Ep.8: กลับบ้าน
1576 Words
หลายวันแล้วที่อายไม่ค่อยได้เจอกับมอสมีแค่โทรศัพท์คุยกับส่งข้อความหากันเท่านั้น เพราะช่วงนี้ที่สนามแข่งมีปัญหาและค่อนข้างวุ่นวายเพราะศัตรูคู่แค้นของโปรดอย่างแบงค์เข้ามาก่อกวนสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จนทำให้ทุกคนพากันหัวหมุนเพราะต้องคอยแก้ปัญหา
อายรับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากมอสที่คอยอัปเดตให้ฟังตลอด รวมทั้งนามิเองก็เล่าให้เธอฟังเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันแต่เธอก็รับรู้ได้ว่ามอสเองก็คงเหนื่อยไม่น้อยกับปัญหาที่เกิดขึ้น ติ๊ง เสียงข้อความดังขึ้นทำให้อายต้องหยิบขึ้นมาดู
มอส : วันนี้พี่กลับดึกหน่อยนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ
หลังได้อ่านข้อความอายก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ กับความห่วงใยที่แม้ตัวจะไม่มาแต่ก็ยังส่งข้อความมา ก่อนเธอจะพิมพ์ตอบกลับไป
อาย : รับทราบค่ะ พี่ก็อย่าหักโหมเกินไปนะ ดูแลตัวเองด้วย
หลังส่งข้อความเสร็จก็วางโทรศัพท์ลงแล้วเอนตัวพิงพนักโซฟา แม้จะเข้าใจสถานการณ์ดี แต่ก็อดรู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงมอสไม่ได้เลยจริง ๆ แต่ก็ทำได้แค่เป็นห่วงถ้าให้ไปหาเขาที่สนามก็กลัวว่าจะเป็นภาระให้เขามากกว่า
ระหว่างที่อายนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอดเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นชื่อของคนที่ส่งมา
มอส : คิดถึงพี่ไหม??
อาย : ไม่ค่ะ
มอส : จริงเหรอ?? สงสัยพี่ต้องไปดูให้เห็นกับตาแล้วละว่าคิดถึงไหม
อายขมวดคิ้วกำลังจะพิมพ์ถามว่าเขาพูดจริงหรือเปล่าเมื่อกี้เพิ่งบอกว่าจะกลับดึก แต่ยังไม่ทันได้กดส่งเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ก๊อก ก๊อก ก๊อก เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบลุกไปเปิดประตูและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นมอสยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าแต่ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนทุกวัน
"พี่มอส!! มาได้ยังไงคะเนี่ย"
"ก็มีคนบอกไม่คิดถึง พี่เลยต้องมาพิสูจน์ด้วยตัวเอง" มอสพูดพลางก้าวเข้ามาในห้องด้วยความคุ้นเคยก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
"พี่ดูเหนื่อยมากเลยแล้วทำไมไม่กลับห้องไปพักละคะ"
"อื้ม... ขอพักแป๊บ" อายมองดูใบหน้าของมอสที่ดูอ่อนล้ากว่าทุกครั้งที่เจอ เธอรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาคงเหนื่อยมากจริง ๆ เธอมองเขาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะพูดขึ้น
"งั้นเดี๋ยวอายไปเอาน้ำกับผ้าเย็น ๆ มาให้นะคะ" เธอพูดพลางหมุนตัวจะเดินไปหยิบของตามที่บอกแต่ยังไม่ทันได้ก้าวก็โดนมอสคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน
"ไม่ต้องหรอก แค่นั่งอยู่ตรงนี้ก็พอ" น้ำเสียงอ้อน ๆ ของเขาทำให้อายเลือกที่จะนั่งลงข้างเขาตามที่เขาขอโดยไม่พูดอะไร มอสลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้
"ขอกำลังใจหน่อย" มอสยิ้มก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามากอดแล้วซุกหน้ากับไหล่เธออย่างออดอ้อน อายได้แต่นั่งนิ่งหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ปล่อยให้เขาได้พักสักครู่เพราะเธอรู้ดีว่าช่วงนี้มันหนักแค่ไหนยิ่งเขาเป็นคนดูแลสนามทั้งหมดแทนโปรดก็ยิ่งเหนื่อยกว่าคนอื่น
บรรยากาศเงียบไม่มีเสียงพูดคุยมีเพียงเสียงลมหายใจของมอสที่ซุกอยู่ตรงไหล่ของเธอเท่านั้น อายเม้มปากแน่น รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างสูงที่แนบชิด ความเหนื่อยล้าของเขาถ่ายทอดมาถึงเธอผ่านอ้อมกอดนั้น
"เหนื่อยมากเลยเหรอคะ"
"อืม แต่มันใกล้จะจบแล้ว วันเสาร์นี้ตัดสินแล้ว โปรดรับคำท้าของแบงค์เพื่อเคลียร์ปัญหาทั้งหมด ถ้าไม่ยอมแข่งปัญหาก็ไม่จบ"
“วันเสาร์นี้เหรอคะ”
“ใช่ แล้วอายจะไปเชียร์โปรดที่สนามด้วยหรือเปล่า”
“ไม่พลาดแน่นอนค่ะ”
"อื้ม... งั้นขอกำลังใจเพิ่มหน่อย ได้ไหม??" อายชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะถามเขาเสียงเบาด้วยความเขิน เพราะเธอรู้ว่ากำลังใจเพิ่มที่เขาพูดหมายถึงอะไร
"แค่กอดไม่พอเหรอคะ"
"ไม่พอ แค่กอดมันไม่หายเหนื่อย"
"พี่มอส" อายตีไหล่เขาเบา ๆ อย่างเขินอายแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร มอสหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนจะประกบปากจูบเธอด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนดูดดื่ม ขบเม้มริมฝีปากบนล่างเบา ๆ สลับกันไปมาแล้วสอดลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากบางกวาดต้อนความหวานภายในจนทั่ว ใช้ลิ้นสากไล่ต้อนลิ้นเล็ก ก่อนจะกวัดเกี่ยวพันลิ้นเล็กไปมา เขาวนเวียนจูบเธออยู่อย่างนั้นจนพอใจก่อนจะผละริมฝีปากด้วยความเสียดาย เพราะถ้าเขาไม่หยุดตอนนี้เขาอาจจะหยุดตัวเองไม่ได้ก็เป็นไป
อายที่กำลังเดินขึ้นคอนโดต้องหยุดเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นติด ๆ กันหลายครั้ง เธอเลยต้องหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมาดู พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มกว้างก่อนจะตอบเสียงหวานไปตามสาย
“อายรับสายค่ะ”
[โอ๊ะ!! ลูกคนนี้ นี่ถ้าแม่ไม่โทรตามก็คิดจะกลับบ้านเลยใช่ไหม] เสียงของแม่ดังมาตามสาย ทำให้อายหัวเราะคิกออกมาอย่างรู้ทัน ก็จริงของแม่นั่นแหละตั้งแต่เข้ามหาลัยเธอกลับบ้านน้อยลงมาก บางทีก็เพราะเรียน บางทีก็เพราะขี้เกียจขับรถกลับและบ่อยครั้งที่ติดเพื่อนหรือมีเรื่องอื่นให้ทำ
“คิดถึงสิคะ แต่ช่วงนี้อายไม่ค่อยว่างเลย อาจารย์สั่งงานเยอะมาก...”
[ไม่ว่าง?? จะเชื่อดีไหมเนี่ย]
“ว่าแต่แม่โทรหาอายมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”
[แม่จะโทรมาบอกว่าพี่เราจะกลับมาแล้วนะ]
"ห๊ะ?!" อายหยุดเดินไปชั่วขณะก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจสุด ๆ
"จริงเหรอคะ?! อร๊ายยย ดีใจจัง"
[จ๊ะ]
พี่ชายของเธอไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศหลายปี ไม่ค่อยได้กลับมาเพราะเรียนหนักและที่สำคัญคือเขาเกลียดการนั่งเครื่องบินนาน ๆ มาก ถึงจะคุยกันผ่านวิดีโอคอลบ่อย ๆ แต่ก็ไม่เหมือนเจอกันตัวเป็น ๆ อยู่ดี
“แล้วจะกลับมาวันไหนคะ”
[อาทิตย์หน้าจ้ะ แต่แม่จะชวนเราไปหาซื้อของขวัญให้พี่เราด้วยกัน]
“ได้ค่ะ ไปวันไหน”
[พรุ่งนี้] หลังได้ยินแม่บอกว่าพรุ่งนี้ อายก็ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วพลางคิดถึงแผนวันพรุ่งนี้ทันที พรุ่งนี้โปรดมีแข่งและเธอตั้งใจจะไปเชียร์โปรดกับอยู่เป็นเพื่อนนามิ
“ไปตอนไหนคะ”
[ช่วงเช้าลูกเที่ยง ๆ ก็น่าจะเสร็จเพราะตอนบ่ายแม่มีนัดกับเพื่อน] อายคำนวณเวลาในหัว ถ้าออกไปกับแม่แต่เช้าก็น่าจะกลับมาได้ก่อนเที่ยง แบบนี้ก็ไปดูโปรดแข่งทัน ถึงแม้อยากจะใช้เวลาอยู่กับแม่นานๆ แต่เธอก็ไม่อยากพลาดการแข่งขันสำคัญของโปรดเหมือนกัน
“ได้ค่ะ”
[แล้ววันนี้จะกลับมานอนบ้านหรือเปล่า]
“กลับค่ะ”
[งั้นเดี๋ยวแม่เตรียมของโปรดรอนะ]
“รักแม่ที่สุดเลย งั้นแค่นี้นะคะ อายจะรีบไปเอาของไปเก็บแล้วกลับบ้าน”
[จ้ะ]
หลังวางสายแม่ อายก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ‘พี่จะกลับมาแล้ว ไม่เจอตั้งหลายปีไม่รู้จะเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้วนะ’ เธอรีบเดินตรงขึ้นห้องทันที ระหว่างที่เดินไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหานามิเพราะตอนแรกพวกเธอนัดว่าจะไปสนามพร้อมกัน
อาย : นามิ
อาย : พรุ่งนี้เช้าอายมีธุระ นามิไปสนามก่อนเลยเดี๋ยวอายตามไปทีหลัง
นามิ : ได้
อาย : เจอกันที่สนามพรุ่งนี้นะ
นามิ : OK
อายยิ้มกับตัวเองก่อนจะขึ้นห้องพักไปเพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวกลับไปนอนค้างที่บ้าน แต่ระหว่างที่เธอกำลังเก็บของอยู่นั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นชื่อของมอสที่ปรากฏบนหน้าจอก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงสดใส
"ว่าไงคะพี่มอส"
[ทำอะไรอยู่] น้ำเสียงของเขาฟังดูปกติแต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าอยู่เล็กน้อยไม่ได้หนักเท่าวันก่อน แต่ก็ยังสัมผัสได้ว่าเขาคงยุ่งมาทั้งวัน
"เก็บของอยู่ค่ะ"
[หือ!? เก็บของ]
"ค่ะ คือวันนี้อายจะกลับไปนอนที่บ้าน"
[กลับบ้านเหรอ]
"ค่ะ แม่โทรมาตาม" ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่มอสจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผิดหวังเล็กน้อย
[งั้นเหรอ...]
"ค่ะ”
[แล้วกลับยังไง ให้พี่ไปส่งไหม]
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอายขับรถกลับ” อายเม้มปากแน่นเพราะเธอรู้ดีว่ามอสไม่ได้ถามไปงั้น ๆ แต่คงอยากไปส่งเธอที่บ้านจริง ๆ
[อื้ม]
“พี่มอสแค่นี้ก่อนนะคะ อายขอเก็บของก่อน"
[อื้ม]
- Writer
