Bölüm 10 – Sert Kararlar
683 Words
Elif o sabah ofise girdiğinde havadaki gerginliği daha kapıdan hissediyordu. Kimse konuşmuyor, gözler yere kayıyordu. Zeynep bile bilgisayar ekranına gömülmüş, normalde eksik olmayan neşesini saklamıştı.
“Bir şey mi oldu?” diye fısıldadı Elif.
Zeynep başını hafifçe kaldırdı. “Yönetim erken geldi. Karahan Bey de… hiç iyi görünmüyor.”
Cam duvarların ardında Mert Karahan yönetim kurulu üyeleriyle ayakta konuşuyordu. Yüzü her zamankinden daha sertti. Çenesi kilitlenmiş gibiydi. Elif’e baktığında bakışlarını kaçırmadı ama bir selam da vermedi.
“Elif.”
Bu kez sesi odasından değil, toplantı masasının yanından gelmişti. Herkesin içinde.
“Yönetim için ek rapor hazırladınız mı?” diye sordu.
“Hazırladım,” dedi Elif. “Dün akşam gönderdim.”
“Ben görmedim.”
“Elinizde,” dedi Elif sakin bir tonla. “Mail ve basılı kopya.”
Ortam gerildi. Yönetim üyelerinden biri araya girdi.
“Rapor detaylı,” dedi. “Özellikle risk bölümü.”
Mert Karahan’ın bakışları Elif’e döndü. Sertti. Soğuktu. Ama bu kez farklı bir şey daha vardı: rahatsızlık.
“Bu detayları istememiştim,” dedi.
“Elimizdeki tabloyu netleştiriyor,” dedi Elif. “Eksik bırakmak istemedim.”
Toplantı boyunca konuşmadı. Not aldı. Gözlerini sık sık Elif’ten kaçırdı. Toplantı bittiğinde herkes hızla dağıldı.
“Elif,” dedi Mert.
Odasına girdiklerinde kapıyı kapattı. Bu kez sertliği daha açıktı.
“Yetkinizi aşıyorsunuz,” dedi.
“Yetkimi değil, sorumluluğumu,” diye karşılık verdi Elif.
“Burada sınırlar var.”
“Ve ben o sınırların içindeyim.”
Mert masasına vurmadı. Sesini yükseltmedi. Ama sesi keskinleşti.
“Bu şekilde devam ederseniz,” dedi, “resmî uyarı alırsınız.”
Elif bir an durdu. Bu ilk kez açık bir tehditti.
“Gerekirse alırım,” dedi. “Ama yanlış bir işi savunmam.”
Uzun bir sessizlik oldu. Mert Karahan gözlerini kısmıştı. Sonra arkasını döndü.
“Çıkabilirsiniz.”
O gün Elif’e resmî bir mail geldi. “İletişim ve hiyerarşi kurallarına uyum” başlıklı bir uyarıydı. Zeynep maili gördüğünde nefesini tuttu.
“Bu ciddi,” dedi. “Çoğu kişi geri adım atar.”
Elif ekranı kapattı. “Ben atmayacağım.”
Akşam eve gittiğinde Halide Hanım kızının yüzündeki sertliği fark etti.
“Canını sıkan bir şey var,” dedi.
“Baskı,” dedi Elif. “Ama vazgeçmeyeceğim.”
Kemal Bey ağır ağır konuştu. “Bazen doğru olmak bedel ister.”
“Ödemeye hazırım,” dedi Elif.
Aynı akşam Mert Karahan ailesinin yanındaydı. Nermin Hanım oğluna dikkatle baktı.
“Son zamanlarda daha gerginsin,” dedi.
“İşim böyle,” dedi Mert.
Rauf Bey gözlüğünü çıkardı. “Seni zorlayan biri var.”
Mert cevap vermedi. Ama sessizliği her şeyi söylüyordu.
Ertesi gün ofiste yeni bir kriz patladı. Büyük bir müşteri anlaşmayı askıya almıştı. Herkes panikteydi. Mert Karahan hızla toplantı odasına geçti.
“Elif,” dedi. “Dosyalar.”
Masaya raporları bıraktı. “Bu risk geçen ay da vardı,” dedi. “Uyardım.”
Mert sert bir bakış attı. “Şimdi çözüm üretin.”
“Elimde bir plan var,” dedi Elif. “Ama zaman gerek.”
“Zaman yok.”
“Yanlış karar daha pahalı,” dedi Elif.
O an Emre araya girdi. “Elif haklı—”
“Emre,” dedi Mert sertçe. “Dışarı.”
Kapı kapandığında odada sadece ikisi kaldı.
“Beni köşeye sıkıştırıyorsunuz,” dedi Mert.
“Ben şirketi koruyorum,” dedi Elif.
Bakışları kilitlendi. İkisi de geri adım atmıyordu. Sertlik, kontrol, inat… Hepsi aynı noktada çarpışıyordu.
“Bu krizi çözerim,” dedi Elif. “Ama yöntemime karışmayacaksınız.”
Mert bir an düşündü. Sonra kısa bir baş hareketi yaptı.
“Bir gün,” dedi. “Sonuç almazsanız, gidersiniz.”
“Alırım,” dedi Elif.
O gün ofis geç saate kadar çalıştı. Elif planını uyguladı. Müşteriyle tekrar görüşüldü. Anlaşma askıya alınmadı.
Gece ofis boşalırken Mert Karahan cam duvarın ardında Elif’i izliyordu. Yüzü hâlâ sertti. Ama bakışlarında farklı bir ağırlık vardı.
“İşiniz bitti,” dedi.
“Evet.”
“Yarın konuşuruz.”
Bu bir teşekkür değildi. Ama bir kabuldü.
Elif masasına dönerken Zeynep fısıldadı:
“Onu bu kadar zorlayan başka kimse olmadı.”
Elif cevap vermedi. Çünkü biliyordu…
Bu hâlâ bir zafer değildi.
Mert Karahan’ın kabuğu yerindeydi.
Duvarları sağlamdı.
Ama artık o duvarlara çarpan biri vardı.
Ve bu çarpışma, daha yeni başlıyordu.
- Writer
