Hastane koridorundan çıktıklarında gece çökmüştü. Elif babasının durumunun stabil olduğunu öğrenmişti ama içindeki gerginlik hâlâ dağılmamıştı. Mert arabayı sessizce sürdü. Bu kez sessizlik, kaçış değil; korunma gibiydi.
“Elif,” dedi bir süre sonra, “yarın işe gelmek zorunda değilsin.”
“Gelmek istiyorum,” dedi Elif. “Normal kalmam lazım.”
Mert cevap vermedi. Ama bunu kabul ettiğini Elif direksiyon başındaki duruşundan anladı.
Ertesi gün ofise girdiklerinde herkes bakıyordu. Büyük sözleşmenin iptali duyulmuştu. Yönetim katında fısıltılar dolaşıyordu. Bu kez hedef belliydi: Mert Karahan.
Toplantı odasında hava keskinleşti. Yönetimden biri sert konuştu.
“Bu kaybın sorumluluğu—”
“Bana ait,” dedi Mert. İlk kez lafı bölerek. “Ama alınan kararlar benimle birlikte alınmalıydı.”
Elif araya
