วันต่อมา
“วันนี้แกจะไปหาเฮียสิงห์ไหมอ่ะซอ”
“ทำไมฉันต้องไปหาเขาด้วย?” ฉันหยุดเดินหันมาถามเพื่อนรัก แยมส้มทำหน้าประมาณว่า ‘แกนี่มันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ’ ใส่ฉัน
“ตอนนี้แกเป็นแฟนเฮียสิงห์แล้วไม่ใช่หรือไง แกก็ควรจะไปหาแฟนบ่อย ๆ ไหม?”
“เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย นั่นมันแค่ข่าวลือแกก็รู้” ฉันชักสีหน้าไม่พอใจนิด ๆ แล้วเดินออกมาตามทางเดินหน้าตึกคณะ
“เพราะงั้นไงฉันถึงคิดว่าแกควรจะไปหาเฮียสิงห์บ่อย ๆ” แยมส้มสาวเท้าตามมาด้านหลัง เสียงของยัยนี่เจือยแจ้วเหมือนนกแก้วไม่มีผิด
“ทำไมฉันต้องทำงั้น?”
“ก็เพื่อกระพือข่าวลือให้มันดูเรียลกว่าเดิมไง แกไม่อยากได้เฮียสิงห์เป็นไม้กันหมาแล้วเหรอ” ประโยคหลังนางเข้ามากระซิบใกล้ ๆ ราวกับกลัวคนอื่นจะได้ยิน ทั้งที่ตรงนี้ไม่มีใครยืนอยู่สักคน
“แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง จีซัสก็ไม่ได้มายุ่งกับฉันแล้วนี่” เรื่องที่จีซัสมาตามหาฉันที่ร้านเมื่อวาน ฉันไม่ได้เล่าให้แยมส้มฟัง รวมถึง
