weer naar buiten. Dit keer door het raampje boven de wasbak. Er zat een ijsvogel op het stenen muurtje van onze voortuin. Dromerig keek ik ernaar tot ik besloot weer te gaan zitten aan de tafel waar mijn moeder nu ook zat met een kopje thee. Ik keek op de klok en zag dat de wijzers 10 over half 8 aangaven. Nog even en ik werd opgehaald door mijn beste vriendin Stacey Hale. Een jaar geleden besloot mijn moeder me eindelijk voor het eerst naar school te laten gaan. Waardoor ze van gedachten was veranderd, wist ik niet maar ik accepteerde het maar gewoon. Voor die tijd heb ik jarenlang thuis les gekregen. Dus ik was blij dat ik eindelijk nieuwe mensen kon ontmoeten. Stacey was de eerste persoon op school die ik tegen kwam. Ze gaf mij een rondleiding over het schoolterrein en tips om de rest van het jaar te overleven. De rest van de school… Nouja iedereen kende elkaar, hadden groepjes gevormd en dan komt er poef een vreemde langs die iedereen lastig valt. Great. In het begin vond ik het moeilijk om mijzelf niet niet te isoleren van de rest. Ik was niet gewend aan zoveel mensen bij elkaar. Tuurlijk, het was bij een cirkel van mijn moeder ook wel eens druk maar dat was anders. Daar heeft iedereen dezelfde interesses en daardoor een gespreksonderwerp om over te praten. In het begin van het eerste jaar werd ik veel gepest. Voorbeelden waren het verzwijgen van belangrijke informatie, het duwen in de gangen en het belachelijk maken van mijn antwoorden tijdens de lessen. Dit resulteerde in het terug duiken in mijn schulp. Desondanks hielp Stacey mij hierover heen. We maakten afspraken en raakten aan de praat. Uiteindelijk won ze mijn vertrouwen. Deze vertrouwdheid werd genoeg om haar mee naar huis te nemen. Mijn moeder was bang in het begin maar liet het uiteindelijk toe. Ook zij was het natuurlijk niet meer gewend om nieuwe mensen te ontmoeten. Haar cirkel bestond al 18 jaar uit dezelfde mensen. Net als bij mij drong Stacey al snel het hart van mijn moeder binnen. Ze voelde al snel aan als een zus die ik nooit gehad had. 2 maanden geleden had Stacey haar rijbewijs gehaald en sinds dien reed ik elke dag met haar mee naar school. Het ging veel sneller dan de bus die 15 minuten lopen van ons huis stopte en het scheelde ook nog eens geld. Ik schrok wakker uit mijn dagdroom toen ik de deurbel hoorde. Ik keek op mijn knal gele iphone. Was ze te vroeg? Ze belde toch nooit aan? Ze wist immers de reserve sleutel te vinden. Met tegenzin stond op, liep ik naar de deur en opende hem. Een warm briesje stroomde via de deuropening het huis binnen. Er stond niemand voor de deur. Met een frons wilde ik de deur sluiten, tot ik in mijn ooghoek iets zag liggen. Ik keek omlaag en zag een briefje met mijn naam erop. Ik pakte het op, sloot de deur achter mijn rug en liep weer terug naar de eettafel waarbij ik met een plof neerkwam op de dichtstbijzijnde stoel. Het briefje leek leeg te zijn. Ik draaide het rond maar ik zag niks bijzonders ondanks mijn naam dat geschreven was in zwarte inkt. Ik wilde het net opgeven toen ik een letter zag verschijnen in het zonlicht. Ik hield het briefje weer in dezelfde positie omhoog om zo ook de rest te lezen. Het woord H-A-L-F-A-N-G-E-L stond licht op het papier gekrast. Ik fronste, niet wetende wat ik hiermee precies zou moeten. Ik draaide het briefje nog een keert om zodat ik zeker wist dat er niks meer opstond. Niks, helaas. Langzaam liet ik het briefje in mijn broekzak glijden totdat ik de auto van Stacey de oprit op hoorde rijden. Snel gaf ik mijn moeder een kus die druk bezig was met het lezen van de krant en pakte ik mijn tas van de eettafel. Vervolgens rende ik naar de auto voordat ik mij op de bijrijdersstoel liet ploffen. Stacey zat ongeduldig te wachten. Net als elke ochtend tikte ze met haar nagels tegen de lerenbekleding van het stuur. Dit keer voelde ik echter dat er iets mis was ondanks haar altijd vrolijke humeur. Ze probeerde de auto te starten maar die werkte niet mee. Gefrustreerd sloeg ze op haar stuur zodat de toeter kort maar keihard door de stilte galmde. Ze zuchtte en probeerde haar auto opnieuw te starten. Het lukte en ze schakelde snel in de achteruit. Terwijl haar auto de oprit afreed vroeg ik twijfelend naar haar gedrag. “Hey Stayce what’s up”. Ze keek recht vooruit en schudde nee. “Niks, het is niets bijzonders Al, ik wil er niet over praten”.

Ik knikte en hield mijn mond maar. Stacey was iemand met een lang verleden. En misschien konden we het daarom zo goed met elkaar vinden. Ze keek niet snel op van rare dingen en het maakte haar niet uit dat ik anders was. Haar ouders hadden vaak ruzie waardoor ze nu al jaren noodgedwongen bij haar oma in Hedgetown woont. Haar vader kwam een maand later om haar op te halen, maar dat liep uit op een rondje ziekenhuis nadat ze weigerde mee te gaan. Haar vader is vervolgens opgepakt voor kindermishandeling en haar moeder heeft haar gezicht nooit meer laten zien. Haar oma heeft alles overgenomen zodat ze een zo normaal mogelijk leven kon leiden. Ik probeerde de stilte te doorbreken. “Dus” begon ik terwijl ik dacht aan iets om haar op te vrolijken. “Heb je al een date voor het schoolfeest van volgende week?” Ze keek me aan en begon te lachen. “Wauw, ik wilde net hetzelfde aan jou vragen.” Ook ik lachte terwijl ik keek hoe de parkeerplaats van onze school dichterbij kwam. Stacey parkeerde de auto achteraan en stapte uit. Het later naar school rijden had niet echt veel voordelen naast het kunnen uitslapen. “Nou?” zei ze leunend tegen de auto. Ze wist dat ik niet graag alleen naar het feest ging. Het leek me hartstikke leuk om te gaan maar ook eng. Vorig jaar gingen we samen maar dit jaar wilde ze perse een dubbel date. En daar wilde Stacey alles voor doen. “Ik heb geen idee wie ik zou kunnen vragen. Ik ben niet bepaald populair ofzo en veel mensen mijden me nog.” Ze keek me aan en rolde met haar ogen. “Je bent erg knap en met een kleine make over zou iedereen met gemak voor je vallen.” Ik zuchtte en keek naar mezelf. Ik had blauwe ogen en licht bruin haar. Ik droeg mijn favoriete blauwe bloes met een zwarte spijkerbroek. “Wat is er mis met wat ik aan heb?” Ik keek haar aan en ze lachte vrolijk. “Niet veel maar er zijn altijd nog verbeterpuntjes.” Ze knipoogde en keek om zich heen. Ik stak mijn tong naar haar uit en begon richting het schoolgebouw te lopen. Stacey kwam naast me lopen en vertelde uitgebreid over hoe Levin haar gevraagd had of ze mee wilde. Natuurlijk heeft ze ja gezegd. Levin was een van de populairste jongens van de school en erg lelijk was hij niet. Ze vond hem zelf al twee jaar leuk maar durfde zelf niks te zeggen. Ik wou dat ik iemand had die naar me toe liep en vroeg of ik mee wilde maar ja wie zou nou gek genoeg zijn om iemand te vragen als ik. De buitenstaander. Ik reageerde zo enthousiast mogelijk terwijl ik op mijn lesrooster keek. “Oké, we beginnen zo met wiskunde.” Ze maakte een kots geluid en lachend liepen we het juiste lokaal binnen. De boze blik van de docent vertelde genoeg. We waren weer eens te laat. Kon ik niet zeggen dat ik ziek was en dat ik naar huis moest ofzo? Ik zuchtte. Dat had ik al te vaak gedaan. We hadden bijna examens dus ik hief mijn hoofd en zocht snel mijn zit plek op.

De rest van de lessen die dag verliepen snel en het laatste uur was net begonnen. Biologie, mijn lievelingsvak. Deze keer kregen we buiten les. Niet dat ik dat erg vond natuurlijk, ik hield van de natuur. Stacey was doorgelopen naar aardrijkskunde dus ik ging naast Rachel op het gras zitten. Ze was niet echt mijn beste vriendin maar het was een fijn iemand om mee samen te werken. Ze was tenminste aardig tegen mij. Ik kreeg het gevoel alsof iemand naar me staarde. Ik pakte de opdracht aan die ons werkt uitgereikt Voordat ik om mij heen keek. Hoe ik het wist, weet ik niet maar toen ik mij omdraaide stond er een jongen aan de andere kant van het veld naar mij te kijken. Nadat hij zag dat ik keek liep hij snel verder het veld af. Wie was dat? En waarom keek hij naar mij? “Hallo?, kom je ook nog helpen?” zei de stem van rachel. Ik draaide me om en keek haar aan. “Weet jij wie dat is?” vroeg ik terwijl ik een hoofdbeweging maakte naar de richting waar de jongen voor het laatst stond. Ze draaide haar hoofd en keek mij vervolgens aan met een frons “ Wie?” zei ze. Ze had hem dus niet gezien. “Laat maar. Wat is de opdracht?” Rachel zuchtte en gaf mij de opdracht die ze eerder uit mijn handen had getrokken. “Als jij het eerste deel doet dan doe ik de tweede oké?” Ik knikte en las de opdrachten door. Ik moest vragen beantwoorden terwijl Rachel een realistische tekening moest maken van een dier. Toen wij beiden klaar waren, leverde we het in en mochten we gaan.