EP.19 [ติดค้าง]
1069 Words
สิงห์คำรามมาส่งฉันหน้าบ้าน ย้ำ! เขาจอดหน้าประตูรั้วบ้านฉันเลย! ทั้งที่ฉันพยายามร้องขอให้เขาจอดหน้าปากซอยหรือไม่ก็เยื้อง ๆ บ้านฉันไปหน่อย แต่เขาก็คือเขาอ่ะ เผด็จการเบอร์สุดมาก!
“เสื้อนี่… เดี๋ยวฉันซักคืนให้นะ” พอลงมายืนบนพื้นถนน ฉันรีบปลดเสื้อเขาออกทันที จะคืนเขาเลยก็เกรงใจ รับผิดชอบหน่อยแล้วกัน
“…” เฮียสิงห์… ฉันเรียกเขาแบบนี้แล้วกัน ขี้เกียจเรียกชื่อเต็มแล้ว นั่นแหละ เฮียสิงห์เงียบไม่ตอบอะไร ทำเพียงมองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะมองไปทางประตูรั้ว แววตาเขาเย็นเหยียบเล็กน้อย ฉันจึงหันมองตาม ตรงนั้นมีร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังเปิดประตูออกมาพอดี
ฉันชะงักไปเช่นเดียวกับหมอนั่น อ่า… ฉันหมายถึงสายซึง น้องชายคนเล็กหรือก็คือลูกชายสุดที่รักของเตี่ยกับม้า
“…” สายซึงมองฉันสลับกับเฮียสิงห์ สีหน้ามีแววดูถูกหน่อย ๆ ก่อนจะเมินสายตาหนีแล้วเดินเลียบถนนออกไป ดึกป่านนี้แล้วยังจะไปไหนอีกน่ะ แอบหนีเที่ยวอีกแน่ ๆ
เหอะ… ลูกบังเกิดเกล้าจริง ๆ
“ฉันควรจะฟ้องม้าดีไหม น่าหมั่นไส้จริง ๆ” ฉันพึมพำเบา ๆ แล้วหันกลับมาหาเฮียสิงห์ เขาละสายตาจากสายซึงกลับมามองฉันเช่นกัน “เอ่อ ยังไงก็ขอบคุณเฮียมากนะคะที่ช่วยฉันไว้ ส่วนเสื้อนี่ฉันจะรีบซักแล้วรีบเอาไปคืน”
“ยังไง?”
“หะ…” ฉันเลิกคิ้วงุนงงเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกถามกลับ เฮียสิงห์ดับเครื่องยนต์ทั้งที่ยังคร่อมรถอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาหันมามองฉันตรง ๆ
“จะคืนเสื้อยังไง?”
เออ… นั่นสิ ฉันไม่มีช่องทางการติดต่อเฮียสิงห์เลย ไม่รู้ด้วยว่าเขาเรียนที่ตึกไหนและเวลาไหนบ้าง แล้วอย่างนี้ฉันจะคืนเสื้อให้เขายังไงดีล่ะ?
“ถ้างั้นขอไลน์เฮียไว้หน่อยค่ะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ส่งให้เขา เฮียสิงห์ชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าเขามีแววประหลาดใจพาดผ่าน
ทำไมเหรอ? ไม่คิดว่าฉันจะขอไลน์เขาง่าย ๆ แบบนี้หรือไง?
บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้มีจิตพิศวาสอะไรเขาเป็นพิเศษหรอกนะ แต่เพราะไม่อยากรู้สึกติดค้าง และอีกอย่าง… คำแนะนำของแยมส้มก็น่าสนใจใช้ได้ จากเหตุการณ์วันนี้ทำให้ฉันมีความคิดดี ๆ ผุดเข้ามาในหัว
การหลอกใช้เจ้าป่าเป็นไม้กันหมาป่า… มันก็เป็นความคิดที่ดี
ทว่า… เฮียสิงห์กลับมองโทรศัพท์ฉันนิ่ง ๆ ไม่ได้รับไปกดตามที่ใจคิด ฉันเลิกคิ้วหน่อย ๆ ลืมไปเลยว่าคนอย่างสิงห์คำรามหวงความเป็นส่วนตัวจะตายไป เขายอมให้ไลน์ฉันง่าย ๆ สิแปลก
“อ้อ ไม่อยากให้สิเนอะ” ฉันพยักหน้าเข้าใจแล้วทำท่าจะเก็บโทรศัพท์ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฝากเสื้อกับพี่เธียไปคืนก็ได้ค่ะ”
ฉันเพิ่งนึกได้ว่าแยมส้มรู้จักกับพี่เธีย ก่อนนี้ก็คิดอยู่ว่าทำไมเขาหน้าคุ้น ๆ
“เดี๋ยว” เฮียสิงห์พูดมาคำเดียวก่อนจะคว้าโทรศัพท์ฉันไปกด ฉันยืนอึ้งมองเขาด้วยความงุนงง จนเขาส่งโทรศัพท์คืนมาให้แล้วสตาร์ทรถขับออกไป ฉันถึงกะพริบตาเรียกสติตัวเองกลับมา กดเปิดหน้าจอดูโปรไฟล์ไลน์ของเขา พลางพึมพำออกมาเบา ๆ
“หืม… เขาให้ไลน์ฉันจริงดิ?”
.
.
.
เช้าวันต่อมา
โทรศัพท์เครื่องบางวางอยู่บนโต๊ะหินอ่อนท่ามกลางสายตาสามคู่ซึ่งจับจ้องมันมากว่าสองนาทีแล้ว ฉันเหลือบมองแยมส้มสลับกับอาโป พวกนางก็มองฉันเป็นตาเดียวเช่นกัน
“โอย พอเถอะ พวกแกจะอะไรกันนักหนา” ฉันหมดความอดทนจะคว้าโทรศัพท์แต่ถูกแยมส้มตัดหน้าหยิบไปก่อน
“ไม่ได้นะแก! อุตส่าห์ได้ไลน์เฮียสิงห์มาแล้ว นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อโคตร ๆ เลยนะเว้ย!”
ก็อย่างที่เห็น พอฉันบอกว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น และได้ไลน์เฮียสิงห์มาได้ยังไง พวกหล่อนก็กลายสภาพเป็นแบบนี้แหละ นั่งจ้องโทรศัพท์ฉันราวกับมันเป็นทองคำล้ำค่า
“ก็แค่ไลน์ไหมอ่ะ แกจะแอดไหมล่ะ เดี๋ยวฉันส่งให้” เริ่มจะรำคาญหน่อย ๆ
“บ้า ฉันแอดไปก็เท่านั้นป่ะ เฮียก็บล็อกฉันได้อยู่ดีแหละ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากจะแอดไลน์เขาด้วย”
“เอ้า แล้วแกจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาได้แล้ว” ฉันจะตอบแชทเจ้ขิมสักหน่อย ยัยบ้านี่ไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้สักที
“โธ่ ยัยซอ ไหน ๆ แกก็ได้ไลน์เฮียสิงห์มาแล้วอ่ะ ไม่คิดจะแชทไปหาเขาหน่อยเหรอ?” แยมส้มเอาโทรศัพท์ฉันไปไขว้หลัง ไม่ยอมส่งคืนง่าย ๆ ฉันกลอกตาใส่
“แกจะให้ฉันทักอะไรเขา ฉันไม่ได้อยากจะคุยกับเขาสักหน่อย”
“ก็นัดเขาเพื่อคืนเสื้อไง ถุงนั่นเสื้อเขาใช่ป่ะ?” แยมส้มพยักพะเยิดมาทางถุงผ้าข้างกายฉัน ซึ่งมันก็คือถุงใส่เสื้อแจ็คเก็ตของเฮียสิงห์จริง ๆ นั่นแหละ เมื่อคืนฉันปั่นแห้งให้เขาแถมยังรีดให้เรียบร้อยเลยด้วย ตั้งใจว่าจะเอามาคืนให้เขาวันนี้นี่แหละ
“มันก็ใช่ แต่ฉันคิดจะเอาไปฝากพี่เธียแทนอ่ะ แกมีไลน์พี่เธียใช่มะ ขอหน่อย”
“อะไร๊! แกมีไลน์เฮียสิงห์แล้วแท้ ๆ ทำไมไม่คืนกับเจ้าตัวโดยตรงเลยอ่ะ จะอ้อมโลกเพื่อ?”
“ก็ฉันไม่อยากเจอเขานี่ แกไม่รู้หรอกว่าเวลาที่ฉันเจอเฮียสิงห์แต่ละทีมันรู้สึกยังไง” ฉันทำท่าขนลุกขนพอง แยมส้มกลอกตาใส่บ้าง ก่อนนางจะยกโทรศัพท์ฉันขึ้นมากด ๆ อะไรสักอย่าง “แกทำไรอ่ะ?”
“อ่ะ เอาคืนไป” นางโยนโทรศัพท์คืนฉันแล้วนั่งยิ้มร่า ไม่ปกติแน่ ๆ รอยยิ้มนางปีศาจชัด ๆ เลยนะนั่น!
ฉันกดเปิดหน้าจอด้วยความไม่ไว้ใจเพื่อนรักเพื่อนร้ายสุด ๆ พอเห็นข้อความบนแชทเท่านั้นแหละ ฉันกรี๊ดออกมาเลย
“นี่แกทำบ้าอะไรเนี่ย!!”
- Writer
