“กินเยอะๆ นะจ๊ะจ๋า คราวหลังอย่าอดข้าวอีกนะรู้ไหม”
โตบีบจมูกของหญิงสาวที่นั่งข้างเขาเบาๆ หลังจากคีบเทมปุระไปวางบนจานของเธอ
“ค่ะ ก็จ๊ะจ๋าเครียดนี่คะ กลัวทำข้อสอบไม่ได้” จ๊ะจ๋าให้เหตุผลที่ทำให้เธอกินอะไรไม่ลงในช่วงเช้าวันนี้
“คนเก่งอย่างจ๊ะจ๋ายังไงก็ทำได้อยู่แล้ว” โตลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณนะคะพี่โต ที่คอยให้กำลังใจจ๊ะจ๋า” จ๊ะจ๋าคลี่ยิ้มหวานเพื่อขอบคุณพี่เขย “ว่าแต่พี่โตไม่อึดอัดแน่เหรอคะ ที่ให้จ๊ะจ๋ามานั่งข้างๆ จ๊ะจ๋าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามได้นะคะ”
จ๊ะจ๋าพูดถึงเรื่องที่โตให้เธอมานั่งตรงโซฟาร่วมกับเขา ซึ่งมีอยู่เพียงฝั่งเดียวของโต๊ะอาหาร
“ไม่หรอก จ๊ะจ๋ารีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด”
“ค่ะ”
จ๊ะจ๋ากินข้าวที่วางตรงหน้าของเธอตามที่โตบอก โตยังคงสัมผัสผมยาวสลวยขณะที่จ๊ะจ๋าไม่ทันสังเกตเลยว่าวันนี้โตถึงเนื้อถึงตัวของเธอมากกว่าที่ผ่านๆ มา รวมถึงสายตาของเขาที่มองหญิงสาวพร้อมกับพยาย
