Ep.3: ยังไม่ใช่แฟน
1260 Words
“อายนั่งรอพี่ที่โซฟาก่อนนะ ขอพี่เคลียร์งานแป๊บหนึ่ง” ทันทีที่มอสพาอายเดินเข้ามาที่ออฟฟิศเขาก็หันไปพูดกับเธอพร้อมกับชี้มือไปทางโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้องทำงานของเขา
“ค่ะ”
มอสเดินไปที่โต๊ะทำงานก็ลงมือทำงานทันที เขาไม่อยากให้งานค้างข้ามวันขนาดทำทุกวันยังเยอะจนแทบทำไมทัน ไหนจะงานเอกสารบนไหนจะงานในสนามอีก ดีนะที่เขาไม่ได้ลงแข่งด้วยไม่งั้นคงหัวหมุนกว่านี้
มอสไม่รู้ว่าเขาทำงานไปนานแค่ไหนแต่หลังจากปิดแฟ้มสุดท้ายลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งรอเขาบอกให้นั่งอยู่ที่โซฟาก็ปรากฏว่าเธอหลับไปแล้ว
มอสมองอายที่นอนหลับตาพริ้มด้วยแววตาอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งลงบนโซฟาเพื่อจะได้มองหน้าเธอใกล้ ๆ ใบหน้าตอนหลับของเธอต่างจากตอนตื่นที่ชอบเถียงหรือทำหน้ามุ่ยใส่เขาโดยสิ้นเชิง อายเป็นผู้หญิงสวยแต่ไม่ใช่สวยแบบสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอสวยแบบมองแล้วไม่เบื่อมองได้บ่อย ๆ ยิ่งมองยิ่งสวยจนไม่อยากละสายตาไปไหน
มอสนั่งมองเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งแต่คนหลับกลับไม่มีท่าทางจะตื่นง่าย ๆ เขาอดใจที่จะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าเธอออกเบา ๆ ปลายนิ้วสัมผัสผิวเนียนละเอียดแผ่วเบาอย่างไม่รู้ตัว
"เด็กดื้อ..." เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เผลอให้เธอเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวแบบนี้ แต่ที่แน่ ๆ อายไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมองข้ามไปง่าย ๆ ได้อีกแล้ว
“อาย” มอสตัดสินใจเรียกคนที่นอนหลับอยู่เพราะตอนนี้ข้างนอกมืดแล้ว อายขยับตัวเล็กน้อยแต่ยังไม่ลืมตา มอสจึงเอื้อมมือไปแตะแขนเธอเบา ๆ
“คนขี้เซา ตื่นได้แล้ว”
“หืม... พี่มอส??” อายครางงึมงำในลำคอก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาหวานฉ่ำเพราะเพิ่งตื่นทำให้มอสเผลอจ้องอยู่ครู่หนึ่ง อายกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นนั่ง
“อุ๊ย!! เผลอหลับไปเหรอคะ”
“อืม หลับสนิทเลย ง่วงมากหรือไง”
“แหะ ๆ ก็นิดหน่อยค่ะ” อายยิ้มแหย ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตาเบา ๆ แต่ก็ต้องหยุดเพราะโดนจับมือห้ามไว้
“อย่าขยี้ตา”
อายมองสบเข้ากับสายตาคมกล้าของมอสที่ใช้มองเธออยู่ก็ต้องชะงักไปพร้อมกับหัวใจของเธอที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่โดยไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด
“หิวหรือยัง”
“หิวค่ะ หิวมากด้วย”
“งั้นไปกัน ว่าแต่อายอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
“คำตอบโลกแตก งั้นเดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรอร่อย ๆ กินดีกว่า”
“ค่ะ” มอสพาอายมายังรถสปอร์ตของเขาที่จอดอยู่ ทำให้อายหันไปมองเขาด้วยสายตาสงสัยว่าทำไมเขาไม่พาเธอนั่งรถบิ๊กไบค์เหมือนขามาแต่กลับมาเธอมาที่รถยนต์ของเขา แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยมอสก็ชิงตอบมาเสียก่อน
“ไปรถนี่แหละพี่กลัวเด็กแถวนี้จะหัวใจวายเสียก่อน”
“เหอะ!! ใครจะหัวใจวายตายกันคะ” อายมองมอสด้วยสายตางอน ๆ ไปพร้อมกับทำเสียงขึ้นจมูกด้วยความท่าทางไม่พอใจ มีอย่างที่ไหนมาว่าเธอจะหัวใจวาย เธอก็แค่เกร็งเพราะไม่เคยนั่งซ้อนรถสูง ๆ ที่ขับด้วยความเร็วแถมเขายังชอบแซงซ้ายแซงขวาจนดูน่าหวาดเสียวแบบนั้นละ เธอไม่ผิดสักหน่อยถ้าจะกอดเขาแน่น
“เราไง ขามาเมื่อกี้ใครไม่รู้กอดพี่แน่นจนพี่หายใจเกือบไม่ออกแหนะ หึหึ”
“พี่มอส!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไปเถอะ” มอสพูดไปพร้อมกับเปิดประตูรถให้อาย เขาไม่ได้กลัวสายตาดุดุที่เธอใช้มองหรอก เพราะมันไม่ได้น่ากลัวสำหรับเขาสักนิดแต่มันเหมือนแมวน้อยขู่เขามากกว่า ดูน่ารักออก
มอสขับรถพามาอายมาจอดที่หน้าร้านอาหารตามสั่งริมทางที่เขาชอบมาฝากท้องอยู่เป็นประจำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเขามากนัก อาหารอร่อยแถมราคาไม่แพง ชีวิตหนุ่มโสดก็ง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่วุ่นวายแบบนี้แหละ
“ร้านริมทางแบบนี้อายทานได้หรือเปล่า” มอสหันไปถามอายที่กำลังมองสำรวจร้านอาหารอยู่ เขาพอรู้ว่าบ้างว่าอายเป็นลูกคุณหนูบ้านรวย แต่ที่เขาไม่รู้คือเธอเป็นคุณหนูประเภทไหน
“ได้ค่ะ อายไม่ใช่คนกินหรูอยู่สบายนะคะ”
“ก็ดี งั้นไปกัน” มอสเปิดประตูรถลงไปยืนรออาย ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน และทันทีที่เจ้าของร้านเห็นมอสก็ร้องทักเสียงดังด้วยความสนิทสนม
“หวัดดีเฮีย”
“หวัดดี ๆ ว่าแต่วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอ แฟนสวยนี่หว่า” เฮียเจ้าของร้านหันมามองตามเสียงเรียกพอเห็นว่าเป็นมอสก็ร้องทักเสียงดัง แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาคนเดียวแต่พาสาวสายมาด้วยก็อดจะถามไม่ได้
“ยังไม่ใช่แฟนหรอกเฮีย” มอสยิ้มพลางก้มลงมองคนข้างกายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะปฏิเสธเจ้าของร้านกลับไป
“งั้นเหรอ ว่าแต่วันนี้จะกินอะไร สั่งเลย”
“ผมเอาเหมือนเดิม อายอยากกินอะไร”
“เหมือนพี่มอสก็ได้ค่ะ”
“งั้นสองเลยเฮีย”
“ได้ ๆ รอแป๊บ”
หลังสั่งอาหารเสร็จมอสก็พาอายเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้เล็ก ๆ มุมร้าน อายมองรอบ ๆ อย่างสนใจ ร้านนี้เป็นร้านอาหารตามสั่งขนาดไม่ใหญ่มาก แต่บรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นกันเอง โต๊ะเก้าอี้ไม้เก่า ๆ กับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของลูกค้า
“พี่มอสมาที่นี่บ่อยเหรอคะ”
“ก็บ่อย เวลาไม่รู้จะกินอะไร ก็มาที่นี่” มอสพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบาย ๆ
“ถึงได้ดูสนิทกับเจ้าของร้าน”
“เฮียเขาใจดี แถมอาหารที่เฮียแกทำอร่อยมากเลยนะ”
“งั้นต้องรอชิมว่าอร่อยอย่างที่พี่มอสบอกหรือเปล่า” มอสหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนที่อาหารจะถูกยกมาเสิร์ฟ อายมองข้าวผัดจานง่าย ๆ ตรงหน้าแล้วใช้ช้อนตักเข้าปาก ลิ้มรสเพียงคำแรกก็ต้องเงยหน้ามองมอสทันที
“อร่อย!! อร่อยจริงด้วย”
“บอกแล้วว่าร้านนี้เด็ด”
“สงสัยอายต้องมาฝากท้องบ่อย ๆ ซะแล้ว”
“ถ้าจะมาบอกพี่นะ เดี๋ยวพี่พามา” มอสพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่สายตากลับมองหน้าของอายที่กำลังตั้งใจทานอาหารด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย
คำพูดที่ออกจากปากของมอสทำให้อายต้องเงยหน้าขึ้นสบตากับมอสที่กำลังมองมารอยยิ้มเท่ห์บนใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะโดยไม่รู้ตัว จนต้องรีบหลบตาก้มหน้าลงทานอาหารเพื่อกลบเกลื่อนอาการของตนเอง
“พี่พูดจริงนะคะ”
“จริงสิ”
- Writer
