Broken Iris

Chapter Two

Her

Matagal bago nag sink in sa akin ang sinabi ni Raven. Nang makita nya ang reaksyon ko ay mahina syang tumawa pero rinig ko pa din naman. Bwisit, sa asar ko naman dito ay sinuklian ko yung tawa nya ng isang malakas na batok sa ulo.

"Hmm! Mga pinagsasasabi mo Raven! Baka gusto mong tuluyan kong gawing asul yan!" Sabay turo ko pa sa pinagmamalaki nya.

Tinakpan nya naman ito na para bang pinoprotektahan mula sa akin. "Not my happiness Lav, I'm just teasing you. Tsk."

"Sa susunod kasi pipiliin mo yang mga joke lines mo dahil hindi ako natutuwa! Ano palang masamang hangin ang nagdala sayo dito at classroom pa talaga namin ang ginawa mong motel?!"singhal ko sa kanya.

"The whole school was pack and this area was the only place that isn't surrounded by horny teenagers" agad naman nyang paliwanag.

"At kasama ka na doon sa horny teenagers na 'yon! Leader ka pa nga nila! Hahaha" pang-aasar ko sa kanya at inirapan nya lang ako. Tignan mo 'to ang hilig mang asar pero pag sya ang inasar sya itong mabilis mapikon. Psh.

"Why are you even here, Lav? Don't tell me that they bullied you again? Who are these fvckers this time?Huh?!" Tanong nya sa akin at naka beastmode na kaagad sya. His gray eyes are now dark as his jaw tightened.

"kumalma ka nga Heart!" Tinignan nya ko ng masama sa pagtawag ko sa second name nya. I just give him a peace sign dahil sa di malamang dahilan ay ayaw nyang tinatawag ko sya sa second name nya. Namula tuloy agad ang tenga nya, ang pikon talaga.

"Wala okay ?! In fact, I love what they did here actually.." I slowly said as I yawned. Oh no. I'm having my episodes again.

Napansin iyon ni Raven kaya alam kong bago pa ko lamunin ng kadiliman ay nasalo na nya agad ako bago pa ako bumagsak sa sahig. And everyday I thank God that I met him, cause he's not just my bestfriend but he also serves as my savior.

**** ***** *******

Nagising ako sa isang pamilyar na paligid pero hindi naman sa aking kwarto. Pang ilang beses na ba akong napadpad dito? Maraming beses na pala kung tutuusin. Maraming beses na rin pala akong nailigtas ni Raven. Sinubukan kong bumangon pero nakaramdam ako nang biglang pagkaliyo. Umikot panandalian ang paningin ko kaya sapilitan akong nahiga na ulit.

Habang nakatingin sa kisame ay pumalagaw nanaman ang isip ko. Hindi ko tuloy maiwasang mangulila sa mga magulang kong namayapa na. Its been years pero 'yung oras ng paghilom sa sugat sa pagkamatay nila ay sariwa pa din sa akin. Mahirap maging ulila. Mahirap mamuhay mag-isa.

Mahal na mahal ko sina Mama at Papa dahil kahit mahirap kami, naging sapat na sa akin ang pagmamahal nila. Kahit kailan ay alam kong hindi nila ako pinabayaan. Pinakita nila sa akin na lahat nang bagay na di maganda ay magiging maganda pa rin ayon sa lawak nang  iyong pang-unawa. Tinuruan din nila akong makuntento sa mga bagay na kaya kong abutin sa ngayon, dahil sabi nila balang araw ay makakamtan ko din ito basta't magsusumikap ako sa buhay.

I learn a lot of good things to them that's why they are the best parents in the world for me. Kinailangan siguro ni Papa God ng mga magulang na katulad nila for those little angels sa heaven na kailangan nang best parents. Ang isiping masaya silang magkakasama sa heaven kapiling ang ilang mga bata ay syang nagbigay ng kapayapaan sa aking puso upang tanggapin ang kanilang maagang paglisan.

They say you could only appreciate things when they are gone or out of your hold and its the sad a reality, kahit anong gawin mong paghahanda kung sakaling maiwan kang mag-isa, kailangan mo iyong tanggapin ng buo para magpatuloy sa buhay.

"Miss na miss ko na po kayo... M-mama ... P-papa..." I tried to contain my sobs as I held my hand up like I was reaching for something up above. Panigurado masesermunan ako ni Papa nito, ayaw nya kasi na nakikitang umiiyak ako dahil mas nasasaktan daw sya at iyon ang bagay na iniiwasan ko hangga't maaari. I wiped away my tears and slowly turned to my right side, doon ko naman nakita ang childhood picture namin ni Raven.

Masaya kaming nakangiti doon at kapwa putikan ang mga mukha namin matapos maglaro sa ulanan. I can still remember that day when we we're still young and naive to the real world existing. We played a dozen of times at parang walang kapaguran ang mga katawan namin kahit sumapit pa ang uwian. Its been years at nakakatuwang isipin na heto kami ngayon at matalik pa rin na magkaibigan.

Fetus pa lang yata kami ni Raven ay kasangga na talaga namin ang isa't-isa. Halos sabay kami natutong maglakad, magsalita at kung anu-ano pa, ayon sa kwento noon ng mga magulang namin. Alam ko ang lahat ng kalokohan nya at ganun din sya sa akin. Kakampi namin ang bawat isa umulan man o bumagyo at yun ay nagsilbing lihim naming pangako.

Mag best friends din kasi ang parents ni Raven at parents ko since high school pa lang sila kaya siguro ganoon din ang nangyari sa amin ni Raven. We're both only child kaya kami lang talaga ang halos magkasama. From gradeschool to high school ay magkasama kami sa iisang school although, above sya ng dalawang grade sa akin. Halos inakala na nga ng iba ay may relasyon kami kahit wala naman talaga. Tinatawanan na lang namin ang mga maling akusasyon nila at hinahayaan na lang sila sa sarili nilang konklusyon. Hindi naman kasi nakakabawas ng pagkatao ang chismis nila.

I was still reminiscing our past nang may kumatok sa pinto at pumasok si Raven bitbit ang isang tray na may lamang pagkain. Agad na umingay ang tyan ko kaya't nag-init ang pisngi ko sa hiya. Ano ba naman yan!

"I'm glad that you're finally awake, Lav. Mom was on the phone earlier trying to get an update about your condition, but your still in deep slumber. My father also called and ask about her princess which was you also, and he was scolding me the whole that I should take care of you. Tsk. As if I'm not their son, because they care more about you than me.." Nagtatampong sumbong sa akin ni Raven habang sinisimulan ko na ang pagkain ko.

I gulped the remaining food in my mouth before I speak to him and pinch his cheeks. "Aigoo.. Nagtatampo ang baby harthart? Aww... 'Lika nga dito at ipa-powerhug na lang kita." I offered to him while spreading my arms widely. He smile and obligue. Natawa naman ako sa pagyakap nya na tila nagsusumbong na bata sa akin dahil na-bully sya sa school. Haha.

"You did scared me out there Lav... Maybe my mother was right, maybe we should treat your sickness in abroad. Its for your own goddamn sake." Malambing na sabi nya saken na ngayo'y nakakatitig na sa mga mata ko. I stare at his eyes too. I really loved his gray orbs that always make my whole trembled for no apparent reason. Basta naramdaman ko na lang ito n'ung nagdalaga ako. Aaminin kong crush ko sya pero wala akong balak sabihin dahil ayokong masira ang samahan namin.

"A-alam mo naman ang sagot ko dyan, Raven. Isa pa, nag-aaral pa tayo oh, ayokong magsummer class!" Palusot ko na lang dahil sa totoo lang ayoko nang umasa pa na may lunas pa ang narcolepsy ko.

I have a severe narcolepsy that leads me to a deep slumber kahit nasaan o kung ano pa man ang ginagawa ko. Sometimes I slept for about 3-5 days at ang pinakamalala ay isang buwan pero dahil sa mga gamot na tini-take ko nababawasan na iyon at paminsan-minsan na lang ako makatulog nang walang paalam, katulad na lamang ngayon. After 2 months ngayon lang ulit ako nakatulog nang biglaan.

May sasabihin pa sana si Raven pero inunahan ko na sya dahil alam kong pipilitin nya pa rin akong magpagamot sa ibang bansa.

"Ilang oras ba akong nakatulog Raven? Naku ! Yung booth namin!" Agad akong nataranta ng ma-alala yung booth namin. Paniguradong patay na naman ako sa mga kaklase ko nito, at baka masabihan pa akong iresponsable.

I heard him sigh saka nya ginulo ang magulo na nyang buhok. A sign that he's frustrated to me.. Sorry Raven....

"That haunted house booth is fine. Ashley volunteered to replace your position, 'cause your in 2 days sleep. " I gasped. Dalawang araw akong tulog?!! Kaya naman pala gutom na gutom ako at may nakakabit na IV fluid sa kanang kamay ko.

I was surprised when Raven hug me again leaving me breathless as I felt his heartbeat that were beating fast within my palm in his chest. Nainggit yata ang puso ko at talagang nakigaya pa ng bilis nang t***k nito sa puso ni Raven. Talaga naman.

"You're the only one who can make me so damn scared in every second that I look at you sleeping in my bed for fvcking hundred of hours. I fvcking don't know where it started Lav, but I know I have to tell you this before I fvcking lose myself thinking of so many what ifs..." Napakadumi talaga nang bunganga nitong si Raven, parang yun lang ang naintindihan ko ah. Anu bang nangyayari sa lalaking 'to?!

Ngunit ang mas nakaagaw nang pansin sa akin ay ang malakas na t***k ng puso nya. Mas lalo kasi itong pumipintig at sa bawat dagundong nito ay katumbas ng mga salitang binibitawan ni Raven. Tuluyan na kong natulala nang humarap sya sa akin while holding my hands that are now trembling and I felt his hands were trembling cold. I was so focused in his hands until he lift my chin and I saw his genuine smile that can swoon a thousand woman at a glance.

I caught my breath when he suddenly lean on me and kiss my lips "I" then he kiss me again "fvcking"  kiss again "like" kiss "you" kiss " a lot. Ms. Lavander Sailey Torres. Please be mine..." He finally said as he held my hand tightly and placed it on his chest then kiss me again but this time he never pulled away but deepen his kiss robbing the little oxygen I have.